Του Γιώργου Παπαδημητρίου
Ο ΠΑΟΚ απώλεσε χθες το βράδυ μία ιστορική ευκαιρία να βρεθεί για πρώτη φορά στους ομίλους του Champions League. Ξεκλειδώνοντας το μαύρο κουτί του αποκλεισμού από την Κράσνονταρ θα ανακαλύψει κανείς πολλές αιτίες που οδήγησαν στη χθεσινή αποτυχία του «Δικεφάλου».
1. Το ελλιπές ρόστερ με τα κραυγαλέα κενά
Ο ΠΑΟΚ, σε αυτή τη σειρά προκριματικών αγώνων, είχε ώς τώρα εκμεταλλευτεί στο έπακρο και με το σπαθί του τις ειδικές συνθήκες που έχει επιφέρει η πανδημία. Στα δύο μονά παιχνίδια που προηγήθηκαν, ποδοπάτησε την Μπεσίκτας και υπέταξε το μεγαθήριο της Μπενφίκα, φτάνοντας ένα βήμα πριν το ιερό δισκοπότηρο.
Απέναντί του είχε μια ομάδα βατή, στα μέτρα του, η οποία δεν διέθετε το ειδικό βάρος της ομάδος που δύσκολα θα μείνει εκτός της γιορτής του Τσάμπιονς Λιγκ. Εν ολίγοις, και χωρίς καμία υπερβολή, ο ΠΑΟΚ δεν βρέθηκε ποτέ άλλοτε σε εφάμιλλη απόσταση αναπνοής από την υπέρβαση. Μια υπέρβαση που τα επόμενα χρόνια θα μεταπηδήσει στο επίπεδο του κανονικού θαύματος, λόγω της κατακρημνισμένης βαθμολογίας της Ελλάδας στην UEFA. Δυστυχώς, όμως, το τρένο σφύριξε και ο ΠΑΟΚ δεν πρόλαβε να επιβιβαστεί και ένας από τους βασικούς λόγους ήταν το γυμνό ρόστερ σε πολλές καίριες θέσεις της ενδεκάδας.
Ο ΠΑΟΚ, στα δύο κρισιμότερα παιχνίδια του τις τελευταίες δεκαετίες, παρατάχθηκε χωρίς σέντερ φορ (παρά μόνο για τα τελευταία 30’ της ρεβάνς, όπου αγωνίστηκε ο νεοφερμένος Τσόλακ), με έναν σέντερ μπακ (Κρέσπο) να επωμίζεται το mission impossible να αγωνιστεί ως δεξιός φουλ μπακ (μια θέση, δηλαδή, ακόμη πιο απαιτητική από έναν παραδοσιακό πλάγιο μπακ), με δύο μονάχα κεντρικούς χαφ αξιώσεων (τον Σβαμπ και τον συγκινητικό Ελ Καντουρί), χωρίς δηλαδή την παραμικρή εναλλακτική ξεκούρασης ή τακτικής διαφοροποίησης, αλλά και έναν τερματοφύλακα που δεν ξεπερνά τη μετριότητα, καθότι δεν έχει πραγματοποιήσει μέχρι τώρα ούτε μια εμφάνιση που να χαρίζει αποτέλεσμα στην ομάδα.
Τα κενά ήταν γνωστά από καιρό, ολοφάνερα και αυτονόητα. Και η ολιγωρία στην κάλυψή τους αποδείχτηκε καταδικαστική.
2. Η κάκιστη διαχείριση του έμψυχου υλικού όσον αφορά τις αποχωρήσεις
Το αληθινά ειρωνικό στην όλη ιστορία έγκειται στο ότι τα δύο από τα πιο κραυγαλέα κενά (του δεξιού φουλ μπακ και του σέντερ φορ) μπορούσαν κάλλιστα να καλυφθούν εκ των έσω, με παίκτες που υπήρχαν ήδη στο ασπρόμαυρο ρόστερ. Η πώληση του Άκπομ στη Μίντλεσμπρο πέρασε κάπως στα ψίλα μέσα στο κλίμα γενικευμένης ευφορία λόγω της πρόκρισης επί της Μπενφίκα, αποδείχτηκε όμως κίνηση αληθινά αυτοκαταστροφική.
Πέρα από το γεγονός ότι ο συγκεκριμένος παίκτης προσέφερε τα μάλα στις δύο σπουδαίες προκρίσεις που είχαν προηγηθεί, η αποχώρησή του δημιούργησε ένα τεράστιο κενό στην κορυφή επίθεσης, το οποίο εντέλει δεν καλύφθηκε ποτέ. Ακόμη και αν η πώλησή του ήταν επιβεβλημένη ή δρομολογημένη, δεν υπήρχε κανένας λόγος να μην καθυστερήσει η ολοκλήρωσή της για ένα δεκαήμερο ή έστω για μια εβδομάδα, μέχρι δηλαδή τη διεξαγωγή του πρώτου αγώνα, στη Ρωσία.
Φυσικά, η δεύτερη ανοιχτή πληγή ήταν αυτή του δεξιού μπακ. Κρίνοντας λοιπόν εκ του αποτελέσματος, η ανεξήγητη και μυστικοπαθής καρατόμηση του Λέο Μάτος, του ίσως κορυφαίου δεξιού μπακ στην ιστορία του συλλόγου πλήγωσε την ομάδα ανεπανόρθωτα, σε συνδυασμό φυσικά με τον τραυματισμό του Ροντρίγκο και το ναυάγιο της αναμενόμενης μεταγραφής του Γιάνκο από την Πόρτο.
Αν υφίσταται κάποιος σοβαρός λόγος για την αποπομπή του Μάτος από την ομάδα, η διοίκηση οφείλει να τον ανακοινώσει στους φιλάθλους της, ειδάλλως η γύμνια της ομάδας στη συγκεκριμένη θέση στους αγώνες με την Κράσνονταρ θα πρέπει να θεωρηθεί προϊόν αμέλειας, αβλεψίας και κακότεχνου σχεδιασμού.
3. Η προβληματική καθοδήγηση από τον πάγκο
Δεν πρόκειται να επιδοθούμε σε κάποιον «Φιλιππικό» εναντίον του Άμπελ Φερέιρα, αν και γενικά, στο δικό μας προσωπικό τεφτέρι, το πρόσημο του συγκεκριμένου προπονητή εδώ και έναν χρόνο είναι σαφώς αρνητικό.
Από εκεί και έπειτα, και όσον αφορά αποκλειστικά τη ρεβάνς της Τούμπας, η παράταξη του ίδιου ακριβώς σχήματος με τον αγώνα της Ρωσίας μάλλον δεν ήταν η ενδεδειγμένη επιλογή. Κάθε παιχνίδι έχει τη δική του ιστορία και μετά από την οδυνηρή ήττα στο Κράσνονταρ (θα επανέλθουμε σε αυτό, πιο εκτενώς), ο ΠΑΟΚ βρέθηκε να ζητά τη νίκη και να είναι υποχρεωμένος να σκοράρει πρώτος στο παιχνίδι. Έχοντας επιλέξει ένα σχήμα με τρεις σέντερ μπακ (στο οποίο η εμμονή φλερτάρει με την ξεροκεφαλιά, αν κρίνουμε και από την αναιμική επιθετική ανάπτυξη του ΠΑΟΚ στα τρία πρώτα παιχνίδια του πρωταθλήματος) και με δεδομένη την αδυναμία δημιουργίας επικίνδυνων καταστάσεων από τη δεξιά πλευρά (για λόγους που αναλύσαμε πιο πάνω), η επιλογή ενός σχήματος χωρίς σέντερ φορ απέναντι σε έναν αντίπαλο που κατέβηκε με αμυντικούς προσανατολισμούς, χωρίς καμία διάθεση να ανεβάσει τις γραμμές του ψηλά, ήταν πέρα για πέρα άστοχη.
Ο ΠΑΟΚ σπατάλησε 60 λεπτά παιχνιδιού χωρίς κανένα λόγο, παραδομένος σε μια υποτιθέμενη λογική σύνεσης και προσοχής, η οποία όμως δεν βασιζόταν σε λογικά θεμέλια.
4. Η εγκληματική αφέλεια του πρώτου αγώνα
Χαμένο πέναλτι προτού συμπληρωθεί το δεκάλεπτο, ανόητο πέναλτι που φέρνει την ισοφάριση, κλασική χαμένη ευκαιρία και στα καπάκια γκολ του αντιπάλου, σε μια στιγμή μνημειώδους ομαδικής ολιγωρίας, παρά την υπεραριθμία των παικτών του ΠΑΟΚ στη συγκεκριμένη φάση. Θέλετε να πούμε κι άλλα; Ο ΠΑΟΚ, βάσει του πώς κύλησε το παιχνίδι στη Ρωσία, με την Κράσνονταρ να φαίνεται ελάχιστα επιθετική, όφειλε να διατηρήσει τουλάχιστον το ισόπαλο αποτέλεσμα. Διότι, ακόμη και αν ο αντίπαλος είναι στα μέτρα σου, το γεγονός ότι παίζει για δύο αποτελέσματα στη ρεβάνς, αρκούμενος σε μια παθητική άμυνα, είναι χειροβομβίδα που μπορεί να σκάσει στα χέρια σου ανά πάσα στιγμή, όπως συνέβη με το αυτογκόλ του 0-1. Η δε αντιμετώπιση του αποτελέσματος με μια ατμόσφαιρα «παίξαμε καλά, τους έχουμε στη ρεβάνς» μόνο ως προμήνυμα κακού μπορούσε να γίνει αντιληπτή.
5. Η εσωστρέφεια, ο συμβιβασμός με τα λίγα και καλά, η ανυπαρξία αντίλογου
Η άσκηση γόνιμης και θεμελιωμένης κριτικής απέχει έτη φωτός από το μίζερο και ανέξοδο κράξιμο. Η επισήμανση των τεράστιων ευθυνών της διοίκησης για την οδυνηρή απώλεια ενός ονείρου, στο οποίο ο κόσμος του ΠΑΟΚ είχε επενδύσει ψυχολογικά και συναισθηματικά, δεν συνιστά σαμποτάζ στην προσπάθεια της ομάδας για διάκριση. Το κάθε άλλο, μάλιστα.
Το λυπηρό φαινόμενο που παρατηρεί αυτομάτως οποιοσδήποτε ασχολείται με την αθλητική επικαιρότητα είναι η εκκωφαντική σιωπή για όποια κακώς κείμενα προκύψουν, ανεξαρτήτως αν αυτά είναι οφθαλμοφανή. Η ατολμία αυτή, ολοένα και πιο συχνά, συνοδεύεται από πανικόβλητους αφορισμούς που στηλιτεύουν όποια φωνή ψελλίσει οποιαδήποτε κριτική. Η δε λέξη «αχαριστία» κάνει συχνά την εμφάνισή της, κατεδαφίζοντας οποιαδήποτε απόπειρα γόνιμου διαλόγου.
Ο ΠΑΟΚ άλλαξε επίπεδο, ξεκόλλησε από τον βούρκο, χάρη στα χρήματα που δαπάνησε ο Ιβάν Σαββίδης, ο οποίος απάλλαξε παράλληλα τον ΠΑΟΚ από τον βραχνά των χρεών, διασφαλίζοντας τη μελλοντική υγεία του συλλόγου. Παρόλα αυτά, ο δεσμός μεταξύ ΠΑΟΚ και μεγαλομετόχου είναι διπλής κατεύθυνσης και όχι μονόπλευρης δυναμικής.
Η μόνιμη φοβία ότι οποιαδήποτε κριτική θα ωθήσει έναν άνθρωπο που έκανε μια επένδυση ζωής να μουτρώσει και να αποχωρήσει εν μια νυκτί, λες και η ενασχόλησή του με τον ΠΑΟΚ είναι ένα εφήμερο καπρίτσιο, είναι πραγματικά ανεδαφική και ολίγον τι υποτιμητική. Πρωτίστως για τον ΠΑΟΚ, για την ιστορία και τον κόσμο του, και – σε τελική ανάλυση - και για την ίδια την οικογένεια Σαββίδη.
