Γράφει: Γιώργος Παπαδημητρίου
Προτού υπεισέλθουμε στην ανάπτυξη του κυρίως συλλογισμού μας, ας ανασύρουμε από τη λήθη του χρόνου ορισμένα γεγονότα, προκειμένου να «θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νεότεροι», όπως υποστηρίζει και το θυμόσοφο γνωμικό. Όπως πλείστες άλλες φορές, έτσι και στην περίπτωση του κυρίου Σόιμπλε, επιβεβαιώνεται ο άγραφος κανόνας που ορίζει ότι όπου ακούς πολλές κορώνες περί ηθικής, κάποιος λεκές είναι επιμελώς καμουφλαρισμένος σε απόσταση αναπνοής. Ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, όσο και να μας φαίνεται περίεργο, δεν γεννήθηκε στον θώκο του Υπουργού Οικονομικών της Γερμανίας, αλλά υπήρξε κάποτε ο ηγέτης του Κόμματος των Χριστιανοδημοκρατών, έχοντας μάλιστα λάβει το χρίσμα ως ο εκλεκτός της εμβληματικής πολιτικής περσόνας του Χέλμουτ Κολ. Σε μία υπόθεση που κυκλοφορεί και αναπαράγεται σε τρομακτικά περιορισμένη (σε σχέση με τη σημασία της) εμβέλεια στις ημέρες μας, ο Σόιμπλε είχε αναγκαστεί σε παραίτηση, το 2000. Ο λόγος; Η αποκάλυψη ενός σκανδάλου παράτυπου χρηματισμού των Χριστιανοδημοκρατών από κάθε λογής εταιρείες.
Για να γίνουμε πιο συγκεκριμένοι, ο Σόιμπλε είχε αρχικά αρνηθεί ότι έλαβε χρήματα από πασίγνωστη εταιρεία κατασκευής όπλων, έπειτα δήλωσε πως είχε «λησμονήσει» ότι είχε όντως δεχτεί μία επιταγή ύψους 100.000 μάρκων, για να καταλήξει ότι αυτό το γεγονός (η επιταγή με τα 100 χιλιάρικα) δεν συνιστά με κανένα τρόπο παράνομη ενέργεια. Το σκάνδαλο ήταν τεραστίων διαστάσεων, ενέπλεκε μέχρι και το ιερό τοτέμ Χέλμουτ Κολ, οδήγησε σε αυτοχειρία ένα υψηλόβαθμο στέλεχος του κόμματος και φυσικά κουκουλώθηκε μέσα από εξωδικαστικούς συμβιβασμούς, χωρίς ποτέ να οδηγηθούν οι πολιτικοί υπεύθυνοι στη δικαιοσύνη. Ο δε Σόιμπλε υποχρεώθηκε σε παραίτηση, αλλά έλαβε ως διαβεβαίωση ότι θα αποτελέσει το δεξί χέρι της διαδόχου του στην ηγεσία του κόμματος Άνγκελα Μέρκελ. Αρκετά ελληνικά δεν σας φαντάζουν όλα αυτά; Ε, καθ’ όπως φαίνεται, η διαφθορά της εξουσίας δεν είναι αποκλειστικά ελληνικό προνόμιο.
Κάπως έτσι, λοιπόν, φτάσαμε στο σήμερα, όπου ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε και το ελληνικό κράτος μοιάζουν ορκισμένοι αντίπαλοι σε ένα πολιτικό ρινγκ (με την ελληνική πλευρά να τρώει όλο το ξύλο, προφανώς), μπλεγμένοι σε μία υποτιθέμενη βεντέτα, την οποία συντηρούν αμφότερες οι πλευρές. Τελευταίο δείγμα αυτής της τάσης οι ανεκδιήγητες δηλώσεις του Έλληνα πρωθυπουργού, ο οποίος αναφέρθηκε σε κακόψυχους που δημιουργούν προβλήματα (η ακριβής παιδικού επιπέδου φράση ήταν: «όσοι έχουν πρόβλημα στην ψυχή τους»), σε ένα ακόμη μνημείο απολιτίκ αερολογίας. Φυσικά, όπως αναμένετο, αυτός ο πύρινος υπαινιγμός συνοδεύτηκε, μετά από τον ντόρο που ξέσπασε, από διευκρινιστική δήλωση κυβερνητικών κύκλων που διαβεβαίωνε ότι ο Αλέξης Τσίπρας δεν είχε τον Σόιμπλε κατά νου ότι προέβη στη συγκεκριμένη δήλωση. Είχε, προφανώς, κάποιους άλλους κακόψυχους στο μυαλό του, οι οποίοι δεν χρήζουν διευκρίνισης στην παρούσα φάση. Επίδειξη πυγμής, λοιπόν, από την ελληνική πλευρά για πολλοστή φορά.
Η κολόνια αυτή, όμως, δεν είναι καινούργια, αλλά κρατά πολύ καιρό. Και θα κρατήσει ακόμη περισσότερο, αν κρίνουμε από τη γενικότερη φιλοσοφία που διέπει τις πολιτικές τοποθετήσεις αμφότερων των πλευρών. Οι οποίες τοποθετήσεις ρέπουν προς ένα ακατάσχετο κι επικίνδυνο κρεσέντο βιολογισμού και ψυχολογισμού, αποδίδοντας τα πάντα -ένθεν κακείθεν- αφενός σε θεωρίες που περισσότερο συγγενεύουν με τη μεταφυσική παρά με την πολιτική, αφετέρου σε επιμέρους και ευκαιριακές ψυχολογικές συνιστώσες, παρά σε λογικές διεργασίες. Κι όπως πολλάκις προαναφέραμε, αυτή η τακτική εξυπηρετείται πιστά κι από τα δύο στρατόπεδα.
Από τη μία ο Σόιμπλε, ως κύριος και πύρινος εκφραστής ενός συγκεκριμένου ιδεολογικού, πολιτικού και οικονομικού πλέγματος (αν δεν ήταν αυτός, πάντως, θα ήταν κάποιος άλλος στη θέση του) προσδίδει μεσσιανικές διαστάσεις στην αποστολή του και δικαιολογεί τις πολιτικές του επιλογές με επιχειρήματα που διολισθαίνουν από τη σφαίρα των πολιτικών χειρισμών προς εκείνη του θεολογικού ντετερμινισμού. «Η Ελλάδα πρέπει να υποφέρει όπως υπέφερα κι εγώ [...] πρέπει να σηκωθεί μετά από το πρώτο σοκ και να συνεχίσει την πορεία της», είχε αναφέρει κάποτε ο Σόιμπλε, συνομιλώντας με τον Ευάγγελο Βενιζέλο πριν λίγα χρόνια, σε ένα πέρα για πέρα ενδεικτικό παράδειγμα.
Παράλληλα, οι αναφορές του σχετικά με την ταυτότητα του ελληνικού στοιχείου της τεμπελιάς και της ανοργανωσιάς καταδεικνύουν μία μάλλον επικίνδυνη τελεολογική αντίληψη που ουδεμία θέση έχει στην πολιτική. Ναι, οι φρικιαστικές παθογένειες της Ελλάδος είναι βαθιά ριζωμένες και χρόνιες, αλλά ουδεμία σχέση έχουν με κάποια κατάρα που κυοφορείται στα ελληνικά χρωμοσώματα. Χώρια που το όλο ζήτημα φανερώνει και μία σοβαρότατη παθογένεια που ευδοκιμεί στον κεντρικό σχεδιασμό της ΕΕ, ο οποίος χορηγεί το ίδιο φάρμακο ανεξάρτητα της περιπτωσιολογίας. Κι επειδή μετά από λίγο γίνεται κατανοητό ότι κάθε ασθενής, σε κάθε περίπτωση, θα αντιδράσει διαφορετικά, προκρίνεται η πολύ ώριμη λύση της χορήγησης υπερπολλαπλάσιων δόσεων του ίδιου πάντα σκευάσματος.
Από την άλλη, η ελληνική πλευρά, ιδίως με την τωρινή κυβέρνηση, η οποία καλείται να σηκώσει και το επικοινωνιακό και πολιτικό βάρος των αφελών, εκτός τόπου και χρόνου και κουτοπόνηρων λεονταρισμών της, χρησιμοποιεί τον Σόιμπλε και την άτεγκτη στάση του ως το απόλυτο δεκανίκι για τη δική της ανυπαρξία. Του προσδίδει χροιά υπέρτερης φυσικής δύναμης, η οποία δεν μπορεί να κατανικηθεί, καθώς και το πρόσημο του κακού μπαμπούλα, ο οποίος στέκει ως το μόνο εμπόδιο για μία διαφορετική, την οποία θα επιθυμούσε κάργα να ακολουθήσει, αλλά ο δράκος που φυλά την είσοδο του κάστρου δεν της το επιτρέπει. Η ελληνική κυβέρνηση έχει βρει μία πολύ βολική τρομακτική σκιά, πίσω από την οποία μπορεί να συγκαλύψει την έλλειψη άσκησης πολιτικής, αλλά πάνω απ’ όλα, την έλλειψη κατάθεσης ειλικρίνειας.
