Του ΤΑΣΟΥ ΘΩΜΑ
Στα… μουλωχτά συντελείται άλλη μία τραγωδία στην ταλαίπωρη ελληνική Παιδεία. Θα μας συγχωρήσουν οι καθηγητές που δίνουν τη δική τους μάχη, γνωρίζοντας απ’ έξω κι ανακατωτά πλέον πως η κυβέρνηση τους έχει γραμμένους στα παλιά της τα παπούτσια, παρότι είναι το πολιτικά ορθό να τους χρίζει «εγγυητές της επόμενης γενιάς» κι άλλα τέτοια εύγλωττα. Σκοπός μας σήμερα είναι να αναφερθούμε στη μεγάλη… ληστεία. Γιατί μόνο έτσι μπορεί κάποιος να αποκαλέσει μία ακόμη – ο θεός να την κάνει – μεταρρύθμιση, η οποία θα έρθει να αποτελειώσει το δημόσιο χαρακτήρα της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, να στερήσει από χιλιάδες παιδιά τη δυνατότητα της μόρφωσης και της μετέπειτα εισαγωγής σε πανεπιστήμια.
Για χρόνια τώρα ακούμε, γράφουμε και συμφωνούμε όλοι πως η Παιδεία χρειάζεται μεταρρύθμιση. Εκατομμύρια φορές έχουν ακουστεί κορώνες για την περιβόητη κριτική σκέψη που οφείλει να καλλιεργεί η δευτεροβάθμια εκπαίδευση ή την πραγματική επαγγελματική κατάρτιση που έχει ξεχαστεί στους διαδρόμους των ελληνικών πανεπιστημίων. Χρόνια είναι αυτά τα ζητήματα και δεν χρίζουν περαιτέρω αναφοράς γιατί όλοι τα έχουν ζήσει είτε ως μαθητές, φοιτητές είτε ως γονείς. Το μόνο που νοιάζει την κυβέρνηση τελικώς όμως, είναι το νούμερο. Ακριβώς όπως μας λέει πως η χώρα χρειάζεται λιγότερους δημόσιους υπαλλήλους, κανέναν δημοτικό αστυνόμο ή σχολικό φύλακα, έτσι τώρα μας λέει πως χρειάζεται λιγότερους μαθητές και λιγότερους φοιτητές.
Δεν είναι αυθαίρετο το συμπέρασμά μας. Το υπουργείο είναι σαφέστατο: αντί για μία ουσιαστική εξέταση των μαθητών βάσει της οποίας θα κρίνεται η εισαγωγή τους στα πανεπιστημιακά ιδρύματα της χώρας, θα βάλουμε τέσσερις και όλοι οι μαθητές της χώρας, είτε είναι σε ένα ιδιωτικό σχολείο του Πανοράματος είτε σε ένα δημόσιο στον Έβρο, θα διαγωνίζονται στα ίδια θέματα. Δεν θα ασχοληθούμε καν με το γεγονός πως κομμάτι της ελληνικής Παιδείας γίνονται τα φροντιστήρια: η αναλογικότητα εξετάσεων και μαθητών-πελατών είναι οφθαλμοφανής. Το σημαντικότερο είναι πως το νέο Λύκειο ουσιαστικά προτρέπει όποιον δεν έχει την οικονομική δυνατότητα να αντέξει τους συνεχείς διαγωνισμούς στους οποίους θα υποβάλλεται το παιδί, καλύτερα ας το ξεχάσει.
Πέραν της ξεκάθαρα ταξικής εκπαίδευσης, εγκληματική είναι η απόφαση και για τα παιδιά που θα έχουν κουτσά στραβά τη δυνατότητα να βγάλουν το σχολείο. Από την ευαίσθητη ηλικία των 15, τα ελληνόπουλα θα βρίσκονται σε μία κατάσταση άκρατου ανταγωνισμού. Θα «μορφώνονται» με το δίπολο επιτυχία-αποτυχία. Δεν θα υπάρχει χρόνος για οτιδήποτε άλλο. Θα πολτοποιούνται.
Πρώτα απ’ όλα το νέο Λύκειο είναι η παραδοχή της αποτυχίας: η πιο σπουδαγμένη γενιά Ελλήνων έχει εγκαταλειφτεί. Δεν υπάρχει γι’ αυτούς κανένα success story, καμία ελπίδα. Είναι καταδικασμένοι να αναζητήσουν – όσοι δεν το έχουν κάνει ήδη - τη μοίρα τους κάπου αλλού. Οι κυβερνώντες θέλουν να πάρουν τα μπογαλάκια τους και να τους αδειάσουν τη γωνιά, μπας και πέσουν οι δείκτες της ανεργίας. Δεύτερον είναι η παραδοχή του μέλλοντος: η ανεργία θα είναι η πραγματικότητα της χώρας όσα ευχολόγια κι αν ακούγονται. Δεν μπορείς να έχεις χιλιάδες μορφωμένους ανθρώπους που θα ζουν ολοένα και χειρότερα απ’ τους προηγούμενους. Δεν είναι «βιώσιμο» ένα μοντέλο κοινωνίας όπου οι άνεργοι έχουν μεταπτυχιακά και διδακτορικά και το βιοτικό επίπεδο της χώρας μονάχα πέφτει. Τις μελλοντικές κοινωνικής εκρήξεις προσπαθούν να προλάβουν, στερώντας το καύσιμο που είναι εκπαίδευση για το νου, την αντίληψη και την αντίσταση.
ΥΓ. Ένας χρόνος και κάτι έχει περάσει όταν ο τότε διορισμένος πρωθυπουργός Λ. Παπαδήμος στο διαβόητο διάγγελμά του μιλούσε για αποκλεισμό της χώρας και έθετε στο τραπέζι το πολύ… πιασάρικο «θα γίνουμε Βόρεια Κορέα». Στην ουσία, όμως η Ελλάδα τελευταία έχει απεμπολήσει κάθε έννοια εξωτερικής πολιτικής εδώ και χρόνια. Κάθε απόπειρα να ξαναμπεί σε μία σκακιέρα όπου θεωρείται λειψή και αναξιόπιστη – όχι λόγω των μνημονίων, αλλά των δικών μας παλινωδιών – είναι θετική. Μία συνάντηση με τον Ομπάμα όμως δεν διαφοροποιεί κατ’ ουσίαν τίποτε. Ούτε με την ίδια την Μέρκελ. Άλλες είναι οι χώρες που θα πρέπει να στοχεύσει η Ελλάδα κι όχι να εκφοβίζει με απειλές αποκλεισμού.
