Του Γιώργου Παπαδημητρίου
Το συγκεκριμένο θέμα ήρθε στο προσκήνιο πριν λίγες μέρες από τα πιο επίσημα χείλη, μέσα από τη δήλωση του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη στο ειδησεογραφικό πρακτορείο Bloomberg, ο οποίος ανέφερε πως οι γάμοι μεταξύ ομόφυλων ζευγαριών θα γίνουν σύντομα πραγματικότητα και στην Ελλάδα, σπεύδοντας να προσθέσει πως η ελληνική κοινωνία δείχνει πλέον πολύ πιο ώριμη και έτοιμη απέναντι σε τέτοιου είδους ζητήματα. Με άλλα λόγια, έχει υπάρξει μια πρώτη ανεπίσημη δέσμευση από την παρούσα κυβέρνηση, την οποία ήρθε να επιβεβαιώσει λίγες στιγμές αργότερα -χωρίς ωστόσο να βάλει στο τραπέζι πιο ακριβή χρονοδιαγράμματα- ο εκπρόσωπος τύπου, Παύλος Μαρινάκης.
Οι αλλαγές και οι τομές σε κάθε κοινωνία βαδίζουν σε έναν δρόμο διπλής και (φαινομενικά) αντίρροπης κατεύθυνσης. Αφενός, κινούνται από τα κάτω προς τα πάνω, ιδίως σε θέματα κοινωνικών ελευθεριών και δικαιωμάτων, όταν η ίδια η κοινωνία ασκεί έμμεση ή άμεση πίεση για να συντελεστούν οι απαραίτητες. Την ίδια στιγμή, οι αλλαγές δρομολογούνται και από τα πάνω προς τα κάτω, όχι φυσικά από τις προνομιούχες ελίτ, αλλά μέσα από τις απαραίτητες θεσμικές, πολιτειακές και νομικές κατοχυρώσεις, οι οποίες είτε επισφραγίζουν την αλλαγή της κοινωνικής νοοτροπίας που έχει ήδη επέλθει είτε παρέχουν ένα άτυπο καύσιμο στο ντεπόζιτο της κοινωνίας ώστε να πατήσει το γκάζι που χρειάζεται.
Με άλλα λόγια και για να το θέσουμε όσο πιο απλά γίνεται, η -έστω άτυπη- εξαγγελία της νομοθετικής θέσπισης του γάμου των ομόφυλων ζευγαριών είναι μια κίνηση προς τη σωστή κατεύθυνση, η οποία μπορεί να λειτουργήσει και ως εφαλτήριο-έναυσμα για μια ευρύτερη κουβέντα γύρω από όλες τις προοδευτικές αλλαγές που έχει ανάγκη η ελληνική κοινωνία. Όσο για το κατά πόσο η ελληνική κοινωνία είναι έτοιμη για βήματα σαν κι αυτό, η απάντηση δεν μπορεί σίγουρα να κριθεί με βάση τις αναμενόμενες αντιδράσεις που θα υπάρξουν, οι οποίες είναι βέβαιο πως θα είναι επίμονες και εξαιρετικά φωνακλάδικες.
Οι κοινωνίες, όπως έχει αποδειχθεί σε αμέτρητες ιστορικές περιστάσεις, σε όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη, δεν ακολουθούν γραμμικής πορεία προς τα εμπρός. Αντιθέτως, βιώνουν ταλαντώσεις και αναταράξεις, μικρά μπρος-πίσω και κύκλους γύρω από τον εαυτό τους, προτού βρουν τον τρόπο και τον δρόμο να κοιτάξουν μπροστά. Όσο και να ακούγεται παράδοξο ή αντιφατικό, η ελληνική κοινωνία του σήμερα είναι από τη μια πανέτοιμη για τέτοιες αλλαγές, από την άλλη είναι γεμάτη αντιδραστικές φωνές που θα προβάλλουν χίλιες δυο συντηρητικές αντιστάσεις και οπισθοδρομικά αναχώματα. Κάθε αλλαγή, όπως είναι φυσιολογικά, περνά από μια διαδικασία κύησης και το μόνο σίγουρο είναι πως στην Ελλάδα δεν θα έχουμε εύκολα γεννητούρια σε θέματα σαν κι αυτό. Στο τέλος, όμως, θα συμβεί το αναπόδραστο, το θετικό, το προφανές, διότι η ζωή έχει έναν μαγικό τρόπο να προχωρά.
Η συχνότερη και πιο ευρέως διαδεδομένη επιχειρηματολογία κατά του γάμου των ομόφυλων ζευγαριών ξεκινά με τη φράση-φετίχ «εγώ δεν έχω πρόβλημα με τους ομοφυλόφιλους, δεν με απασχολεί τι κάνεις ο καθένας στο κρεβάτι του, αρκεί να μην προκαλούν». Μια φράση που παλεύει αμήχανα να κρύψει τον ελέφαντα στο δωμάτιο, μια φάση υποτιθέμενα ανεκτική που κρύβει μέσα της την απόλυτη και αδιαπραγμάτευτη απόρριψη κάθε ανθρώπου και κάθε συνθήκης που ξεφεύγει από τα στεγανά της καθεστηκυίας ηθικής, αισθητικής και κοσμοθεωρίας.
Διότι, όπως είναι (ή τουλάχιστον θα έπρεπε να είναι) αυτονόητο, οι ομοφυλόφιλοι δεν υπάρχουν μόνο σε κάποιο κρεβάτι, βυθισμένοι αποκλειστικά στον σεξουαλικό τους προσανατολισμό. Οι ομοφυλόφιλοι οφείλουν να νιώθουν κομμάτι της κοινωνίας, χωρίς την παραμικρή διαφοροποίηση, εξαίρεση και υποσημείωση, σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής. Και αν μας επιτρέπετε, αντί επιλόγου, μια μικρή απορία. Πόσες ακόμη ιστορίες οικογενειακού βούρκου θα πρέπει να βγουν στο φως για να αντιληφθούμε πως η έννοιας της οικογένειας δεν ορίζεται από κάποιο εγχειρίδιο με αυστηρούς και πατενταρισμένους κανόνες, αλλά από την αγάπη, την υποστήριξη και τη γενναιοδωρία που προσφέρει στα μέλη της; Πόσες ακόμη στιγμιότυπα φρίκης, ασυδοσίας, βίας, αλαζονείας και ασχήμιας θα πρέπει να αντικρίζουμε καθημερινά εκεί έξω ώστε να αντιληφθούμε ότι ένα φιλί ή μια αγκαλιά μεταξύ δύο ανθρώπων που αγαπιούνται όχι μόνο δεν έχει τίποτα το προκλητικό αλλά είναι μία εικόνα εξ ορισμού όμορφη και υγιής.
Υγ: ο γάμος (και η τεκνοθεσία, μόλις ωριμάσουν ακόμη περισσότερο οι συνθήκες) μεταξύ των ομόφυλων ζευγαριών, αλλά και η γενικότερη εξάλειψη κάθε είδους διάκρισης απέναντι στη ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα, δεν είναι κομμάτι ούτε της πολιτικής ορθότητας ούτε της σύγχρονης woke κουλτούρας. Είναι κομβικό και αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής, της κοινωνίας και της πραγματικότητας.
