Του Γιώργου Καλλίνη
Οι πολίτες φτάνουν στα όρια της υπομονής τους με το μνημόνιο και την Ε.Ε.. Έτσι εξηγείται το διχασμένο αποτέλεσμα των ευρωεκλογών. Δίνουν την πρωτιά στον ΣΥΡΙΖΑ και τον παγιώνουν ως την πρώτη αντιμνημονιακή δύναμη. Ταυτόχρονα όμως τον αφήνουν χωρίς συμμάχους, εφόσον δεν μπορεί να συνεργαστεί εκ των πραγμάτων, ούτε με την ενισχυμένη ΧΑ, ούτε με το σταθερό ΚΚΕ. Εδώ έχουμε θέμα, αν προκύψουν τους επόμενους μήνες εθνικές εκλογές. Η στροφή του εκλογικού σώματος στην ακροδεξιά και την αριστερά, καθιστά τις αντιμνημονιακές δυνάμεις ανήμπορες να κυβερνήσουν, αν δεν συνεργαστούν με Ελιά και Ποτάμι.
Ταυτόχρονα, οι ψηφοφόροι έδωσαν παράταση ζωής στην κυβέρνηση. Πώς; Μέσω του εφτάψυχου Βενιζέλου και του ρετουσαρισμένου ΠΑΣΟΚ, δηλαδή της Ελιάς. Εκεί που θα περίμενε κάποιος λόγω δημοσκοπήσεων αλλά και συνολικής αποδοκιμασίας, να τελειώσει το θέμα ΠΑΣΟΚ… τελικά ο ασθενής επέζησε! Φυσικά μειώθηκαν τα ποσοστά της κυβέρνησης, απλά δεν ήρθε η συντριβή γιατί το αντιμνημονιακό μέτωπο είναι διχασμένο. Έτσι, την επόμενη μέρα των εκλογών, η ψήφος τους αναγκάζει όλους να ψάχνουν αριστερά και δεξιά συμμάχους.
Ένα ακόμη ενδιαφέρον στοιχείο, ήταν η στήριξη των ψηφοφόρων στο νέο κόμμα, το Ποτάμι. Ο Θεοδωράκης εξέφρασε ένα ρεύμα πολιτών, που απαξιώνουν την πολιτική σκηνή, αλλά ταυτόχρονα είναι ευρωπαϊστές και πιθανόν και ολίγον μνημονιακοί. Και σωστά ετέθη το δίλημμα απ’ τους ίδιους Ποτάμι ή ΧΑ, από την άποψη ότι έπρεπε να υπάρχει ένα καινούργιο, νεανικό κόμμα που θα μπορέσει να εκφράσει την αγανάκτηση αλλά με πολιτισμένο τρόπο, χωρίς ακρότητες. Ψήφος στήριξης εδώ και αναμένεται συνέχεια, ανάλογα φυσικά με ποιους θα συνομιλήσει ο κυρ-Σταύρος.
Από ό,τι αποδείχθηκε στις κάλπες, οι πολίτες εκτιμούν είτε ξεκάθαρο σχέδιο αλλαγής προς το καλύτερο από τα κόμματα, είτε συνεργασίες με το στανιό. Είσαι με την κυβέρνηση καλώς, κάνε ό,τι καλύτερο μπορείς, όσο αντέχουμε. Οπότε, πάρτον κάτω τον Κουβέλη που έφυγε και ύστερα όλοι του βρωμούσαν. Αν δεν είσαι στην κυβέρνηση, τότε διάλεξε ή ακροδεξιά ή αριστερά ή κυβέρνηση, γιατί πολλά κόμματα δεν μας χρειάζονται. Πάρτον κάτω και τον Καμμένο. Να δούμε πόσο θα αντέξει το Ποτάμι χωρίς συνεργασίες, σε μια εποχή που τα «λοιπά κόμματα» συγκέντρωσαν πάνω από 15% και το καθένα περιμένει την ευκαιρία του. Πάντως τα κόμματα, ανοιχτά υπέρ της δραχμής, δεν συγκίνησαν. Πάνω από όλα, κανένα κόμμα δεν εμπνέει εμπιστοσύνη, ως συγκροτημένη, αξιόπιστη, εναλλακτική πρόταση. Όλοι είναι αναλώσιμοι, ας έχουν παρόμοια ποσοστά να μαλώνουν μεταξύ τους.
Όσον αφορά την Ε.Ε., ο ευρωσκεπτικισμός στη χώρα μας ενισχύθηκε. Οι πολίτες αποδοκίμασαν και την Ε.Ε. μέσω της κάλπης, εφόσον οι ξεκάθαρα ευρωπαϊκές δυνάμεις δεν συγκέντρωσαν ούτε 40%. Το δυστυχές είναι ότι, όπως και στην υπόλοιπη Ευρώπη, ο ευρωσκεπτικισμός συνοδεύεται και με την φοβερή άνοδο της ακροδεξιάς. Χωρίς άλλη καθυστέρηση, τα ακραιφνώς δημοκρατικά κόμματα πρέπει να αναχαιτίσουν την αυξανόμενη στήριξη των Ελλήνων για την ακροδεξιά. Να έρθει και εδώ η μέρα που θα εκπλαγούμε, όπως στην Ολλανδία, με την πτώση των ποσοστών της.
Τι θέλει τελικά ο ψηφοφόρος; Κάτι σύνθετο, το οποίο σε συνάρτηση με το ξεχωριστό παρελθόν της χώρας μας, θα μας διχάσει για πολύ καιρό αν συνεχιστεί η ανεργία και η ύφεση. Οι πολίτες λόγω απελπισίας ή φόβου για το μέλλον έχουν απελευθερώσει τα ένστικτά τους και ψηφίζουν τα πάντα αδιάκριτα: αριστερούς, ακροδεξιούς, τραγουδιστές, πρωταθλητές… Η Ελλάδα αναγκάζεται να ωριμάσει βίαια κάτω από τραγικές συνθήκες. Και δυστυχώς, υπό τέτοιες συνθήκες, ιστορικά γίνονται τα χειρότερα λάθη.
