Ήρθε και πάλι η εποχή για την διαπραγμάτευση της είσπραξης της νέας δόσης από την Τρόικα. Όπως και τον περασμένο χειμώνα, οι διαπραγματεύσεις, τα σενάρια για νέα μέτρα και οι δηλώσεις δίνουν και παίρνουν. Προσωπική πρόβλεψη είναι το καλοκαίρι κουτσά στραβά θα βγει και οι εκταμιεύσεις των δόσεων θα γίνουν, χωρίς περαιτέρω αλλαγές σε κυβερνητικό επίπεδο. Ίσως να προκύψει κάποιο έξτρα νομοσχέδιο για μισθούς συντάξεις και απολύσεις για να ικανοποιήσει τις απαιτήσεις των δανειστών. Άλλωστε είμαστε στην τελική ευθεία για τις γερμανικές εκλογές και απαιτείται πολιτική σταθερότητα. Μετά από τις εκλογές αυτές, λογικά, θα δρομολογηθούν εξελίξεις και στην αντιμετώπιση του ελληνικού χρέους.
Όμως, παρότι υπάρχουν ομοιότητες με τις προηγούμενες διαπραγματεύσεις, έχει νόημα να εστιάσουμε σε μία πολύ μεγάλη διαφορά. Όχι επειδή είναι ουσιαστική διαφορά, αλλά επειδή ίσως να είναι το κλειδί για να προβλέψουμε μελλοντικές πολιτικές εξελίξεις. Τις τελευταίες μέρες εκτυλίσσεται μια ιδεολογική μάχη από την πλευρά της Νέας Δημοκρατίας, με αφορμή το συνέδριο της. Εκεί ο πρωθυπουργός παρουσίασε τις προτάσεις του και το σχέδιο του για την Ελλάδα των επόμενων χρόνων. Λίγο-πολύ έθεσε και τις βάσεις για τη διεύρυνση τις εκλογικής βάσης του κόμματος του, κάνοντας άνοιγμα σε ψηφοφόρους και εκ των δεξιών αλλά εκ του κέντρου.
Κάποιοι συνεργάτες του Αντ. Σαμαρά, έκαναν ένα βήμα παραπάνω και κήρυξαν πόλεμο δηλώσεων καταδικάζοντας για το κατάντημα της χώρας το ΠΑΣΟΚ και συγκεκριμένα τον Ανδρέα Παπανδρέου. Όπως ήταν φυσικό, τα μέλη του ΠΑΣΟΚ απάντησαν σε ανάλογους τόνους και υπήρξε επικοινωνιακή ένταση μεταξύ των μελών της νεοσύστατης κυβέρνησης. Σαν να μην έφτανε αυτό, αμέσως μετά ο Β. Πολύδωρας εξέφρασε τη θέληση του για άνοιγμα στην Χ.Α., προκαλώντας ακόμη μεγαλύτερες αντιδράσεις εντός και εκτός του κόμματος του. Η δήλωση όμως που έχει τη μεγαλύτερη σημασία, ήταν η τοποθέτηση του Μ. Βορίδη: «…προϋπόθεση είναι μια μεγάλη ιδεολογική νίκη και μια μεγάλη ιδεολογική ήττα. Ήττα της αριστεράς και νίκη της παράταξής μας».
Καιρό είχαμε να ακούσουμε μια τόσο ξεκάθαρη ιδεολογική τοποθέτηση της Δεξιάς. Ο κ. Βορίδης το είπε όσο πιο ξεκάθαρα μπορούσε, ότι εχθρός είναι η Αριστερά. Δεν μίλησε για κόμματα της αντιπολίτευσης ούτε για τα άσχημα των μνημονίων, αλλά για έναν ιδεολογικό εχθρό. Εχθρό της ανάπτυξης, εχθρό της νέας Ελλάδας. Αυτή η ρητορική μας γυρνάει πολλά χρόνια πίσω, σε μια εποχή που η πλειοψηφία νόμιζε ότι είχε περάσει ανεπιστρεπτί. Τα συγκεκριμένα λόγια προσπαθούν να εκμεταλλευτούν τις ανοικτές πληγές που έχουν οι Έλληνες από τον εμφύλιο και να ξαναφέρει στο προσκήνιο το χάσμα μεταξύ αριστεράς-δεξιάς. Τώρα μάλιστα το συγκεκριμένο χάσμα ενισχύεται ιδεολογικά από τα δεινά της μεταπολίτευσης, τα οποία επιμελώς χρεώνονται στην Αριστερά.
Όπως έχουμε γράψει και στο παρελθόν, οι λαϊκίστικες επαναφορές διλημμάτων περασμένων εποχών, απλώς αποπροσανατολίζουν από τα πραγματικά προβλήματα των πολιτών και δυναμιτίζουν την κοινωνική συνοχή. Πάντα θα υπάρχει στο φόντο η ιδεολογική διαμάχη μεταξύ αριστεράς και δεξιάς. Αλλά αυτές τις μέρες η ουσιαστική διαμάχη είναι αυτή μεταξύ των πολιτών και αυτών που προσπαθούν να τους στερήσουν το δικαίωμα στην εργασία, στην υγεία, στην αξιοπρεπή ζωή, στην ελευθερία της άποψης, άρα και στη δημοκρατία. Εκεί πρέπει να εστιάσει την προσοχή του ο κάθε νοήμων πολίτης και να ψάξει να βρει τις απαντήσεις που του ταιριάζουν καλύτερα, ανεξάρτητα ή μέσα από οποιοδήποτε πολιτικό φάσμα θέλει.
Ταυτόχρονα, όλα τα κομμάτια του παζλ, δείχνουν ότι η σημερινή κυβέρνηση είναι διεκπεραιωτική και ότι όλες οι πλευρές ετοιμάζονται για εκλογές το φθινόπωρο. Είτε γιατί δεν θα αντέξουν το βάρος νέων μέτρων είτε γιατί δεν θα αντέξουν τους εαυτούς τους. Το μόνο στοιχείο το οποίο όντως κάνει κύκλους στην ιστορία, είναι η τάση των Ελλήνων να φαγώνονται μεταξύ τους.
