Του Γρηγόρη Μυστιλιάδη
Δεν είναι λίγες οι φορές που έχω πιάσει τον εαυτό μου, καθώς ξεφυλλίζω μια εφημερίδα ή κάνω μια διαδικτυακή βόλτα σε κάποιο ειδησεογραφικό site, να δέχομαι τα όσα διαβάζω λίγο πολύ αδιαμαρτύρητα. Καθώς γίνομαι, έστω και από απόσταση, καθημερινά μάρτυρας τόσων και τόσων θλιβερών περιστατικών κάθε είδους, είναι φορές που μένω απαθής, αδρανής συναισθηματικά και πλήρως αποστασιοποιημένος. Και τότε, όχι πάντα, αλλά μια στο τόσο, ξυπνάω από το λήθαργο και σοκάρομαι με το πόσο έχω μεταλλαχθεί, πόσο αδιαπέραστος στέκομαι απέναντι στη χυδαιότητα που κυριαρχεί στον περίγυρό μου. Και με χαροποιεί που διατηρώ ακόμα, έστω και σπανιότερα από ότι στο παρελθόν, τη δυνατότητα να ενοχλούμαι ενίοτε από τη χυδαιότητα αυτή. Υπό αυτό το πρίσμα, νομίζω πως οφείλω ένα μεγάλο και ειλικρινές ευχαριστώ στο Δήμο Βερύκιο.
Θεωρώ πως δεν υπάρχει δεύτερη σκέψη ή ελαφρυντικά στο μυαλό κάθε υγιώς σκεπτόμενου ανθρώπου, σχετικά με το ειδεχθές των όσων ξεστόμισε ο κ. Βερύκιος στην εκπομπή του για τον Αύγουστο Κορτώ και τις σεξουαλικές του προτιμήσεις. Θέλω να πιστεύω πως ακόμα και άνθρωποι που δεν αποδέχονται την ομοφυλοφιλία και είναι αντίθετοι «ηθικά» στον τρόπο με τον οποίο ο κ. Κορτώ έχει επιλέξει να ζει τη ζωή του (γιατί μάλλον κάποιος τους δίδαξε σε νεαρή ηλικία πως έχουν κάθε δικαίωμα να έχουν άποψη και λόγο για τις ζωές των άλλων…), θίγονται από τον οχετό των εκφράσεων που βγήκαν από το στόμα του κ. Βερύκιου. Εκφράσεις τις οποίες αρνούμαι να αναπαράγω, καθώς στο άκουσμά τους με κυρίευσε ένα συναίσθημα αναγούλας το οποίο δε θα ήθελα να ξαναβιώσω γράφοντάς τις. Άλλωστε, δεν είναι τίποτα που αξίζει νέας καταγραφής, μονάχα λέξεις – εργαλεία στη γλώσσα ενός ανθρώπου γεμάτου ανόητου, απρόκλητου και χυδαίου μίσους.
Δεν γνωρίζω προσωπικά τον κ. Κορτώ, ενώ δεν έχω διαβάσει κανένα από τα βιβλία του. Με κάθε ειλικρίνεια, από κάποια άρθρα του και ορισμένες αναρτήσεις που έχει κάνει σε μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ομολογώ ότι δεν μου είναι καν ιδιαιτέρως συμπαθής. Αυτό έχει να κάνει με το ύφος του και με τον τρόπο με τον οποίο αποτυπώνει τις ιδέες του, που είναι ελαφρώς πομπώδης για τα γούστα μου. Δεν έχω ωστόσο τίποτα με τον άνθρωπο και προφανώς δεν έχω κάτι να του προσάψω. Πολύ περισσότερο, δε με αφορούν καν οι σεξουαλικές του προτιμήσεις, τις οποίες μάλιστα δεν έκρυψε ποτέ. Στα μάτια μου δεν είναι αυτές που τον ορίζουν ως άνθρωπο ή ως καλλιτέχνη, στον ίδιο βαθμό που δεν μπορώ να πιστέψω ότι μπορεί εγώ να ορίζομαι από κάποιον άλλον από το γεγονός ότι είμαι ένας straight άνδρας. Ποιος νοιάζεται;
Ο Δήμος Βερύκιος μας έκανε δώρο μια προσγείωση από διάφορες αυταπάτες που εξακολουθούσαμε να έχουμε. Εκεί που αρχίσαμε δειλά να πιστεύουμε ότι η κοινωνία μας είναι έτοιμη να κάνει και ένα βήμα παραπέρα. Ένας δημοσιογράφος που έχει βήμα, και το χρησιμοποιεί για να εξευτελίσει, όπως ο ίδιος πιστεύει, έναν άνθρωπο που το μόνο του αμάρτημα ήταν ότι χαρακτήρισε το σύντροφό του «ο άντρας μου», ενώ είναι άντρας και ο ίδιος. Κάποτε λέγαμε ότι μας ενοχλεί η υποκρισία, τώρα δεν έχουμε καν αυτήν να κρατά τα προσχήματα. Ο κ. Βερύκιος, χωρίς να το αντιληφθεί φυσικά ο ίδιος, εξέθεσε ανεπανόρθωτα τόσο τον εαυτό του, τον οποίο εξευτέλισε σε ασύλληπτο βαθμό, όσο και το σταθμό ο οποίος του έδινε για 15 λεπτά τη δυνατότητα να προβεί σε αυτό το ανεπανάληπτο ρεσιτάλ μίσους και κόμπλεξ. Τη σύγχυση του εσωτερικού κόσμου του συγκεκριμένου ανθρώπου έσπευσε να αποδείξει ο ίδιος, όταν μετά τη γενικότερη κατακραυγή προσπάθησε να μαζέψει τα ασυμμάζευτα, λέγοντας ότι δεν είναι ομοφοβικός και δεν είχε καμιά πρόθεση να μειώσει τον Αύγουστο Κορτώ ως άνθρωπο ή ως gay. Δυστυχώς αυτού του είδους η μεταμέλεια δεν είναι ικανή ούτε γέλιο να προκαλέσει, καθώς είτε ο Δήμος Βερύκιος μας θεωρεί ηλίθιους που δεν μπορούμε να αντιληφθούμε και να ερμηνεύσουμε αυτά που ακούμε, είτε ο ίδιος έχει σοβαρότατο πρόβλημα και το ακαταλόγιστο, προφανώς μη γνωρίζοντας τη μία μέρα τι έλεγε την προηγούμενη.
Κλείνοντας, θέλω να ξεκαθαρίσω ότι αυτό δεν είναι ένα κείμενο οργής, αντίδρασης ή διαμαρτυρίας. Είναι ένα κείμενο θλίψης και απογοήτευσης. Λίγες μόνο μέρες πριν, σε μια συζήτηση με δύο καλούς φίλους περί της ομοφοβίας στη χώρα μας και της στάσης που έχουμε ως λαός απέναντι στους ομοφυλόφιλους, καταλήξαμε πως, όσο κι αν πρόκειται για ευσεβή πόθο, θα ήταν υπέροχο η γενιά μας να είναι η τελευταία που θα μεγαλώσει μέσα σε ένα τέτοιο κλίμα, με τα όσα δήθεν ιδεολογικά κατάλοιπα φρόντισαν να μας τροφοδοτήσουν οι προηγούμενες γενιές. Η τελευταία γενιά που ένα παιδί θα φοβάται να παραδεχτεί το θέλω του, να μιλήσει ανοιχτά για το ποιος είναι και να μην ορίζεται ως ανθρώπινο ον από τις σεξουαλικές του προτιμήσεις. Λίγες μόνο μέρες πριν. Κάναμε λάθος. Η μέρα εκείνη θα αργήσει ακόμα, και το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να σκουντάμε λίγο πιο συχνά τον εαυτό μας, αναγκάζοντάς τον να εξεγείρεται απέναντι στην κάθε λογής χυδαιότητα.
