Του Γρηγόρη Μυστιλιάδη
Ο Κινηματογράφος ήταν πάντα μια τέχνη που συνάρπαζε τα πλήθη. Και όχι άδικα, αφού πέρα από την εναλλακτική πραγματικότητα που προσφέρει στο κοινό για λίγες ώρες, δίνει την ευκαιρία σε εξαιρετικά ταλαντούχους ανθρώπους να λάμψουν στην οθόνη. Αυτοί, οι ηθοποιοί δηλαδή, είναι και εκείνοι που λαμβάνουν τη μεγαλύτερη αναγνώριση. Από κοντά οι σκηνοθέτες, που αναλαμβάνουν να μετατρέψουν ένα όραμα σε εικόνα, μέσα από τη δική τους, ξεχωριστή ματιά. Το όραμα, ωστόσο, ανήκει στους σεναριογράφους. Είναι εκείνοι που γεννούν μια ιστορία στη φαντασία τους, μια ιστορία που αξίζει να ειπωθεί, και είναι εκείνοι που βάζουν τα λόγια στα στόματα των πρωταγωνιστών, τα λόγια που στοιχειώνουν την οθόνη και τις συνειδήσεις των ανθρώπων. Ακόμα όμως και η πιο ακραία φαντασία ενός δημιουργού, ωχριά ενίοτε μπροστά στις ιστορίες που πλάθει η πραγματικότητα. Στη φρίκη που μπορεί να σε κλειδώσει η ίδια η ζωή.
Η εξαφάνιση της πτήσης 370 των Αερογραμμών της Μαλαισίας αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα σύγχρονα μυστήρια, αλλά και μια από τις πλέον σπαραξικάρδιες και σαδιστικές ιστορίες που μπορώ να σκεφτώ. Ένα συμβάν που κατά πολλούς δεν έχει προηγούμενο. Αυτό βέβαια δεν είναι εντελώς αλήθεια. Το προηγούμενο υπάρχει και είναι μάλλον πρόσφατο. Ήταν το καλοκαίρι του 2009, όταν η πτήση 447 της Air France από το Ρίο ντε Τζανέιρο με προορισμό το Παρίσι χάθηκε στον Ατλαντικό Ωκεανό. Τότε βέβαια ήταν γνωστό, μέσα από τα σήματα που πρόλαβε να εκπέμψει το αεροσκάφος, ότι παρουσιάστηκαν τεχνικά προβλήματα και ουσιαστικά τα συστήματα του Airbus κατέρρευσαν, ωστόσο κανείς δεν μπορούσε να εξηγήσει το γιατί. Και, το σημαντικότερο, πού ήταν το αεροπλάνο. Χρειάστηκαν τέσσερις μεγάλες έρευνες και δύο ολόκληρα χρόνια ώσπου το 2011 το αεροσκάφος εντοπίστηκε στον πάτο του Ωκεανού, μαζί με δεκάδες από τις σωρούς από τους 228 επιβαίνοντες. Ένα χρόνο αργότερα, τα ευρήματα από το μαύρο κουτί και τις ενδείξεις του σκάφους ανακτήθηκαν και η τραγωδία αποδόθηκε σε κακούς χειρισμούς των πιλότων όταν, το αεροσκάφος υπέκυψε σε τεχνικά προβλήματα.
Αυτή, ωστόσο, είναι μια πολύ διαφορετική κατάσταση. Για το Boeing 777 δεν ξέρουμε, επί της ουσίας, τίποτα. Οι θεωρίες είναι πολλές, και κάθε μέρα που περνάει γίνονται και περισσότερες. Το αεροσκάφος μπορεί να εξερράγη στον αέρα ή να κατέπεσε κάπου. Τότε όμως θα είχαν, περισσότερο από μια εβδομάδα αργότερα, βρεθεί κάπου συντρίμμια. Μπορεί να έπεσε θύμα αεροπειρατείας. Ωραία, και πού πήγε; Μπορεί σύμφωνα με κάποιες ενδείξεις να υπάρχει το ενδεχόμενο να συνέχισε την πορεία του ακόμα και πέντε ώρες αφότου χάθηκε από τις οθόνες των ελεγκτών εναέριας κυκλοφορίας, όμως πώς θα μπορούσε να πετάει «αόρατο» από κάθε ραντάρ; Η θεωρία ότι ο πιλότος, έχοντας βοήθεια από κάπου, θα μπορούσε να οδηγήσει το αεροπλάνο μέσα ακριβώς από τα διαστήματα που βρίσκονται στα όρια της εμβέλειας των διαφόρων ραντάρ, όσο κι αν δεν είναι αδύνατη, είναι σίγουρα απίθανη. Ένα ακόμα σενάριο είναι να προσγειώθηκε κάπου στο Αρχιπέλαγος των Νήσων Ανταμάν. Όμως οι ντόπιοι είναι βέβαιοι ότι δεν υπάρχει πουθενά στην περιοχή μέρος για να προσγειωθεί ένα τόσο μεγάλο αεροσκάφος.
Και κάπου εκεί έρχεται και η άλλη θεωρία. Ότι μπορεί το αεροσκάφος, όπως και το Airbus της Air France το 2009, να βρίσκεται ήδη στον πάτο του Ινδικού Ωκεανού. Η πιθανότητα όμως το αεροσκάφος, αφού έχασε κάθε επικοινωνία, να παρέκλινε της πορείας του, κάνει το «τερέν» όπου θα μπορούσε να βρίσκεται κυριολεκτικά τεράστιο, μια έκταση από την Ινδία ως την Αυστραλία, και την έρευνα ένα κολοσσιαίο εγχείρημα. «Από μια σκακιέρα σε ένα γήπεδο ποδοσφαίρου, αυτή είναι αναλογικά η αλλαγή του χώρου που θα πρέπει να ψάξουμε σύμφωνα με τα νέα δεδομένα. Είναι αδύνατον», σχολίασε ο Ναύαρχος του 7ου Στόλου της Η.Π.Α., Γουίλιαμ Μαρκς, τον οποίο έστειλαν οι Αμερικανοί να βοηθήσει στην έρευνα.
Πέρα όμως από τις δεκάδες θεωρίες και το αδιανόητο πέπλο μυστηρίου που σκεπάζει την υπόθεση, αυτό που είναι πραγματικά αδιανόητο να αντιληφθεί κανείς είναι το μέγεθος της τραγωδίας για τους συγγενείς και αγαπημένους των 239 ψυχών που αγνοούνται μαζί με το Boeing 777. Η ανθρωπότητα δεν είναι πρωτάρα σε απώλειες αθώων ή σε τρομακτικά δυστυχήματα σε γη, θάλασσα και αέρα. Όμως το μόνο που βοηθά τους ανθρώπους να δουν την επόμενη μέρα είναι ο επίλογος, η κατακλείδα. Μόνο τότε μπορεί να ξεκινήσει η προσπάθεια επούλωσης των πληγών. Τόσες μέρες αργότερα και όλοι αυτοί οι άνθρωποι δεν γνωρίζουν τι απέγιναν οι αγαπημένοι τους. Φαντάζονται τα χειρότερα, όπως είναι άλλωστε λογικό, μιας και οι πιθανότητες πλέον να υπάρξει κάποια θετική έκβαση είναι λίγο πάνω από το 0%. Βάζουν όμως με το μυαλό τους κάθε πιθανή και απίθανη κατάσταση και ελπίζουν ακόμα. Δεν είναι, άλλωστε, ότι μπορούν να κάνουν και τίποτε άλλο πέρα από αυτό. Και οι μέρες περνούν. Μακάρι το μαρτύριό τους να μην κρατήσει 2 χρόνια, όπως εκείνο των εμπλεκόμενων στην υπόθεση του γαλλικού Airbus. Μακάρι, αν δεν μπορούν να ξαναδούν στους αγαπημένους τους, τουλάχιστον να μάθουν με σιγουριά τι απέγιναν το συντομότερο. Ίσως έτσι να μπορέσουν να κυνηγήσουν τη γαλήνη. Σε διαφορετική περίπτωση, θα συνεχίσουν να υποφέρουν, περιμένοντας και ελπίζοντας σε ένα θαύμα που η κοινή λογική δεν μπορεί παρά να απορρίπτει. Και αυτή είναι η χειρότερη μοίρα που μπορεί να τύχει, σε αυτούς που μένουν πίσω.
