Του Γρηγόρη Μυστιλιάδη
Η Σάρα Μπερκ γεννήθηκε πριν 32 χρόνια στο Οντάριο του Καναδά. Προφανώς και οι περισσότεροι από εσάς δεν την γνωρίζετε, όπως άλλωστε κι εγώ μέχρι πρότινος. Ο λόγος είναι απλός: η Σάρα ήταν μια παγκοσμίου φήμης σκιέρ, παγκόσμια πρωταθλήτρια και πρωτοπόρος του αγωνίσματος superpipe, το οποίο με δική της πρωτοβουλία συμπεριλήφθηκε για πρώτη φορά στο πρόγραμμα των φετινών Χειμερινών Ολυμπιακών αγώνων στο Σότσι. Οι Χειμερινοί Ολυμπιακοί Αγώνες, βέβαια, είναι παντελώς αδιάφοροι για τη συντριπτική πλειοψηφία του πλανήτη. Μόνο οι πιστοί και οι φανατικοί των σπορ του χιονιού και του πάγου ασχολούνται. Επιστρέφοντας στη Σάρα, το superpipe στο Σότσι θα ήταν το γεγονός που όλοι περίμεναν, αφού η Καναδή πρωταθλήτρια ήταν το αδιαφιλονίκητο φαβορί για το χρυσό μετάλλιο. Η Σάρα όμως δεν ήταν στο Σότσι. Η Σάρα έφυγε από τη ζωή πριν δυο χρόνια, όταν ένα ατύχημα σε μια προπόνηση στη Γιούτα την πήρε πρόωρα από αυτόν τον κόσμο. Αν όμως υπάρχει ένας τρόπος για τους νεκρούς να συνεχίσουν να υπάρχουν, αυτοί και η κληρονομιά που αφήνουν μέσα από το έργο τους, δεν είναι άλλος από τη μνήμη και τις συνειδήσεις των αγαπημένων τους ανθρώπων. Εκείνων που δεν ξεχνούν.
Από εκείνη την καταραμένη μέρα του Γενάρη, η συναθλήτρια και αδερφική φίλη της Σάρα Μπερκ, Τόρα Μπράιτ, αγωνίζεται παντού με ένα αυτοκόλλητο στο κράνος της σε ανάμνηση της Μπερκ. «Εδώ και δύο χρόνια το κάνω πάντα, ένα αυτοκόλλητο στο κράνος και ένα στο σνόουμπορντ. Ήταν μια υπέροχη, ταλαντούχα και δυνατή γυναίκα. Το πνεύμα της με εμπνέει ακόμα. Αυτή είναι ο λόγος που το ίδιο το αγώνισμα είναι πλέον Ολυμπιακό», δηλώνει η Μπράιτ. Το παράδειγμά της ακολούθησαν και άλλοι αθλητές, αποτίνοντας φόρο τιμής στην αδικοχαμένη Μπερκ. Μέχρι να φτάσουμε στο Σότσι.
Η αλήθεια είναι ότι οι Αγώνες του Σότσι είναι το δίχως άλλο το ανέκδοτο των ημερών. Εν μέσω της παγκόσμιας κατακραυγής εναντίον της Ρωσίας για την ομοφοβική νομοθεσία του Πούτιν και τις περιπτώσεις εκφοβισμού και προπαγάνδας, αλλά και τις καταγγελίες από το σύνολο του διεθνούς Τύπου για τις μεθόδους των Αρχών που αποφάσισαν την «εκκαθάριση» των δρόμων της πόλης από τα αδέσποτα, προσλαμβάνοντας «ειδικούς» που υπολογίζεται ότι έχουν ήδη δολοφονήσει περισσότερα από 3.000 σκυλιά, το κλίμα δεν είναι το καλύτερο. Θα περίμενε λοιπόν κανείς ότι η διοργανώτρια Αρχή θα προσπαθούσε αν μη τι άλλο να μην προβεί σε οποιαδήποτε άλλη αμφιλεγόμενη απόφαση. Μάταια. Η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή είδε «πολιτικό μήνυμα» στα αυτοκόλλητα στη μνήμη της Σάρα Μπερκ και απαγόρευσε στους αθλητές να τα έχουν στα κράνη τους. «Δεν μπορώ να το πιστέψω, έχω πάντα στο κράνος μου ένα αυτοκόλλητο με τη Σάρα, εκείνοι όμως βλέπουν σε αυτό «πολιτική δήλωση». Δεν μπορώ να το πιστέψω», ήταν η αντίδραση της Μπράιτ.
Ο εκπρόσωπος της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής, Μαρκ Άνταμς, κλήθηκε να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα, μετά το θόρυβο που προκάλεσε η απαγόρευση. «Σε τέτοιες περιπτώσεις το σημαντικό δεν είναι οι κανονισμοί, αλλά το τι είναι πρέπον και σωστό, όπως και το ποιο είναι το καλύτερο μέρος για κάτι τέτοιο. Θα θέλαμε πολύ να συμβάλουμε σε εκδηλώσεις μνήμης, όμως σε ένα πιο ταιριαστό μέρος. Οι Αγώνες είναι μια διοργάνωση χαράς και γιορτής, δεν είναι το κατάλληλο μέρος για εκδηλώσεις μνήμης. Μπορούμε να κάνουμε όλοι μαζί μια εκδήλωση, μια συνέντευξη Τύπου ας πούμε, όπου θα τιμήσουμε τη μνήμη της Σάρα Μπερκ, που ασφαλώς το αξίζει», σχολίασε ο Άνταμς.
Το πραγματικά αξιοσημείωτο που προκύπτει από όλη αυτήν την ιστορία, δεν είναι ότι η ΔΟΕ δείχνει για άλλη μια φορά έλλειψη ευαισθησίας, ούτε ότι η πρόταση του Άνταμς για «συνεντεύξεις Τύπου» είναι για γέλια. Δεν είναι ούτε το γεγονός ότι συμπεριφέρεται για άλλη μια φορά στους Ολυμπιακούς Αγώνες ως μια διοργάνωση – πανηγυράκι, που πρέπει να κρατηθεί αγνή και αμόλυντη από οτιδήποτε έχει πραγματικά αξία και νόημα, τη στιγμή που οι Αγώνες αυτοί στην Αρχαία Ελλάδα και τη γέννησή τους είχαν τεράστια σημασία για το σκοπό της Ειρήνης και την προσπάθεια να έρθουν μέσα από τον Αθλητισμό πιο κοντά οι άνθρωποι και οι πατρίδες, όχι για τις διαφημίσεις, τους χορηγούς και το μάρκετινγκ. Το πραγματικά αξιοσημείωτο είναι ότι εν έτη 2014 άνθρωποι με εξουσία συνεχίζουν να θεωρούν δικαίωμά τους να κρίνουν το πώς, πού και πότε αρμόζει άλλοι άνθρωποι να θρηνούν, να γιορτάζουν και να τιμούν τη μνήμη ενός ανθρώπου που αγάπησαν.
Η ΔΟΕ δεν παρέλειψε ακόμα να στείλει επίπληξη στην Νορβηγική Ομοσπονδία, τονίζοντας ότι η κίνηση της γυναικείας ομάδας cross – country να αγωνιστεί με μαύρα περιβραχιόνια δεν ήταν πρέπουσα. Ο λόγος για την κίνηση αυτή των Νορβηγίδων ήταν ότι ο αδερφός μιας από τις αθλήτριες, της Άστριντ Γιάκομπσεν, έφυγε από τη ζωή αναπάντεχα την ημέρα πριν την έναρξη των Αγώνων. Οι συναθλήτριες της στήριξαν την συντετριμμένη Γιάκομπσεν, και αποφάσισαν να αγωνιστούν με μαύρα περιβραχιόνια τιμώντας τη μνήμη του αδικοχαμένου αδερφού της. «Το ξέραμε ότι θα δεχόμασταν επίπληξη. Δε μας ενδιέφερε ιδιαίτερα. Δεν μπορούσαμε να αγωνιστούμε προσποιούμενες ότι δε συμβαίνει τίποτα, θα έπρεπε να έχουμε το δικαίωμα να εκφράσουμε έστω με ένα περιβραχιόνιο τη θλίψη μας. Αυτό έπρεπε να κάνουμε, και αυτό κάναμε», δήλωσε έπειτα η Τερέζ Γιόχαγκ, μέλος της ομάδας. Οι κοπέλες από τη Νορβηγία κέρδισαν το χρυσό μετάλλιο, και κατόπιν κατέρρευσαν, ξεσπώντας σε κλάματα μπροστά στις κάμερες. Άλλη μια «πολιτική δήλωση», σε έναν κόσμο σοβαροφανών ηλιθίων.
