Και κάπως έτσι φτάσαμε στον ανασχηματισμό. Χωρίς το «αριστερό άλλοθι» της ΔΗΜΑΡ, η κυβέρνηση αναγεννήθηκε από τις στάχτες της και με οριακή πλειοψηφία εδρών θα χρειαστεί να οδηγήσει τη χώρα μέσα στο βαθύ, ζεστό καλοκαίρι. Μόλις ξεπεραστεί ο σκόπελος των αλλαγών γραφείων και των αναγκαίων καθυστερήσεων για να πάρουν μπρος οι νέοι υπουργοί, υφυπουργοί και γραμματείς, η πρώτη -λογικά- πράξη της νέας κυβέρνησης θα αφορά την πρώην ΕΡΤ και τις συμβάσεις των εκεί εργαζομένων. Εικάζουμε δε, ότι πολύ σύντομα θα αποκατασταθεί και το σήμα του δημόσιου καναλιού στις οθόνες μας.
Ο πρωθυπουργός ήταν ξεκάθαρος: «πάμε για να εξαντλήσουμε την 4ετία». Μετά από τις πρόσφατες αυθαιρεσίες του όμως με το κλείσιμο της ΕΡΤ, είναι δυνατόν αυτή η κυβέρνηση συνεργασίας να ορθοποδήσει στο μέλλον; Ο χρησμός του Β. Βενιζέλου ως αντιπρόεδρο και η επικαιροποίηση της συμφωνίας συνεργασίας μεταξύ των 2 κομμάτων είναι ένα απαραίτητο βήμα για να βγάλει το καλοκαίρι η απρόβλεπτη κυβέρνηση. Ένα καλοκαίρι, στο οποίο όλοι έχουν βασίσει τις ελπίδες τους. Στόχος να πλημμυρίσει η χώρα από τους τουρίστες, να πέσει χρήμα στην αγορά, να ξεχάσει για λίγο ο ντόπιος τα προβλήματα του και να ξεκουραστεί όσο μπορεί στα παρωχημένα πλέον μπάνια του λαού.
Έτσι με το καλό, μέχρι να έρθει ο Σεπτέμβρης να έχουν γίνει τα εξής πολύ σημαντικά: να έχουμε πάρει την επόμενη δόση από την Τρόικα και να έχει περάσει αναίμακτα (χωρίς απεργίες, νέα νομοσχέδια και κόντες στη Βουλή) ο χρόνος μέχρι τις γερμανικές εκλογές. Αυτό είναι άλλωστε το καλό σενάριο. Το κακό σενάριο είναι η Τρόικα να έρθει μέσα στις επόμενες δόσεις και να αποφασίσει την καθυστέρηση της δόσης επειδή δεν πετύχαμε τους στόχους του μνημονίου. Σε αυτή την περίπτωση το καλοκαίρι δεν θα είναι τόσο ομαλό, υπό την έννοια ότι όλοι θα καταλάβουν ότι ο Σεπτέμβρης θα σημαίνει νέα μέτρα για να καλυφθεί το χρηματοδοτικό κενό (ανεπάρκεια χρηματοδότησης για το προσεχές 12μηνο που είναι προϋπόθεση καταβολής δόσης από ΔΝΤ).
Προς το παρόν επιτεύχθηκε αυτό που πολλά Μ.Μ.Ε. αναφέρουν ως «πολιτική σταθερότητα». Δηλαδή δεν έγιναν εκλογές και πολύ γρήγορα τελείωσε η μεταβατική περίοδος από τo ένα σχήμα κυβέρνησης στο άλλο. Ίσως πάρα πολύ γρήγορα και πολύ φυσιολογικά. Άλλωστε στο θυμικό των νεότερων Ελλήνων είναι καταγεγραμμένη η διακυβέρνηση της χώρας από το «μπλε» και το «πράσινο», όποτε τί πιο φυσιολογικό από μια κυβέρνηση συνεργασίας ΝΔ-ΠΑΣΟΚ; Ο ανασχηματισμός είχε ως κύρια στοιχεία του τη συμμετοχή πολιτικών στελεχών του ΠΑΣΟΚ και την ανεξαρτητοποίηση του Υπουργείου Πολιτισμού. Στις δηλώσεις τους οι Σαμαράς, Βενιζέλος έθεσαν στην άκρη τις ιδεολογίες και προέταξαν την εθνική ανάγκη, σε μια επανάληψη του περσινού σκηνικού της τρικομματικής. Επίσης, το Μητσοτακέϊκο ξαναμπήκε στην κυβέρνηση στο πολύ ζόρικο υπουργείο της Διοικητικής Μεταρρύθμισης.
Τα περιττά βαρίδια της ΔΗΜΑΡ, όπως αποδείχθηκε, δεν βρήκαν τη θέση τους σε μια τέτοια συνεργασία. Η Ελλάδα ήταν μια χώρα χωρίς πρότερη εμπειρία στις κυβερνήσεις συνεργασίας. Η χώρα μας «μεγάλωσε» υπό το αρχηγικό πρωθυπουργικό μοντέλο της μεγάλης αυτοδυναμίας και του δικομματισμού. Οι πολιτικοί μας είναι εθισμένοι σε αυτό και φάνηκε στην περίπτωση του Α. Σαμαρά, ο οποίος πήγε να το παίξει Θάτσερ σε τρικομματική. Ο Φ. Κουβέλης με την αποχώρηση του, υπενθύμισε στον πρωθυπουργό ότι δεν μπορεί να κάνει ό,τι θέλει και φυσικά ήδη δέχεται βέλη από όλες τις πλευρές. Αποδείχθηκε ότι είμαστε ακόμη πολιτικά ανώριμοι για τέτοιες συνεργασίες, τουλάχιστον από διαφορετικά ιδεολογικά πολιτικά φάσματα. Ο Βενιζέλος, νεότερος και πιο σύγχρονος πολιτικός, πήρε ένα μεγάλο ρίσκο. Αν τα πάει καλά η κυβέρνηση πιστώνεται και αυτός την επιτυχία, ενώ αν η κυβέρνηση δεν αντέξει το φθινόπωρο και πάμε σε εκλογές, τότε το ΠΑΣΟΚ θα βρεθεί αντιμέτωπο με χαμηλά εκλογικά ποσοστά.
Όλα τα παραπάνω σε ένα πολιτικό επίπεδο, το οποίο λίγο έχει να κάνει με τους πολίτες οι οποίοι μουδιασμένοι, ξέρουν ότι τα χειρότερα μόλις άρχισαν.
