Του Γιώργου Παπαδημητρίου
Πριν από λίγες ημέρες, και πιο συγκεκριμένα την περασμένη Τετάρτη, πραγματοποιήθηκε η τελετή θεμελίωσης του νέου τερματικού σταθμού του αεροδρομίου της Θεσσαλονίκης, στον χώρο όπου αναμένεται να κατασκευαστεί εντός χρονοδιαγράμματος διάρκειας τριών ετών.
Εκτός από την κατασκευή του νέου τερματικού σταθμού, η συνολική έκταση του οποίου που θα ξεπερνά τα 34.033 τμ, το συνολικό πλάνο ανάπλασης για το αεροδρόμιο της πόλης μας θα περιλαμβάνει την ανακαίνιση του υπάρχοντος τερματικού σταθμού των 24.000 τμ, την κατασκευή νέου πυροσβεστικού σταθμού, αλλά και την αναβάθμιση της μονάδας Βιολογικού Καθαρισμού, η οποία θα συνδεθεί με το δίκτυο της πόλης. Παράλληλα, θα πραγματοποιηθούν σημαντικά έργα αναβάθμισης όπως η ανακαίνιση του οδοστρώματος στους χώρους προσγείωσης, απογείωσης και στάθμευσης των αεροσκαφών, καθώς και η εγκατάσταση ενός σύγχρονου συστήματος διαχείρισης και ελέγχου αποσκευών. Με το πέρας των εργασιών, οι οποίες, καλώς εχόντων των πραγμάτων, θα έχουν ολοκληρωθεί μέχρι το πρώτο τρίμηνο του 2021, οι σταθμοί check-in θα αυξηθούν κατά 47%, ενώ θα διπλασιαστούν τα σημεία ασφαλείας, καθώς και οι πύλες εισόδου. Παράλληλα, οι ιμάντες παραλαβής αποσκευών (μία από τις σταθερές αιτίες ταλαιπωρίας των επιβατών στο «Μακεδονία») θα αυξηθούν κατά 75%.
Διαβάζοντας όλα τα παραπάνω, αντιλαμβάνεστε ξεκάθαρα πως πρόκειται για ένα έργο πνοής για την πόλη, η οποία θα πάψει επιτέλους να διαθέτει ένα αεροδρόμιο – φτωχό συγγενή και θα αποκτήσει επιτέλους ένα σύγχρονο αεροδρόμιο, το οποίο θα μπορεί να λειτουργήσει ως κόμβος διέλευσης κι ως πύλη εισόδου κι εξόδου όχι μόνο για τα Βαλκάνια, αλλά και για ολόκληρη τη Νοτιοανατολική Ευρώπη. Η συγκεκριμένη ιστορία έχει υπάρξει μία από τις διαχρονικές και οδυνηρές ελλείψεις της πόλης, καθώς το αεροδρόμιο «Μακεδονία», εδώ και δεκαετίες, αναβαθμιζόταν με ρυθμούς σαλιγκαριού, φιγουράροντας στους ουραγούς της Ευρώπης, σε πάρα πολλούς τομείς (δεν αναφερόμαστε μονάχα στο πρόσφατο παρελθόν, φανταστείτε ότι το «Μακεδονία» υπήρξε ένα από τα τελευταία μεγάλης κλίμακας που απέκτησε ραντάρ...)
Το εν λόγω έργο, αναμφίβολα, θα τοποθετήσει εκ νέου τη Θεσσαλονίκη σε μια πολύ πιο περίοπτη θέση στον ευρωπαϊκό χάρτη των αερομεταφορών, όχι μόνο προσδίδοντάς της κύρος και πρεστίζ, αλλά προσπορίζοντας μεγάλα οικονομικά και υλικά οφέλη. Όλοι μας ελπίζουμε ότι η συγκεκριμένη εξέλιξη θα είναι μονάχα η αρχή στη σειρά των πολυάριθμων και βαρυσήμαντων έργων, τα οποία έχει ανάγκη η πόλη μας, για να αρχίσει να θυμίζει ευρωπαϊκή μεγαλούπολη και όχι πόλη ξεχασμένη από φορείς και θεσμούς κι αφημένη στην τύχη της. Οι εργασίες ανάπλασης στο αεροδρόμιο της Θεσσαλονίκης θα έπρεπε να είχαν τελεστεί δεκαετίες νωρίτερα από ένα κράτος (ανεξαρτήτως του εκάστοτε κόμματος που βρισκόταν στην εξουσία) που θα όφειλε να εκσυγχρονίζει τα περιουσιακά του στοιχεία και να δρα προς όφελος των πολλών και της κοινωνίας και να μην έχει κατά νου να εξυπηρετήσει μονάχα το ανίερο πελατειολόγιό του. Κάπως έτσι, φτάσαμε στο σήμερα, όπου η μόνη ελπίδα για τον εκσυγχρονισμό δομών όπως το αεροδρόμιο της πόλης να περνά μέσα από τη λύση της παραχώρησής του σε ξένες εταιρίες, όπως -καλή η ώρα- η Fraport. Με δράστη, φυσικά, μια κυβέρνηση που διερρήγνυε τα ιμάτιά της περί του αντιθέτου...
Στην Ελλάδα, αυτό που διαχρονικά επικρατεί είναι η έλλειψη συντονισμένου πλάνου, η επικράτηση μικροσυμφερόντων, η δαιμονοποίηση πρακτικών (οι μεν κρατάνε σταυρό κάθε φορά που ακούν να ξεστομίζεται η λέξη ιδιωτικοποίηση, οι δε ευτελίζουν την έννοια του δημόσιου αγαθού, συγχέοντάς την με τον νοσηρό δημοσιοϋπαλληλισμό που καταβρόχθισε την ελληνική κοινωνία), ο αλληλοσπαραγμός των προυχόντων για το ποιος θα έχει το μεγαλύτερο κομμάτι από την πίτα. Εφόσον το ελληνικό κράτος υπήρξε διαχρονικά ανίκανο κι απρόθυμο να διαχειριστεί τα του οίκου του, ο δρόμος που έχουμε μπροστά μας δείχνει μονής κατεύθυνσης. Ας αποδειχθεί, τουλάχιστον, ομαλός κι όχι κακοτράχαλος.
