του Γιάννη Δελή*
Εδώ και δυο μήνες το τιμόνι της κυβέρνησης βρίσκεται στα χέρια της ΝΔ.
Έκανε ότι μπορούσε γι’ αυτό ο ΣΥΡΙΖΑ, αφού με την πολιτική του ως κυβέρνηση αποδείχτηκε το καλύτερο πλυντήριο της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ.
Πλυντήριο με τέτοιο βαθμό απόδοσης, μάλιστα, που επέτρεψε στη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ να εμφανίζονται δικαιωμένοι, να προβάλλουν με κυνισμό το αντιλαϊκό τους πρόγραμμα και να ζητούν να προχωρήσουν πιο γρήγορα οι αντιλαϊκές αναδιαρθρώσεις.
Έτσι, σήμερα η ΝΔ δεν διστάζει να λέει φωναχτά και να προωθεί χωρίς καθυστέρηση τα πιο αντιδραστικά «θέλω» του κεφαλαίου, να διασφαλίζει, δηλαδή, και τη «συνέχεια του κράτους» και την ιμπεριαλιστική εμπλοκή του στα ιμπεριαλιστικά σχέδια.
Όσα έδειχναν να βαλτώνουν με το ΣΥΡΙΖΑ που έβγαλε πολλή βρώμικη δουλειά για το κεφάλαιο, αλλά έπαθε «μεταρρυθμιστική κόπωση», έρχεται η ΝΔ να τα συνεχίσει.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, από την πλευρά του, κάνει όπως λέει, «εποικοδομητική» και «προγραμματική» αντιπολίτευση.
Ταυτόχρονα, με ένα στόμα, ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΚΙΝΑΛ και λοιποί απορρίπτουν τις τροπολογίες που καταθέτει το ΚΚΕ στη Βουλή για την πραγματική ανακούφιση των λαϊκών στρωμάτων από τις περικοπές, τη φοροαφαίμαξη και τα άλλα αντιλαϊκά μέτρα.
Έτσι, αμέσως μετά τις εκλογές, το κεφάλαιο και τα κόμματά του, με μοιρασμένους ρόλους, δεν χάνουν ούτε λεπτό στην κλιμάκωση της αντιλαϊκής επίθεσης, διευρύνοντας τα μέτρα στήριξης των επιχειρηματικών ομίλων (με τις κατάπτυστες τροπολογίες για τη διευκόλυνση των απολύσεων και την άγρια εκμετάλλευση των εργολαβικών εργαζομένων που όλο και πληθαίνουν), αλλά και θωρακίζοντας το σύστημα της εκμετάλλευσης.
Κι αυτός ο στόχος της θωράκισης του συστήματος φανερώθηκε ήδη από τα πρώτα νομοθετήματα της ΝΔ όπως το λεγόμενο «επιτελικό κράτος», αλλά και από τις πρώτες της κινήσεις στην εξωτερική πολιτική που συνεχίζει στην ίδια ρότα με το ΣΥΡΙΖΑ.
Η ΝΔ διαφημίζει τις αλλαγές που προωθεί στον κρατικό μηχανισμό, το κάνει, όμως, όχι για να αντιμετωπίσει τα οξυμένα λαϊκά προβλήματα από τη ανέχεια και τις ατέλειωτες ουρές της αναμονής, αλλά για να ενισχύσει εκείνες τις δομές και λειτουργίες του κράτους που συνδέονται άμεσα με τις προτεραιότητες και τα θέλω του κεφαλαίου.
Γι’ αυτό και ο «επιτελικός» χαρακτήρας του κράτους ενισχύεται όχι σε τομείς αντιμετώπισης εκρηκτικών λαϊκών αναγκών, όπως η ανεργία ή η προστασία των εργαζομένων από την εργοδοτική αυθαιρεσία, αλλά σε τομείς όπως η διευκόλυνση των επενδύσεων και η παρακολούθηση και τήρηση των δημοσιονομικών στόχων.
Όσο για το νέο παραμύθι της «ανάπτυξης για όλους» που διακινεί η ΝΔ, το ζουν στο πετσί τους οι εργαζόμενοι σε κλάδους με αλματώδη ανάπτυξη όπως ο τουρισμός όπου η εκμετάλλευση της ανθρώπινης εργασίας κατρακύλησε σε επίπεδα μεσαιωνικά.
Η «ανάπτυξη για όλους» είναι ανάπτυξη καπιταλιστική, αφορά τα καπιταλιστικά κέρδη και όχι τα δικαιώματα και τις ανάγκες των εργαζομένων, τα οποία αποτελούν την καύσιμη ύλη αυτής της ανάπτυξης.
Κι όπως έχει δείξει η ζωή οι αυταπάτες και οποιαδήποτε στάση αναμονής από τους εργαζόμενους πληρώνονται πολύ ακριβά.
Αντίθετα, η επιλογή τους για την οργάνωση του κινήματός τους σε ταξική βάση και η συμπόρευσή τους με το ΚΚΕ είναι η μόνη τους ρεαλιστική ελπίδα!
*Ο Γιάννης Δελής είναι εκπαιδευτικός και βουλευτής του ΚΚΕ στην Α΄ Θεσσαλονίκης.
