Του Γρηγόρη Μυστιλιάδη
Λοιπόν έλα, μη μου χαλαρώνετε τώρα, ψηλά το κεφάλι και στην κάλπη. Έχουμε κι άλλη Κυριακή. Μπρος, με χαμόγελο. Δεν είναι δα και ότι το ακούτε πρώτη φορά ότι πρέπει να σηκωθείτε να πάτε να ψηφίσετε. Να ψηφίσουμε. Βέβαια, με τις σαχλαμάρες που κάνουμε όταν μπαίνουμε τελικά μέσα από το παραβάν, οι περισσότεροι από μας καλύτερα να καθόμασταν σπίτια μας, αλλά εντάξει, δε βαριέσαι, τα έχει αυτά η Δημοκρατία. Λέμε τώρα.
Μη νομίζετε ότι μόνο εμείς βαριόμαστε πάντως. Έχει κι αλλού Ευρωεκλογές. Προχτές στην Ολλανδία προσήλθε να ψηφίσει το 37% των πολιτών, και στην Αγγλία το ποσοστό με το ζόρι ξεπέρασε το 40%. Στη δε Γερμανία, οι πολίτες που δήλωσαν σε δημοσκοπήσεις ότι ενδιαφέρονται για τις Ευρωεκλογές και θα πάνε να ψηφίσουν έπιασαν το 41% και σπάσανε τα κοντέρ. Δυστυχώς, αποδεικνύεται ότι όραμα της ενωμένης Ευρώπης, δεκαετίες ολόκληρες μετά τη σύλληψή του, παραμένει ζωντανό μονάχα στο μυαλό των ηγετών και εκείνων που έχουν άμεσα συμφέροντα από αυτό. Όσον αφορά τους πολίτες, ελάχιστοι νοιάζονται.
Οι πολίτες των παραπάνω χωρών, βέβαια, όπως και εκείνοι των υπολοίπων, στις Ευρωεκλογές έχουν στο μυαλό τους ότι το κουκί που θα ρίξουν θα καθορίσει ποιοι θα καταλάβουν τις έδρες που αναλογούν στη χώρα τους στο Ευρωκοινοβούλιο. Και μετά θα έχουν τη δυνατότητα να …συμμετέχουν στις εργασίες της Ευρωβουλής. Φαντάζομαι πως αν ρωτήσεις 10 Ευρωπαίους ποιες περίπου είναι αυτές, με τις απαντήσεις που θα πάρεις θα γελάσει και ο κάθε πικραμένος. Πιάσ’ το αυγό και κούρευ’ το. Οπότε πού να τρέχεις τώρα… Δεν είναι σαν τα καθ’ ημάς, που αιωρείται παντού ο «χαρακτήρας δημοψηφίσματος».
Και δεν είναι ότι απέχει και πολύ από την αλήθεια αυτό, έτσι; Όντως, με την κατάσταση στη χώρα και την ανοιχτή σύγκρουση ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ, το αποτέλεσμα των Ευρωεκλογών θα φανερώσει λίγο πολύ τη γνώμη του κόσμου. Το ποιος κερδίζει βρε αδερφέ. Κι όχι γιατί οι Ευρωεκλογές έχουν αυτό το χαρακτήρα, κάθε άλλο. Αλλά επειδή εμείς οι ίδιοι εξακολουθούμε να ψηφίζουμε με κομματικά κριτήρια σε τόσο απόλυτο βαθμό, που τα πρόσωπα είναι ήσσονος έως μηδενικής σημασίας. Η απόχρωση είναι που μετράει, η απόχρωση που εκφράζει και τη θέση μας σχετικά με το μνημόνιο, την Ευρώπη και την αντίληψη για την – ας πούμε – Δημοκρατία…
Οι Ολλανδοί, βέβαια, έκαναν και κάτι καλό, για να τα λέμε όλα: το αποτέλεσμα για το ακροδεξιό Κόμμα της Ελευθερίας του Γκερτ Βίλντερς ήταν σοκαριστικό, αλλά όχι προς τα πάνω, όπως γίνεται σε μας. Εκεί το σοκ για τους ακροδεξιούς ήταν προς τα κάτω. Γύρω στις πέντε μονάδες χαμηλότερα από τις δημοσκοπήσεις και τις προηγούμενες εκλογές κατρακύλησε η παράταξη των ευρωσκεπτικιστών. Τζάμπα έκανε τόσο σόου ο Γκερτ μια ημέρα νωρίτερα, κόβοντας τη σημαία της Ευρώπης έξω από την Ευρωβουλή στις Βρυξέλλες και αφαιρώντας ένα αστέρι με το ψαλίδι του. Το αστέρι, αποφάσισαν οι Ολλανδοί, θα μείνει στη θέση του.
Στην ηλιοκαμένη και χιλιοτραγουδισμένη πατρίδα μας, φυσικά, τα πράγματα δεν θα μπορούσαν να είναι το ίδιο απλά. Πολλοί δημοσιογράφοι και επαγγελματίες (με την κακή έννοια του όρου) πολιτικοί επιμένουν να νανουρίζονται με το παραμυθάκι ότι οι ψηφοφόροι της ακροδεξιάς δεν είναι ακροδεξιοί, αλλά «παραπλανημένοι». Ο ισχυρισμός αυτός ήταν τουλάχιστον φαιδρός την πρώτη φορά, όταν η Χρυσή Αυγή μπήκε στη Βουλή, αλλά με δεδομένη την πολιτική νωθρότητα των Ελλήνων τότε μπορούσες να πεις ένα «δε βαριέσαι, κάποιοι μπορεί να είναι όντως». Κάποιοι ψήφισαν τότε με αυτόν τον τρόπο γιατί ήταν τρελαμένοι. Γιατί δεν γνώριζαν. Γιατί τους φάνηκε μόδα. Γιατί έτσι γούσταραν. Όχι ότι είναι ακροδεξιοί. Όχι δα, φωτιά θα πέσει να μας κάψει.
Τώρα που πέρασε ο καιρός και έλιωσε το χιόνι, πώς γίνεται να είναι ακόμα κάποιος «παραπλανημένος»; Πώς γίνεται να θεωρούμε ακόμα ότι έτσι κάποιος «διαμαρτύρεται»; Τα τινά είναι τρία: είτε είναι πολιτικά καθυστερημένος και δεν γνωρίζει τι του γίνεται, είτε είναι διανοητικά καθυστερημένος και πάλι δεν γνωρίζει τι του γίνεται, είτε είναι όντως ακροδεξιός και γνωρίζει πολύ καλά τι του γίνεται. Τόσα χρόνια αγανάκτηση, διαμαρτυρία και «παραπλάνηση» δεν υπάρχει ρε παιδιά, πώς να το κάνουμε τώρα. Απλά και ξάστερα, είναι ακροδεξιοί οι άνθρωποι.
Και έρχεται η ώρα να επιλέξετε, εσείς με τα κοστούμια, που θα σταθείτε. Και βγαίνει ο Μπουτάρης και λέει ο άνθρωπος το αυτονόητο, ότι δε θέλει τις ψήφους εκείνων που ψήφισαν Χρυσή Αυγή γιατί (για να το θέσω κομψά) δε συμφωνεί ρε παιδί μου μαζί τους και δεν τους θέλει δίπλα του, και εκπλήσσονται οι πάντες με το ότι το είπε ξάστερα, λες και έπρεπε να κάνει την παλαβή και να πει ότι ναι, εντάξει, αλλά πάλι, ξέρετε τώρα. Είναι βέβαια και η άλλη πλευρά του νομίσματος: ο κ. Τζιτζικώστας που κλείνει το μάτι στη Χρυσή Αυγή, ή μάλλον στους ψηφοφόρους της. Γιατί έχει αρχές ο άνθρωπος, δεν είναι άντε άντε. Δεν θέλει καμιά συνεργασία με τη Χρυσή Αυγή ή τη στήριξή της, είπε, αλλά δεν θα κλείσει και την αγκαλιά του, που είναι μεγάλη και χωράει πολλούς, έτσι και έρθουν οι «παραπλανημένοι» ψηφοφόροι της και πέσουν μέσα της. Λόγια σταράτα και ξεκάθαρα. Δε συμφωνώ μαζί σου, αλλά δεν έχει και μεγάλη σημασία, αρκεί να σταθείς δίπλα μου. Εκτός αν προτιμάς το σενάριο που σε θεωρώ χαζό και παραπλανημένο, για να νιώσουμε και οι δύο καλύτερα. Εντάξει, εγώ τουλάχιστον, για σένα δεν ξέρω. Same difference, που λένε και οι φίλοι μας οι Αμερικάνοι.
Με χαμόγελο είπαμε. Να σπεύσετε. Για μπάνια και ήλιο έχουμε καιρό μπροστά μας, ακόμα Μάιος είναι, μην είστε λαίμαργοι. Και τελευταίο tip για μετά το παραβάν: σκεφτείτε το καλά, αυτός που πάτε να του το πιάσετε (το ψηφοδέλτιο), σας βλέπει σαν πολιτικούς συνοδοιπόρους, σαν συνεργάτες σε μια προσπάθεια για βελτίωση της ζωής μας, σαν πελάτες ή σαν ανόητους; Μπορούμε πάντα να αποδείξουμε, έστω και στο τέλος, ότι παραπλανημένοι μπορούν να αποδεικνύονται και οι υποψήφιοι, όχι μόνο οι ψηφοφόροι…
