Του Γρηγόρη Μυστιλιάδη
Είχατε δεν είχατε, τον πληγώσατε τον Υπουργό και σηκώθηκε και έφυγε από αυτήν την αχάριστη χώρα. Ουδείς προφήτης στον τόπο του, πόσο μάλλον όταν αυτός ο τόπος είναι η Ελλάδα μας. Που δεν εκτιμά τίποτα, ούτε την πολυετή προσφορά στα κοινά, ούτε το υπουργικό έργο από δύο διαφορετικά μετερίζια μάλιστα, ούτε τις αρχοντικές, καλοραμμένες παρουσίες στα κανάλια. Ντροπή.
Ο Μιχάλης Λιάπης, προφανώς αηδιασμένος από τη συμπεριφορά των Αρχών αλλά και των απλών ανθρώπων που έσπευσαν να τον χλευάσουν και να τον διαπομπεύσουν στα ΜΜΕ και το διαδίκτυο, αποφάσισε να μη χαλάσει τη ζαχαρένια του για μερικούς συστημικούς εγκάθετους. Έτσι, ο πρώην Υπουργός δεν έκανε τη χάρη σε κανέναν να τον δει να στεναχωριέται και να ιδρώνει για τα μπλεξίματα που έχει με τη Δικαιοσύνη και, πιστός στο πρόγραμμά του, όπως ακριβώς πρέπει να είναι ένας άνδρας του επιπέδου του, αρνήθηκε να αναβάλει τις διακοπές του και πέταξε για την Ντόχα του Κατάρ.
Φυσικά και δεν παρουσιάστηκε στο δικαστήριο. Για ποιο λόγο άλλωστε; Για να δει να διασύρεται το όνομά του; Αυτός, που απλά έβγαλε ένα Τουαρέγκ να πάρει αέρα και να φορτίσει τις μπαταρίες του; Αυτός, που ήταν πάντα κοντά στον Έλληνα και, κυρίως, την Εθνική Ελλάδας, όσες φορές κι αν του ζητήθηκε; Αυτός, που το μόνο του λάθος ήταν να περάσει ένα τόσο δα stop; Πόσοι και πόσοι οδηγοί το κάνουν κάθε μέρα, όμως το σύστημα στοχοποίησε το Μιχάλη Λιάπη και του έστησε καρτέρι για να τον συλλάβει. Εντάξει, είχε και πλαστές πινακίδες. Εντάξει, δεν είχε και ασφάλεια. Σύμφωνοι, δεν είχε και δίπλωμα. Είναι λόγος αυτός να χάσει η πατρίδα μας έναν τόσο επιφανή και σπουδαίο πολιτικό; Έναν τόσο μεγάλο άνδρα; Ελπίζω να είστε όλοι ευχαριστημένοι, εσείς που με τη στάση και τη χλεύη σας ωθήσατε το Μιχάλη Λιάπη στην αυτοεξορία. Είθε στην Ασία να βρει τη γαλήνη, την αναγνώριση και τις πινακίδες που δεν κατάφερε ποτέ να βρει στον τόπο του. Στην Ντόχα, αδελφέ μου, στην Ντόχα.
Γυρνώντας σελίδα και με το δάκρυ ακόμα φρέσκο στα μάτια από την αδικία που μας περιτριγυρίζει, στέκομαι στο ηχητικό που κυκλοφόρησε και περιέχει τις απόψεις του Αρχηγού της Ελληνικής Αστυνομίας, Νίκου Παπαγιαννόπουλου, σχετικά με τον τρόπο που πρέπει να μεταχειρίζεται η ΕΛ. ΑΣ. τους μετανάστες. «Άμα μου λέγανε σε μια χώρα ότι πήγαινε και θα καθίσεις τρεις μήνες μέσα και μετά θα είσαι ελεύθερος, να κλέβεις, να ληστεύεις, να κάνεις οτιδήποτε, μια χαρά. Αυτό το επιδιώξαμε, για κράτηση… και μετά το πήγαμε στους δεκαοκτώ μήνες, για ποιο λόγο; Πρέπει να τους κάνουμε το βίο αβίωτο, δηλαδή να ξέρει ο άλλος ότι όταν θα έρθει στη χώρα αυτή θα καθίσει μέσα, αλλιώς δεν κάνουμε τίποτα, αποτελούμε το καλύτερο τόπο προσέλκυσης μεταναστών», ακούγεται να λέει η φωνή που αποδίδεται στον κ. Παπαγιαννόπουλο, απευθυνόμενο σε Αξιωματικούς της ΕΛ. ΑΣ. Έτσι είναι, όπως τα λέει ο άνθρωπος. Το βίο αβίωτο σε κάθε σκουλήκι που θέλει να πιστεύει ότι θα έρθει στην Ελλάδα για να ζήσει καλύτερα. Μας ειρωνεύονται οι μετανάστες. Δε φτάνει που είναι χάλια η κατάσταση, μας κάνουν και πλάκα ότι είναι καλύτερα από αλλού. Το βίο αβίωτο, στη στενή και μετά σπίτια σας, ή σε ό, τι είδους συντρίμμια τέλος πάντων διαθέτετε.
Έσπευσαν έπειτα αυτοί οι κύριοι της Διεθνούς Αμνηστίας να βγάλουν και ανακοίνωση εναντίον του. Και να τοποθετηθούν για τα εσωτερικά μας ζητήματα, δήθεν σοκαρισμένοι. «Εάν είναι ακριβείς οι βαθιά σοκαριστικές δηλώσεις που σήμερα αποδίδονται στον Αρχηγό της Ελληνικής Αστυνομίας, αποκαλύπτουν εσκεμμένη περιφρόνηση των δικαιωμάτων και της ασφάλειας των προσφύγων και μεταναστών που αναζητούν καταφύγιο και μια ευκαιρία στην Ε.Ε.», δήλωσε ο John Dalhuisen, Διευθυντής της Διεθνούς Αμνηστίας για την Ευρώπη και την Κεντρική Ασία. Ειλικρινά δεν μπορώ να αποφασίσω τι είναι πιο αστείο, η εικόνα ενός Αρχηγού της ΕΛ. ΑΣ. να μαζεύει γύρω του τους Αξιωματικούς και να τους ξεδιπλώνει αυτό το απαράμιλλης διανοητικής καθυστέρησης σχέδιο ή το γεγονός ότι η Διεθνής Αμνηστία εξακολουθεί να σοκάρεται με τα όσα συμβαίνουν στην Ελλαδάρα μας…
