Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ
Σε λιγότερο από ενάμιση μήνα και πιο συγκεκριμένα στις 12 Ιουνίου, ανοίγει η αυλαία του 20ου Μουντιάλ, το οποίο θα φιλοξενηθεί σε δώδεκα πόλεις της Βραζιλίας και θα διαρκέσει 31 ημέρες. Ως γνωστόν, οι Βραζιλιάνοι ζουν και αναπνέουν για το ποδόσφαιρο και αυτό τους το πάθος είχε αποτυπωθεί εύγλωττα την προηγούμενη φορά που η Βραζιλία είχε διοργανώσει το Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου, το μακρινό 1950. Η νίκη τότε της Ουρουγουάης επί της οικοδέσποινας Βραζιλίας είχε ξεσηκώσει ένα αδιανόητο συλλογικό εθνικό οδυρμό, ο οποίος συνοδεύτηκε από βανδαλισμούς, αυτοκτονίες και απόπειρες λιντσαρίσματος των Βραζιλιάνων διεθνών. Έκτοτε, πολύ νερό έχει κυλήσει στο αυλάκι και η πολυνίκης του θεσμού Βραζιλία φιλοδοξεί να σηκώσει για έκτη φορά το βαρύτιμο τρόπαιο. Παράλληλα, να υπενθυμίσουμε πως η Βραζιλία (και δη, το Ρίο Ιανέιρο), πέρα από το επερχόμενο Μουντιάλ, έχει αναλάβει και τη διοργάνωση των επόμενων Ολυμπιακών Αγώνων, το 2016.
Όπως είναι μάλλον εύκολα αντιληπτό, τα τελευταία χρόνια επικρατεί ένας οργανωτικός και οικοδομικός παροξυσμός στη Βραζιλία, η οποία έχει πλέον θέσει ως αυτοσκοπό να παρουσιαστεί έτοιμη για τα δύο back to back κορυφαία αθλητικά γεγονότα. Παρόλα αυτά, ένα κομμάτι του βραζιλιάνικου λαού αρνείται να υποκύψει στη σχεδόν εγγενή του λατρεία για το ποδόσφαιρο, καθώς και στις πλανεύτρες σειρήνες των Ολυμπιακών Αγώνων. Εδώ και δύο περίπου χρόνια, η Βραζιλία συγκλονίζεται από ταραχώδεις και πολυπληθείς διαδηλώσεις που τάσσονται κατά της διεξαγωγής του Μουντιάλ και της Ολυμπιάδας. Τα περίπου 13 δις δολάρια που έχουν ξοδευτεί αποτελούν πρόκληση για μία χώρα, της οποία οι δείκτες ανθούν αλλά οι πολίτες, σε μεγάλη πλειοψηφία, υποφέρουν. Το βραζιλιάνικο κράτος τρέμει φυσικά τα έκτροπα την περίοδο του Μουντιάλ, ενώ παράλληλα προσπαθεί πάση θυσία και με κάθε κόστος να εκπέμψει ένα κλίμα ηρεμίας και τήρησης της τάξης.
Λειτουργώντας λοιπόν με αυτό το σκεπτικό και κάτω από αυτό το πλαίσιο, έχει εξαπολύσει ένα κολοσσιαίο κύμα καταστολής ενάντια σε κάθε μορφή αντίδρασης. Τα κρούσματα βαρβαρότητας και κατάχρησης εξουσίας στις φαβέλες του Ρίο πολλαπλασιάζονται καθημερινά, ενώ οι θάνατοι των εργατών σε εργοτάξια - καρμανιόλες ολοένα και αυξάνονται. Όπως είθισται, σε παρόμοιες συγκυρίες και συνθήκες, ο ανθρώπινος πόνος και τα δίκαια αιτήματα πηγαίνουν περίπατο μπροστά στη λυσσαλέα ανάγκη για κέρδος. Σε καταστάσεις λοιπόν σαν την τρέχουσα στη Βραζιλία, η επιβολή βίας και ολέθρου μετατρέπεται σε εμπορεύσιμο εισαγώγιμο προϊόν. Όπως διέρρευσε προσφάτως, η εταιρία security «Blackwater» έχει υπογράψει συμβόλαιο συνεργασίας με τη βραζιλιάνικη κυβέρνηση, προμηθεύοντάς την τόσο με ανθρώπινο δυναμικό όσο και με τεχνογνωσία. Το όνομα της «Blackwater» είχε δει το φως της δημοσιότητας, όταν απεδείχθη πως ευθύνεται για τον θάνατο 17 αμάχων στο Ιράκ το 2007, όταν και είχε αναλάβει για λογαριασμό της αμερικανικής κυβέρνησης τη φύλαξη στρατιωτικού υλικού…
Μέσα σε όλο αυτό το όμορφο κλίμα, ο διάσημος Έντσον Αράντες Ντο Νασιμέντο, ευρύτερα γνωστός ως «Πελέ», κληθείς να σχολιάσει διάφορους σκιώδεις θανάτους εργαζομένων στις κατασκευές των νέων υπερσύγχρονων σταδίων, απέδειξε το προφανές. Το ότι μπορείς συγχρόνως να είσαι πολύ μεγάλος σε αυτό που κάνεις (ή έκανες) αλλά πολύ μικρός ως άνθρωπος. Διότι δεν νοείται ένα εθνικό σύμβολο όπως ο Πελέ να δηλώνει πως είναι «φυσιολογικό» να χάνονται ανθρώπινες ζωές στο όνομα ενός οράματος ψευδεπίγραφου και ληστρικού οράματος. Τι καλύτερο βέβαια να περιμένεις από ένα άνθρωπο που περιφέρει εδώ και δεκαετίες την ύπαρξή του σαν καρικατούρα σε κάθε απίθανο event και σε κάθε μαρκετίστικη εκδήλωση, έχοντας μετατραπεί σε πειθήνιο κουταβάκι της FIFA; Οι πράξεις του καθενός τον ορίζουν σε κάθε στιγμή της ζωής του και οι μαγικές στιγμές του Πελέ πριν από 44 χρόνια στο Μεξικό μοιάζουν πλέον πολύ θαμπές και αδύναμες…
