Του ΣΩΤΗΡΗ ΜΠΑΜΠΑΤΖΙΜΟΠΟΥΛΟΥ
Μια μέρα του Απριλίου του 2003 στη Γιούτα των Η.Π.Α. ο 28χρονος Άρον Ράλστον βγήκε από το σπίτι του για να πάει πεζοπορία στα φαράγγια. Θέλετε από βλακεία, θέλετε από επιπολαιότητα, από υπεροπτική βεβαιότητα ή από την ψευδαίσθηση της αθανασίας των νέων, δεν ενημέρωσε κανέναν για το πού θα πήγαινε. Κακώς. Διότι σε μια κατάβαση ένας τεράστιος βράχος ξεκόλλησε και του πλάκωσε το χέρι. Ο Άρον εγκλωβίστηκε σ’ ένα στενό πέρασμα από όπου δεν περνούσε ψυχή με το χέρι του μαγκωμένο κάτω από έναν βράχο. Θα χρειάζονταν τουλάχιστον δέκα άτομα για να τον σηκώσουν. Τα εφόδια που είχε μαζί του ήταν ελάχιστα: ένα μπουκαλάκι νερό και μερικά σνακ. Δεν υπολόγιζε εξάλλου η εξόρμησή του να διαρκέσει περισσότερο από μερικές ώρες.
Κι όμως… Έμεινε εκεί για πέντε ολόκληρες μέρες και εφτά ώρες! Κατανάλωνε το νερό με πολύ μικρές γουλιές, ενώ στη συνέχεια βάλθηκε να πίνει τα ούρα του. Προσπάθησε με κάθε τρόπο να απεγκλωβίσει το χέρι του, αλλά μάταια. Ο βράχος δεν κινούνταν και δεν είχε μαζί του εργαλεία, παρά μόνο έναν φτηνιάρικο σουγιά που αγόρασε από το σούπερ μάρκετ. Σταδιακά έχασε κάθε ελπίδα. Από τη μια η δίψα για ζωή και από την άλλη, αντίπαλο δέος, η συνειδητοποίηση του βέβαιου αργού κι επώδυνου θανάτου. Η μάχη χάθηκε. Χάραξε με το σουγιά στο βράχο την ημερομηνία γέννησής και θανάτου του, ενώ με την κάμερά του μαγνητοσκόπησε τον εαυτό του να αποχαιρετά την οικογένειά του.
Είχε πλέον αποδεχτεί πως η έκτη μέρα θα ήταν η τελευταία του. Κι έτσι όπως συμβολικά πέθανε, ξύπνησε. Αφού ήταν νεκρός, δεν είχε τίποτα απολύτως να χάσει. Ήταν ελεύθερος. Αποφάσισε να κόψει το χέρι του με το σουγιά του. Η λάμα του, όμως, δεν ήταν αρκετά κοφτερή και δεν μπορούσε να διαπεράσει το κόκαλο. Επομένως πρώτα έσπασε το χέρι του και μετά από μια ώρα κατάφερε να κόψει τη σάρκα του. Στη συνέχεια μπόρεσε να σκαρφαλώσει είκοσι μέτρα με ένα χέρι και τελικά να βρεθεί από διερχόμενους τουρίστες. Για όσους ενδιαφέρονται, αυτό το συναρπαστικό περιστατικό από τη ζωή του Άρον Ράλστον μεταφέρθηκε στη μεγάλη οθόνη το 2010 από τον Ντάνι Μπόιλ με τον τίτλο «127 ώρες». Μέτρια καλλιτεχνικά ταινία, αλλά ο πρωταγωνιστής Τζέιμς Φράνκο είναι τουλάχιστον καθηλωτικός στον πρωταγωνιστικό ρόλο.
Όπως και να έχει, ο διδακτικός (δυστυχώς) λόγος για τον οποίο αφηγήθηκα την παραπάνω ιστορία, είναι διότι δεν αρκεί να φτάσεις κοντά στον πάτο για να σηκωθείς. Πρέπει να τον χτυπήσεις. Ο συμβολικός θάνατος (κι όχι ο πραγματικός που σε στέλνει κάτω από το χώμα), σε απελευθερώνει από τους φόβους σου, σε κάνει αποφασιστικό, ριψοκίνδυνο, δυνατό, απαιτητικό, διεκδικητικό και διψασμένο. Αυτό, λοιπόν, που εύχομαι για τη νέα σεζόν, είναι να επέλθει στην κοινωνία μας ο συμβολικός θάνατος όσο σκληρός κι οδυνηρός κι αν είναι, ώστε μαζί του να έρθει η ρήξη με το παρελθόν και η ελπίδα για το μέλλον. Όσο κι αν έχουμε μεγαλώσει με χιλιάδες ψέματα, είναι χίλιες φορές προτιμότερος ο συμβολικός θάνατος από την πολυετή φυτοζωία. Διότι σκεφτείτε πως αν κάποιος έδινε στον Άρον ένα πιάτο ρύζι κάθε μέρα και μια τηλεόραση, ίσως να ζούσε εγκλωβισμένος στο φαράγγι για ακόμα 15 χρόνια…
