Του Γιώργου Παπαδημητρίου
Το 59ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης έχει ανοίξει από την περασμένη Πέμπτη τις πύλες του με κάθε επισημότητα και ξεδιπλώνει σιγά σιγά τα θέλγητρά του.
Και με αυτή την αφορμή, ο υπογράφων σκέφτηκε να μοιραστεί μαζί σας τις 5+9 ομορφότερες αναμνήσεις του από τα ξέφρενα φεστιβαλικά δεκαήμερα του παρελθόντος.
Η βασική 5άδα:
α) Το γεγονός ότι είχα την ευκαιρία να δω από κοντά τον πρίγκιπα του σύγχρονου ανεξάρτητου αμερικάνικου σινεμά, τον πρεσβευτή του coolness επί Γης, τον υπέροχο Τζιμ Τζάρμους. Σε μια ασφυκτικά κατάμεστη Αποθήκη Γ', ο JJ απάντησε με ασύλληπτη ευγένεια και τρομερή ταπεινοφροσύνη σε άπειρες ερωτήσεις και έσπευδε κάθε δύο λεπτά να μοιραστεί μαζί μας τις εξαιρετικές του εντυπώσεις από την πόλη.
β) Η συνέντευξη τύπου του Φινλανδού σκηνοθέτη Άκι Καουρισμάκι, στη διοργάνωση κατά την οποία είχε πραγματοποιηθεί συγκεντρωτικό αφιέρωμα σε ολόκληρη τη φιλμογραφία του. Ο Άκι, πέρα από σπουδαίος σκηνοθέτης, ήταν και μία σκέτη απόλαυση δια ζώσης, καθώς είχε βομβαρδίσει το κοινό με ανυπολόγιστες δόσεις σαρκασμού, νιχιλισμού και ματαιότητας.
γ) Το dj set του Φατίχ Ακίν, στην Αποθήκη Γ΄. Ο παθολογικά ερωτευμένος με τη Θεσσαλονίκη Τούρκο-Γερμανός σκηνοθέτης ευθύνεται για την ίσως πιο διασκεδαστική φεστιβαλική βραδιά της ζωής μου.
δ) Το masterclass του διεθνούς φήμης διευθυντή φωτογραφίας Κρίστοφερ Ντόιλ, ο οποίος, μεταξύ άλλων, έχει διατελέσει και σταθερός συνεργάτης του διάσημου σκηνοθέτη Γουόνγκ Καρ Γουάι. Μια εκ των έσω μύηση στην τέχνη της κινηματογραφικής εικόνας από έναν αληθινό μάστορα του είδους.
ε) Η συνέντευξη που είχα τη χαρά και την τιμή να πάρω από τον αυθεντικά θεόμουρλο, πλην εκκωφαντικά ταλαντούχο, Αυστριακό σκηνοθέτη Ούλριχ Ζάιντλ. Στο τέλος της συνέντευξης, αισθάνθηκα μια περίεργη αμηχανία με το πόσο καλή συνεννόηση και το πόσο κέφι βγήκε με έναν άνθρωπο, στο κεφάλι του οποίου κατοικούν άπειρα σκοτάδια.
- Η αναπληρωματική 9άδα
α) Οι απίστευτες ταινίες που έχω δει όλα αυτά τα χρόνια στο πλέον πετυχημένο τμήμα του ΦΚΘ, τις “Ματιές στα Βαλκάνια”, χάρη στην εξαίρετη δουλειά του επικεφαλής του τμήματος, του ακούραστου Δημήτρη Κερκινού.
β) Τα πάρτι στην Αποθήκη Γ', το ξέφρενο κέφι, το ατελείωτο mingling, η προσμονή του φλερτ, τα ξενύχτια και τα ποτά στην καρδιά του φεστιβαλικού κεφιού.
γ) Το dj set της Άζια Αρτζέντο, κόρης του Ντάριο Αρτζέντο, που σηματοδότησε τη δεύτερη πιο διασκεδαστική βραδιά της φεστιβαλικής μου “καριέρας”. Παρεμπιπτόντως, εκείνο το βράδυ, ο τωρινός κάτοχος του Όσκαρ Α' Ανδρικού Ρόλου, ο σπουδαίος Σαμ Ρόκγουελ, είχε σχεδόν λιποθυμήσει από το αλκόολ
δ) Η συνύπαρξη και η -έστω πεταχτή- κουβέντα με τον μυθικό Βιμ Βέντερς, στην μπάρα του Resident's, τη χρονιά που είχε τιμήσει το ΦΚΘ με την παρουσία ο εκπληκτικός αυτός σκηνοθέτης. Σπανίως έχεις την ευκαιρία να πεις ένα εκ του σύνεγγυς ευχαριστώ (ασχέτως αν ο Βιμ ξέχασε την κουβέντα μας μάλλον 3'' από την ολοκλήρωσή της) στον άνθρωπο που ευθύνεται για μία από τις 5-10 αγαπημένες σου ταινίες (σημ: “Η Αλίκη στις πόλεις”, του 1974).
ε) Οι παλιές καλές εποχές όπου καθόμασταν σε διαδρόμους, σκάλες, στασίδια ή και όρθιοι για να παρακολουθήσουμε μία ταινία. Πλέον, οι κανόνες ασφαλείας και καλής θέασης τηρούνται απαρέγκλιτα, αλλά οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι το μπουλουκηδόν των παλαιότερων χρόνων είχε και μία κάποια ακατέργαστη γοητεία.
στ) Η θέαση της ταινίας “Ακόμη και οι νάνοι ξεκίνησαν μικροί”, του κολοσσιαίου Γερμανού σκηνοθέτη Βέρνερ Χέρτσογκ, στο πλαίσιο του αφιερώματος που είχε πραγματοποιήσει το Φεστιβάλ στο συνολικό του έργο. Μια ολοκληρωτική, σαρωτική και αδιαπραγμάτευτη επίθεση στις αισθήσεις μας και στις καθεστηκυίες εικόνες που μας ορίζουν.
ζ) Η ανακάλυψη νέων σκηνοθετών, μέσα από ταινίες που με άφησαν με το στόμα ανοιχτό. Το “29 φοίνικες” του Μπρούνο Ντιμόν και το “Μάχη στον ουρανό” του Κάρλος Ρεϊγάδας φιγουράρουν στην κορυφή της σχετικής λίστας.
η) Η live διερμηνεία στο Q&A της ηθοποιού Δάφνης Πατακιά, στην περσινή διοργάνωση, με αφορμή την προβολής της ταινίας “Djam” του Τόνι Γκατλίφ, στην οποία πρωταγωνιστούσε. Σε απλά λόγια, σαν να στέκεσαι για μπόλικη ώρα δίπλα στον προσωποιημένο έρωτα.
θ) Η γλυκιά μελαγχολία της στερνής μέρας του Φεστιβάλ, σε κάθε μα κάθε διοργάνωση. Οι βόλτες στο μελαγχολικό σκηνικό της αποκαθήλωσης, στο γοητευτικό πλακόστρωτο του λιμανιού. Κάθε χρόνο, η ίδια προσμονή, η ίδια χαρούμενη λύπη.
ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ ΤΗΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑΣ ΤΥΠΟΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
