Του Γρηγόρη Μυστιλιάδη
Οι περισσότεροι από εμάς μαθαίνουμε από μικροί ότι η γραμμή ανάμεσα στο μίσος και την αγάπη δεν είναι πάντα και τόσο ξεκάθαρη. Μεγαλώνοντας, η ζωή έχει τον τρόπο να αποδεικνύει ότι, τις περισσότερες φορές, είναι. Όλοι μας γνωρίζουμε ανθρώπους που για τους δικούς τους λόγους ο καθένας έχουν ενδώσει στη φιλοσοφία του μίσους. Μισούν τους άλλους ανθρώπους, μισούν τη διαφορετικότητα, μισούν τον ίδιο τους τον εαυτό. Πάντα μου φαινόταν αδιανόητο το πώς μπορείς να ζήσεις έτσι τη ζωή σου. Πόσο δυσβάσταχτο, ασύλληπτο βάρος πρέπει να είναι να κουβαλάς μέσα σου τόσο μίσος. Κι όμως, δεν είναι λίγοι εκείνοι που τα καταφέρνουν περίφημα.
Ο Φρεντ Φελπς ζούσε για να μισεί. Ή, για να το πάω και ένα βήμα παραπέρα, να κάνει τους άλλους να μισούν ό, τι και ο ίδιος, αφού η δική του οργή δεν ήταν ποτέ αρκετή. Πάστορας της εκκλησίας Βαπτιστών του Γουέστμπορο στο Κάνσας από το 1955, ξόδεψε τα χρόνια του κηρύσσοντας το λόγο του Θεού, ή τουλάχιστον του δικού του Θεού, σε εύπιστους, χαμηλής μόρφωσης και κριτικής ικανότητας ανθρώπους, δημιουργώντας μια ομάδα γύρω του που έστρεφε τα βέλη της κατά παντός «αμαρτωλού». Και δεν είναι και λίγοι οι αμαρτωλοί, όπως και να το δει κανείς.
Λίγο - πολύ, ο Φελπς και οι ακόλουθοί του ήταν εθισμένοι στην καταστροφική μανία του Θεού, όπως θα μπορούσε να το ερμηνεύσει κανείς. Εστίαζαν δηλαδή σε οτιδήποτε κακό γινόταν, ερμηνεύοντάς το ως «Θεϊκή Οργή», και έπειτα καταφέρονταν εναντίον των εμπλεκομένων. Πετράδι του στέμματος σε αυτήν την «καμπάνια» δεν μπορεί να είναι άλλο από την απόφασή τους να εμφανίζονται σε κηδείες στρατιωτών από τον πόλεμο του Ιράκ, κραδαίνοντας πλακάτ με συνθήματα όπως «Ευχαριστώ το Θεό για τους Νεκρούς Στρατιώτες» ή «Ευχαριστώ το Θεό για την 11/9». Όπως αντιλαμβάνεται κανείς, οι αντιδράσεις δεν ήταν λίγες, όμως όλα αυτά τα σκηνικά έκαναν τον Φελπς και την Εκκλησία του Γουέστμπορο παγκοσμίως γνωστούς.
Αλλά η αληθινή σταυροφορία, αυτή που του έφερε και τη μεγαλύτερη «φήμη», ήταν αυτή κόντρα στους ομοφυλόφιλους. Αρχικά, πριν από 25 περίπου χρόνια, αφού παρατήρησαν ότι ένα πάρκο στην πόλη της Τοπέκα όπου εδρεύει η Εκκλησία «φιλοξενούσε» τα βράδια παράνομα ζευγάρια και ομοφυλόφιλους, άρχισαν να περιπολούν στην περιοχή και να επιτίθενται φραστικά σε κάθε «αμαρτωλό» που συναντούσαν. Σύντομα, ξεκίνησαν να διαδηλώνουν και λίγο μετά ο Φελπς συνέλαβε το σύνθημα με το οποίο οι ακόλουθοί του στόλισαν τα πλακάτ τους, αυτό για το οποίο θα γινόταν πραγματικά διάσημος: «God Hates Fags». Ο Θεός μισεί τους π..στηδες. Τόσο απλό, τόσο ξεκάθαρο. Η ρητορική του μίσους μεγάλωσε και αποφάσισε ότι η ρητορική πια περισσεύει. Το μίσος, από μόνο του, κάνει τη δουλειά μια χαρά.
Παρά τις αντιδράσεις, το σλόγκαν παρέμεινε παντιέρα της Εκκλησίας του Γουέστμπορο, μαζί με άλλα χαριτωμένα όπως «Death to Fags» και «You ’re going to Hell». Ο σκοπός φυσικά ήταν να προκαλέσουν το κοινό αίσθημα, κάτι που προφανώς και κατάφεραν. Λίγο μετά δημιουργήθηκε και το site με τον εύγλωττο τίτλο GodHatesFags.com, στο οποίο τονίζεται μεταξύ άλλων ότι «η σκέψη και η δήλωση πως ο Θεός αγαπάει όλους τους ανθρώπους πηγάζει από το Σατανά και το κήρυγμα των ιερέων που τον υπηρετούν, καθώς επί της ουσίας σημαίνει ότι ο άνθρωπος μπορεί να διάγει έναν έκλυτο βίο, να είναι αμαρτωλός, να μην μετανοεί και παρ’ όλα αυτά να πάει έτσι κι αλλιώς στον Παράδεισο…»
Την περασμένη Τετάρτη, ο Φελπς άφησε αυτόν τον κόσμο σε ηλικία 84 ετών. Λιγότερο από έναν χρόνο νωρίτερα, τον Αύγουστο του 2013, είχε αφοριστεί από την Εκκλησία του Γουέστμπορο (αν και με καθυστέρηση μισού περίπου αιώνα). Πατέρας δεκατριών παιδιών, πέθανε αποξενωμένος από τους περισσότερους συγγενείς του, οι οποίοι είχαν αποχωρήσει από την Εκκλησία και δεν ήθελαν να έχουν σχέσεις μαζί του.
Αυτό που προξενεί πραγματικά έκπληξη και εξάπτει το ενδιαφέρον σε μια τέτοια περίπτωση, δεν είναι φυσικά τα έργα και οι ημέρες ενός εμφανώς διαταραγμένου ανθρώπου. Κάθε ένας από μας που είναι στοιχειωδώς καλά στα μυαλά του αντιλαμβάνεται πως μια τέτοια συμπεριφορά μπορεί να προκαλείται από πολλούς λόγους, κάθε είδους σύμπλεγμα, ψυχολογικά τραύματα, περιορισμένη μόρφωση και έκθεση σε εκδηλώσεις και φιλοσοφία μίσους από την παιδική ηλικία. Είναι όμως πραγματικά αξιοπερίεργο το πώς τέτοιοι άνθρωποι βρίσκουν πάντα τρόπο να προσηλυτίσουν άλλους και να αναγκάσουν έτσι την κοινωνία μας να τους πάρει στα σοβαρά, όσο βέβαια αυτό είναι εφικτό. Ο τρόπος που γίνεται αυτό είναι προφανής και γνωστός σε όλους, άλλωστε δεν λείπουν και τα πρόσφατα παραδείγματα στη δικιά μας γωνιά του πλανήτη. Ωστόσο, δεν θα σταματήσει ποτέ να με εκπλήσσει η ανάγκη των ανθρώπων να μισούν, να βρίσκουν κάτι από το οποίο να μπορούν να σταθούν απέναντι και να το πετροβολήσουν, καθώς και η ευκολία με την οποία μεταχειρίζονται το Θεό, τον Αλλάχ ή το Δία για να δικαιολογήσουν τις πράξεις τους. Το μίσος και η βία, άλλωστε, ήταν πάντα ο εύκολος δρόμος.
