ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ "ΤΥΠΟΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ"
Γράφει η Φεβρωνία (Φαίη) Τύρη*
Σε μια εποχή που η τεχνολογία «τρέχει» με ιλιγγιώδη ταχύτητα, τα φαινόμενα διαφόρων μορφών βίας ολοένα και αυξάνονται, ενώ την ίδια στιγμή η κοινωνία δεν είναι προετοιμασμένη να διαχειριστεί τις εξελίξεις που δημιουργούν αυτές οι ακραίες καταστάσεις, είναι απαραίτητο τώρα παρά ποτέ να επενδύσουμε στις αρμονικές διαπροσωπικές σχέσεις. Να προωθήσουμε αξίες και καλλιεργήσουμε αρετές, να ενισχύσουμε τη λογική της προσφοράς στον συνάνθρωπο και να δημιουργήσουμε κοινωνίες που δεν στηρίζονται αποκλειστικά σε συναλλαγές ανταπόδοσης, αλλά σε ανθρώπινες σχέσεις που τις χαρακτηρίζει η εμπιστοσύνη, η ειλικρίνεια και η αλληλοκατανόηση. Η ζωή μας έχει ανάγκη από ηθικούς κώδικες, ώστε να μπορέσουμε να συνυπάρχουμε ειρηνικά μέσα στην κοινωνία και να εξελισσόμαστε ολοένα. Πώς αλλιώς θα ξεπεράσουμε τα πολυδαίδαλα προβλήματα και τις αλλεπάλληλες κρίσεις της Ιστορίας; Πώς θα εξαλείψουμε τη δραματική εκδήλωση της βίας στο ευρύτερο κοινωνικό σύνολο; Τη βία που συνεχίζει να υφίσταται στην οικογένεια, στο σχολείο, στην εργασία, στους δημόσιους χώρους.
Ας μην ξεχνούμε ότι μια υψηλής συναισθηματικής νοημοσύνης κοινωνία, οφείλει να αφουγκράζεται και να προάγει τέτοιου είδους φλέγοντα ζητήματα. Άλλωστε οι συνθήκες και τα χρόνια άλλαξαν και εμείς οφείλουμε να προλαμβάνουμε τις καταστάσεις, αλλά και να συμβαδίζουμε με τα γεγονότα, να κρατάμε τις ισορροπίες και να λειτουργούμε με κριτική σκέψη. Εάν δεν αλλάξουμε νοοτροπία εγκαίρως, τότε θα οδηγούμαστε μοιραία στη θεραπεία, πριν καν να έχει προηγηθεί η πρόληψη που ουσιαστικά βοηθάει στην αποτροπή και –γιατί όχι– στην εξάλειψη τέτοιου είδους νοσηρών φαινομένων. Ακούγεται ως χιλιοειπωμένο στερεότυπο, όμως η αλήθεια είναι πως η έγκαιρη ενημέρωση και η άμεση πρόληψη σώζουν στην κυριολεξία ζωές, χαρίζοντάς μας την ευκαιρία να έχουμε μια καθημερινότητα με υψηλή ποιότητα ζωής. Σε αντίθεση με την ένοχη απόκρυψη, τη σκόπιμη συγκάλυψη και τη λανθασμένη διαχείριση διαφόρων μορφών επιθετικότητας και σοβαρών παραβατικών συμπεριφορών που τελευταία παρατηρείται να λαμβάνουν τη μορφή πανδημίας ανάμεσα σε ανήλικους.
Ο ρόλος της οικογένειας κατέχει πρωταρχική θέση και διαδραματίζει καθοριστική σημασία στην εκδήλωση –ή και όχι– συμπεριφορών βίας και εκφοβισμού. Οι γονείς ανέκαθεν αποτελούν πρότυπο παράδειγμα για τα παιδιά τους. Εάν η σχέση γονέων και παιδιών είναι υγιής, τότε δημιουργείται κλίμα εμπιστοσύνης και οικειότητας, ένα ήρεμο, σταθερό και ευχάριστο περιβάλλον που τόσο ανάγκη έχει ένα παιδί, ώστε να μεγαλώσει και να αναπτύξει φυσιολογικά την προσωπικότητά του. Εάν όμως και οι γονείς μεταξύ τους, διατηρούν κακές σχέσεις, τότε και τα παιδιά θα ζουν σε μια διαρκή ένταση που σχεδόν αγγίζει την κακοποιητική συμπεριφορά, δημιουργώντας αρνητική επίδραση στον παιδικό ψυχισμό. Επιπλέον, εκείνα μιμούνται άσχημες συμπεριφορές που τις μεταφέρουν συνήθως στους χώρους που κινούνται. Γι’ αυτό, λοιπόν, οι γονείς έχουν την ιερή υποχρέωση να λειτουργούν με αίσθημα υπευθυνότητας και αυταπάρνησης απέναντι στα παιδιά τους, προστατεύοντας και όχι τραυματίζοντάς τα.
Κατ’ ουσίαν και ιδιαίτερα στις ημέρες μας, είναι αναγκαίο να τα ενημερώνουν, να τα συμβουλεύουν, να μαθαίνουν σε εκείνα, κανόνες κοινωνικής συμπεριφοράς και να τα βοηθούν να ανακαλύπτουν την ορθή αντίληψη του εαυτού τους, μέσα στον κοινωνικό ιστό, τον τρόπο λειτουργίας στις διαπροσωπικές σχέσεις με τους συνανθρώπους, καθώς και τη δυναμική αντιμετώπιση των όποιων καταστάσεων προκύπτουν. Τα προβλήματα βέβαια λύνονται με υπομονή και συζήτηση χωρίς επικριτική διάθεση. Ερχόμενοι σε διάλογο οι γονείς με τα παιδιά, χτίζουν στέρεες σχέσεις ανάμεσα στα μέλη της οικογένειας και τους προσφέρουν την άνεση να επικοινωνήσουν πώς νιώθουν και τι πραγματικά τους απασχολεί. Ιδιαίτερα αν ακολουθούν την τακτική της διαπραγμάτευσης που καταλήγει στη σχέση τύπου «κερδίζω-κερδίζεις». Κυρίως στις ευαίσθητες ηλικίες που οι νέοι διστάζουν να εξομολογηθούν αυτό που τους συμβαίνει και πολλές φορές το αντιμετωπίζουν με παθητική στάση, προκαλώντας έτσι κακό στον εαυτό τους. Άλλες φορές δεν γνωρίζουν πώς πρέπει να αντιδράσουν, είτε γιατί θεωρούν ότι δεν θα τους πιστέψει το οικογενειακό – φιλικό περιβάλλον, νιώθοντας απροστάτευτοι, είτε γιατί φοβούνται ότι θα τους κατηγορήσουν ότι ευθύνονται οι ίδιοι γι’ αυτήν την κατάσταση, είτε γιατί χάνουν τον έλεγχο της ζωής τους και καταρρακώνονται συναισθηματικά ανήμποροι πια να ανταπεξέλθουν στην καθημερινότητα τους.
Κατ’ επέκταση παρόμοιο χρέος έχουν και οι εκπαιδευτικοί και γενικότερα όσοι φροντίζουν, ανατρέφουν παιδιά και εφήβους, που προσπαθούν «να βρούνε τα πατήματά τους», μέσα στον κόσμο που ανακαλύπτουν μέρα με τη μέρα. Επίσης, η καλλιέργεια και η ανάπτυξη της συναισθηματικής νοημοσύνης βοηθά τα παιδιά και τα νεότερα άτομα να αποκτούν ενσυναίσθηση με αποτέλεσμα να μπαίνουν στη θέση του ατόμου που βιώνει κακοποίηση και εκφοβισμό. Να συνειδητοποιούν ότι τέτοιου είδους συμπεριφορές και καταστάσεις πληγώνουν το θύμα με αρνητικές συνέπειες σε διάφορα επίπεδα που ίσως το ακολουθούν για το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του.
Συμπερασματικά, αν επιθυμούμε ως αναπτυσσόμενη κοινωνία να μειώσουμε τα ποσοστά παραβατικότητας που υπερβαίνουν τα όρια κατά πολύ τα τελευταία χρόνια, οφείλουμε να λαμβάνουμε μέτρα δράσης που θα εμπνέουν τις νέες γενιές και θα τις δίνουν τη δύναμη, την ελπίδα και το κουράγιο να συνεχίσουν να παλεύουν για έναν κόσμο καλύτερο. Έχοντας σκοπούς, στόχους και όνειρα για ένα λαμπρό μέλλον. Έχουμε, λοιπόν, την ευθύνη απέναντι στα παιδιά μας και στους νέους μας, να δημιουργήσουμε διαύλους επικοινωνίας, ώστε να νιώθουν ότι μπορούν να μας εμπιστευτούν και να μας μιλήσουν ανοιχτά για οτιδήποτε τους προβληματίζει και τους προκαλεί φόβο και άγχος.
Αν συνειδητοποιήσουμε τι πυροδοτεί τη βία θα κατανοήσουμε εις βάθος τον λόγο που οφείλουμε να ασχοληθούμε εντατικά με το συγκεκριμένο ζήτημα και τη μεγάλη ζημιά που προκαλεί στην ψυχική, αλλά και τη σωματική υγεία του ανθρώπου. Το άτομο που συστηματικά στοχοποιείται και υφίσταται βία, βλάπτεται παντοιοτρόπως και δυστυχώς σε ορισμένες περιπτώσεις για να επανέλθει, χρειάζεται χρόνος και ιατρική φροντίδα – θεραπεία. Ο εκφοβισμός και η άσκηση βίας εκδηλώνεται όπως προαναφέραμε με διαφορετικούς τρόπους ανάλογα με τις συνθήκες που επικρατούν. Πόσα περιστατικά ενδοοικογενειακής, οπαδικής, σχολικής και εργασιακής βίας δεν συνέβησαν, που οδήγησαν μέχρι και την απώλεια ανθρώπινων ζωών και μας προκαλούν θλίψη και αποτροπιασμό; Παράλληλα, μας γεμίζουν έντονο προβληματισμό και μεγάλη αγωνία για τη ζωή και ειδικά το μέλλον των παιδιών μας. Μόνο με αλληλοσεβασμό, αγάπη, κατανόηση, ειλικρίνεια, υπεράσπιση της ελευθερίας του λόγου, δικαιοσύνη, όραμα, εργασία και ενότητα, μπορούν οι άνθρωποι να συνυπάρχουν και να δημιουργούν αυτό που λέμε «μικρά θαύματα στον επίγειο παράδεισό τους».
*Η Φεβρωνία (Φαίη) Τύρη, είναι Πολιτευτής Α΄ Θεσσαλονίκης, Πολιτικό Στέλεχος ΝΔ. Είναι πτυχιούχος του τμήματος Ποιμαντικής και Κοινωνικής Θεολογίας του ΑΠΘ και κάτοχος δυο μεταπτυχιακών τίτλων, Ποιμαντικής Ψυχολογίας και Εργασιακής Ψυχολογίας. Επί 13 χρόνια ασχολείται με τη Διοίκηση Ανθρωπίνου Δυναμικού.
- Θεσσαλονίκη: Τι λέει ο ΟΑΣΘ για «τρελή» πορεία λεωφορείου – Χτύπησε 5 αυτοκίνητα
- Θεσσαλονίκη: Επίθεση σε μαθητή σε σχολείο στο Λαγκαδά – Η ανακοίνωση της ΕΛ.ΑΣ.
- Θεσσαλονίκη: Αδέρφια σκότωσαν ηλικιωμένη για να τη ληστέψουν – Συνελήφθη ο ένας
- Θεσσαλονίκη: Σε δίκη αστυνομικός – Για διακίνηση μεταναστών από το «Μακεδονία»
