Η δυστοπία του εκλογικού αποτελέσματος

Του Γιάννη Καρακατσέλη, δικηγόρου 

Η ολοκλήρωση της εκλογικής διαδικασίας Μάη / Ιούνη '23 βρίσκει τόσο την κοινωνία , όσο και τον κάθε σκεπτόμενο Πολίτη σε βαθύ αναστοχασμό και έντονο προβληματισμό, σχετικά με το τι ακριβώς συνέβη, ποια είναι η νέα πραγματικότητα και – κυρίως – τι  προοιωνίζει  τούτο για την «επόμενη μέρα». Στη συνέχεια θα γίνει μια προσπάθεια  να προταχθούν αντικειμενικές διαπιστώσεις και να αχθούν κάποια πρώτα συμπεράσματα όπως:

1. Με βάση το αντικειμενικό κριτήριο της εφαρμοσμένης πολιτικής, όπως κατέδειξε και η κυβερνητική θητεία 2019-2023 , υπήρξε μια  παθολογική ταύτιση των τριών μεγάλων κομμάτων σε βασικές πολιτικές, τόσο στα διεθνή ζητήματα, όσο και στα οικονομικά/κοινωνικά, δηλαδή στις βασικές επιλογές του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, ανεξάρτητα από τον πόνο και τη διακινδύνευση που προκαλούν στην κοινωνία. ΄Ετσι, έχοντας υπερψηφίσει το μεν ΚΙΝΑΛ  περίπου το 80% των νομοσχεδίων της ΝΔ και ο ΣΥΡΙΖΑ περίπου 200 νομοσχέδια, και αντίστροφα παραλείποντας να  διαφοροποιηθούν  ευκρινώς από τη κυβερνητική πολιτική σε θέματα διεθνούς πολιτικής , η εκλογική επιτυχία της ΝΔ  που  καταγράφηκε  στην κάλπη αποτελεί  άμεση λογική συνέπεια. Με άλλα λόγια, τόσο κατά το διάστημα 2019-2023, όσο και στην προεκλογική περίοδο, από τα δύο αυτά κόμματα της αντιπολίτευσης αναδύθηκαν μόνο ( πολύ σοβαρά ) ζητήματα πολιτικής ηθικής και λειτουργίας θεσμών (υποκλοπές, ΑΑΔΕ, Τέμπη, Δικαιοσύνη κλπ ), χωρίς όμως το αναγκαίο ευκρινές διακριτό σήμα για την άσκηση μιας συνολικά  διαφορετικής πολιτικής, κυρίως από το ΣΥΡΙΖΑ.  Συνέπεια των παραπάνω δεδομένων αποτελεί η προφανής  δυστοπία που προκαλεί κάθε σκέψη για την επόμενη μέρα, αφού  θα απουσιάζει  - όπως απουσίαζε - η αναγκαία για τη λειτουργία μιας κοινοβουλευτικής δημοκρατίας « αξιωματική αντιπολίτευση».
2.  Αυτή η περίεργη για τη λειτουργία της Δημοκρατίας ταύτιση ήταν και η αιτία που απουσίασε επί τρίμηνο οποιαδήποτε δημόσια συζήτηση στα μείζονα ζητήματα, είτε αυτά αφορούν τις ραγδαίες διεθνείς εξελίξεις και συνακόλουθα τα ελληνοτουρκικά , είτε σε ζέοντα κοινωνικοοικονομικά ζητήματα, όπως η ήδη εκφρασθείσα απόφαση  της ΕΕ για άμεση επαναφορά των πρωτογενών πλεονασμάτων (ουσιαστικά  περικοπή δημοσίων δαπανών 2,5% του ΑΕΠ ), ή η ήδη ψηφισθείσα από την Κυβέρνηση Μητσοτάκη περικοπή των δαπανών Υγείας κατά 9,5% ετησίως (μεσοπρόθεσμο), ή η  πραγματική μείωση των μισθών κατά 7,5%, όπως και οι επαχθείς για την κοινωνία προϋποθέσεις του Ταμείου Ανάκαμψης  κ.α. . Αυτή η  κυβερνητική τακτική να μη συζητηθούν όλα αυτά τα κορυφαία ζητήματα, η αναγκαία υπόθαλψη αυτής της σιωπής από τα μεγάλα ΜΜΕ και ιδίως η απουσία διαφωνίας γι αυτή την άκρα του τάφου σιωπή από τα δύο μεγαλύτερα αντιπολιτευτικά κόμματα οδήγησαν σε εκλογές χωρίς ουσιώδεις διαφωνίες και αντιλόγους, χωρίς τον αναγκαίο  δημοκρατικό διάλογο σε ουσιώδη ζητήματα, περιορισθείσα  μόνο στην καταγγελία επίκαιρων ηθικο-πολιτικών ζητημάτων, με άμεση συνέπεια την άνετη επικράτηση του  Κ. Μητσοτάκη και αντίστροφα την αποδεδειγμένη πλέον αδυναμία του Ν. Ανδρουλάκη να επαναφέρει το ΚΙΝΑΛ  σε τροχιά εξουσίας , ιδίως όσο εμμένει στην τακτική της αυτοδικαίωσης της περιόδου 2010-2014 και κυρίως την ελεύθερη πτώση του Αλ. Τσίπρα  (στο διάστημα Σεπτ. 2015- Ιούνης2023 έχει χάσει άνω των 1,5 εκ ψηφοφόρων).

Έναντι του ιδιότυπου αυτού ¨καρτέλ¨ της εξουσίας, ο Πολίτης ένιωσε ανυπεράσπιστος , προσφεύγοντας είτε σε ψήφο διαμαρτυρίας, είτε σε αποχή, είτε επιλέγοντας τελικά το πρωτότυπο αντί του αντίγραφου.

3. Είναι γνωστή η ρήση ότι η Πολιτική απεχθάνεται τα κενά. Μέχρι , όμως , να καλυφθεί το παραπάνω κενό – γιατί πιστεύω  ότι αφενός αδυνατεί να μεταμορφωθεί και πάλι ο Αλ. Τσίπρας και ότι αφετέρου θα αναδυθούν  άλλα διάδοχα σχήματα   -   αντικειμενικά, αναδεικνύεται το ΚΚΕ στη μοναδική πολιτική δύναμη που καλείται να ασκήσει και τα καθήκοντα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, δηλαδή την προβολή θεμελιωμένου πλήρους αντιπολιτευτικού λόγου και έργου που ταυτόχρονα θα συνιστά και την αυριανή πρόταση εξουσίας, και όχι απλά την καταγραφή της διαφωνίας στις δυσμενείς επιπτώσεις των πολιτικών της ¨κανονικότητας¨ ,  επαναφέροντας με τον τρόπο αυτό την από το  Καλοκαίρι του 2015 χαμένη ΕΛΠΙΔΑ.

Μεγάλη και ιστορική η ευθύνη του ΚΚΕ, που χωρίς προκαταλήψεις, οφείλουμε να πούμε ότι έχει, αλλά και οφείλει να διαμορφώσει, όλες τις προϋποθέσεις να το εκπληρώσει.

Το απαιτούν οι καιροί, το χρειάζονται οι Πολίτες.   

4.  Αυτό το διαφαινόμενο κενό προσδοκούσε να καλύψει το ΜΕΡΑ25-ΣΥΜΜΑΧΙΑ ΓΙΑ ΤΗ ΡΗΞΗ , αλλά δεν έπεισε. Το ίδιο κενό, υποτίθεται, θα επιδιώξει να καλύψει και η Ζωή Κωνσταντοπούλου, χωρίς όμως να παρέχουν τις αναγκαίες διαβεβαιώσεις οι διάφορες  δηλώσεις της, αλλά κυρίως ότι  μέχρι και σήμερα δεν έχει δοθεί εκ μέρους της το αναγκαίο στίγμα για τα κρίσιμα ζητήματα της πολιτικής ατζέντας.
5. Επανήλθε η συζήτηση και ο έντονος προβληματισμός για την κοινοβουλευτική επανεμφάνιση της ναζιστικής ιδεολογίας , αλλά και για άλλες εκφάνσεις ακραίου συντηρητισμού, που αθροιστικά καλύπτουν περίπου το 14% του εκλογικού αποτελέσματος. Σ' αυτή την προβληματική υπάγεται και η πολύ μεγάλη αποχή, η μεγαλύτερη που σημειώθηκε μετά τις εκλογές του Σεπτ. 2015, δηλαδή αμέσως μετά την μετατροπή του ΟΧΙ του 62% σε ΝΑΙ σε όλα των Δανειστών και την υπογραφή του επαχθέστατου 3^ου μνημονίου.  Πολλοί, ¨έκπληκτοι¨,  σήμερα παραβλέπουν σκόπιμα, ότι εδώ και 12 χρόνια βιάζεται το κοινωνικό σύνολο με το παρασύνταγμα του ξενόφερτου μνημονιακού θεσμικού πλαισίου, που εκτός από την κατάλυση της εθνικής κυριαρχίας και το άγριο ξεπούλημα του δημόσιου και ιδιωτικού πλούτου , έχει επιφέρει φτωχοποίηση κατά 25% κατά μέσο όρο (γιατί εκατοντάδες χιλιάδες έχουν σχεδόν πλήρως καταστραφεί), με το περίπου 1/3 των Πολιτών στα επίπεδα ακραίας φτώχειας και με 4,5 εκ ΑΦΜ χρεωστικά, χωρίς μάλιστα καμία απολύτως προοπτική και ελπίδα. Αυτή την πραγματικότητα την αποκαλεί η κυρίαρχη προπαγάνδα «κανονικότητα», ενώ τα δύο αντιπολιτευόμενα κόμματα συναγωνίζονται στο ποιο μας έσωσε προεχόντως, το ΠΑΣΟΚ του 2010-2014 ή ο ΣΥΡΙΖΑ του 2015-2019. Δεν θέλουν να διαγνώσουν το πασίδηλο,  συγκρίνοντας στοιχειωδώς τα εκλογικά αποτελέσματα στις εργατικές συνοικίες της Β΄ Πειραιά και πρώην Β΄ Αθηνών και της Δυτ. Θεσσαλονίκης με τα αντίστοιχα πριν από το 2009, ότι τα μνημόνια οδήγησαν βίαια μεγάλα τμήματα της κοινωνίας στο αδιέξοδο, που οι ίδιοι με τις υποτελείς και καιροσκοπικές πολιτικές τους επιλογές προκάλεσαν.

Οι άγριες μνημονιακές πολιτικές, ο θάνατος της όποιας ελπίδας με την προδοσία του Ιούλη του 2015, η αδυναμία ταυτόχρονα άρθρωσης συνολικής πρότασης διεξόδου αλλά αντίθετα η διαρκής επιμονή ότι δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική ( There Is No Alternative – TINA ), έχουν οδηγήσει μεγάλα κοινωνικά στρώματα  στην απόγνωση και τη βίαιη περιθωριοποίηση και  συνακόλουθα σε ακραίες επιλογές αμφισβητώντας ριζικά την υπάρχουσα πολιτική εκπροσώπηση.

Πέρα από τα κροκοδείλια δάκρυα των σύγχρονων Αργείων, απαιτούνται άμεσα θαρραλέες πολιτικές κοινωνικής συνοχής, αντί πολιτικών  κοινωνικού αποκλεισμού και επιδομάτων, για την αντιμετώπιση του φαινομένου του ναζισμού, το οποίο  αποτελεί  άμεση συνέπεια των μνημονιακών πολιτικών. Η Κυβέρνηση, κυρίως, αλλά και τα αντιπολιτευόμενα μνημονιακά κόμματα έχουν πλέον βασική υποχρέωση, αντί να στρουθοκαμηλίζουν και να διαφημίζουν τη φενάκη της εξόδου από τα μνημόνια , να δουν κατάματα το πρόβλημα και το μοναδικό τρόπο επίλυσής του , δηλαδή την άρση των πολιτικών της  «κανονικότητας», τις οποίες αξιοποιεί η ναζιστική θεωρία, διαφορετικά αναλαμβάνουν την πλήρη ευθύνη  για την περαιτέρω μεγέθυνση του φαινομένου αυτού.

Βέβαια, η παραπάνω αυτονόητη διαπίστωση συνιστά και τον ορισμό της ουτοπίας, μια και προϋποθέτει τα κόμματα εξουσίας να αρνηθούν ουσιαστικά τις βασικές τους επιλογές και το πλέγμα συμφερόντων που εκπροσωπούν.

Πράγματι, η ανάγνωση του εκλογικού αποτελέσματος και η δυστοπία  που αναδύεται, δημιουργούν ένα πολύ βαρύ κλίμα. Η απουσία στοιχειώδους προοπτικής για την πολύ μεγάλη πλειοψηφία και αντίθετα η επερχόμενη «μεγάλη και βαθειά μεταρρύθμιση» συνθέτουν ένα πλήρως καταθληπτικό πλαίσιο. Πλέον, όλοι οι Πολίτες αναμένουν, ανήμποροι και με σκυμμένο το κεφάλι (εικόνα από τον Κ. Βάρναλη  το μοιραίο, την έλευση του ¨λογαριασμού¨.

Στην απαισιόδοξη αυτή προοπτική, αντιλέγει η Ιστορία αυτού του τόπου, όπως μας το διδάσκει  ο Ποιητής και το τραγουδάει ο αείμνηστος Μίκης, «….νά την, να την πετιέται αποξαρχής».

Τη ρωμιοσύνη μην την κλαις
Να την πετιέται να την πετιέται
Νά την πετιέται από 'ξαρχής
Κι αντριεύει και θεριεύει
Και καμακώνει το θεριό
Με το καμάκι του ήλιου

Προφανώς, οι επικείμενες κοινωνικές και πολιτικές εξελίξεις θα είναι ραγδαίες, αλλά και καθοριστικές για το επόμενο διάστημα. Ήδη, η παραίτηση του ΑΛ. ΤΣΙΠΡΑ,την ώρα ολοκλήρωσης του κειμένου, επιβεβαιώνει τούτο και προοιωνίζει μεγάλες ανακατατάξεις, όχι μόνο σε αυτό που αποκαλείται ¨κεντροαριστερά¨, αλλά σε όλο τα φάσμα του περιγραφέντος «καρτέλ εξουσίας».

Θεσσαλονίκη, 29 Ιουνίου 1023