Του Γρηγόρη Μυστιλιάδη
Κρατάει την μπάλα αρκετά, όχι όμως περισσότερο από όσο χρειάζεται. Ίσα για να δώσει χρόνο στον σουτέρ να βγει από το σκριν του ψηλού. Η μπάλα πάει στα χέρια του και η άμυνα τρέχει να τον σταματήσει. Το βλέπει, το διαβάζει. Στον αέρα, η μπάλα φεύγει από τα χέρια του όχι με προορισμό το καλάθι, αλλά τα χέρια του χαμάλη που στιγμές πριν έκανε το σκριν και τώρα η άμυνα έχει αφήσει μόνο. Εκείνος παίρνει το χρόνο του, μια στιγμή μονάχα να κοιτάξει γύρω του. Η άμυνα που καταρρέει τρέχει κατά πάνω του, κι εκείνος βρίσκει τον ξεμαρκάριστο Γάλλο που κόβει με το πάσο του προς το καλάθι. Πάσα, κάρφωμα, τέλος επίθεσης. Εκτελέστε υποδειγματικά και επαναλάβετε.
Το ίδιο και το ίδιο και το ίδιο ξανά. Οι Σαν Αντόνιο Σπερς, πατώντας πάνω στον ασταμάτητο επιθετικό τους κινητήρα σφυροκόπησαν χωρίς έλεος σε δύο συνεχόμενα παιχνίδια τους πρωταθλητές Χιτ μέσα στο Μαϊάμι. Για όσους είδαν τα παιχνίδια, η σειρά τελείωσε εκεί. Το πέμπτο και τελευταίο παιχνίδι στο Σαν Αντόνιο είχε χαρακτήρα φιέστας, μια τελετή που, παρά τη φιλότιμη προσπάθεια των Χιτ στο ξεκίνημα, ήταν καταδικασμένη να λάβει τέλος πριν το ημίχρονο.
Οι Σπερς κάνουν το μπάσκετ να φαίνεται εύκολο εδώ και 15 ολόκληρα χρόνια. Αυτό που είναι ακόμα πιο εκπληκτικό, είναι ότι το καταφέρνουν με διαφορετικούς τρόπους. Από την ομάδα του 2003, για παράδειγμα, που φόρεσε το δαχτυλίδι του πρωταθλητή στηριζόμενη στην εξοντωτική άμυνα, το δημιούργημα του Πόποβιτς άρχισε σταδιακά να μεταλλάσσεται, να στριφογυρίζει και να ψάχνει μια άλλη μορφή, ένα άλλο δέρμα. Πέρασαν 10 σεζόν με 50+ νίκες, άλλα δύο δαχτυλίδια και μια χαμένη σειρά τελικών μέχρι να φτάσουν φέτος, ξανά στο τέλος του δρόμου, να κατακτούν το πρωτάθλημα, επιδεικνύοντας, αυτή τη φορά την τελειότερη ομαδική επίθεση που έχει δει το παγκόσμιο μπάσκετ.
Θέλω να γράψω για πρόσωπα. Θέλω, αλλά θα χρειαζόμουν σελίδες. Και στην τελική, δεν υπάρχει λόγος. Ίσως να μην γλιτώσω κάποιες αναφορές, αλλά το ζήτημα είναι ολόκληρος ο καμβάς. The Beautiful Game. Μια από τις μεγαλύτερες παρανοήσεις του σύγχρονου επαγγελματικού αθλητισμού είναι το δίπολο ανάμεσα στην «ανάγκη» για την νίκη και τη χαρά του παιχνιδιού. Καταντήσαμε να νομίζουμε ότι είναι δύο έννοιες ξένες, συνδέσαμε την πρώτη με τους σοβαρούς επαγγελματίες και τη δεύτερη με τα παιδάκια στα πάρκα ή την αδυναμία, την έλλειψη τίτλων. Πάνω στο παρκέ, οι Σπερς είναι όσο σοβαροί πάει. Είναι όμως η σοβαροφάνεια και η ανοησία που μας πετάνε κατάμουτρα με το παιχνίδι τους. Το πανέμορφο παιχνίδι, τόσο απλό και όμως τόσο, τόσο τέλειο. Οι δύο έξτρα πάσες ενός υπέρβαρου Γάλλου για ένα εντελώς ξεμαρκάριστο σουτ, ακόμα κι αν μένει 1,5’’ για την επίθεση. Κανένας πανικός, υπάρχει πάντα χρόνος όταν ξέρεις τι κάνεις. Το σουτάκι του Τίμμυ στο ταμπλό, το πιο αντιτουριστικό signature move όλων των εποχών, και ίσως το πιο επιτυχημένο. Η γέννηση μέσα από «το σύστημα» ενός σούπερ σταρ. Το εκρηκτικό, αψυχολόγητο ταμπεραμέντο του Αργεντίνου. Το τέμπο του Τόνι. Το φονικό άγγιγμα και η instant offense από τον πάγκο ενός Αυστραλού ρολίστα. Η ηρεμία και η εμπιστοσύνη του Πόποβιτς. Κι ένας τύπος, χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά, να ξενυχτάει και να χαμογελάει μπροστά στην οθόνη. Απόλαυση. Χαλάλι το ξενύχτι.
Έναν χρόνο πριν, ο Πόποβιτς έκανε το τραγικό λάθος να μην κάνει φάουλ στην τελευταία άμυνα του 6ου τελικού στο Μαϊάμι. Ο Μανού είχε 8 λάθη, τα περισσότερα στην καριέρα του. Στο 7ο και καθοριστικό ματς, ο Ντάνκαν έχασε το πιο κρίσιμο φόλοου του παιχνιδιού, ένα σουτ που θα το έβαζε κανονικά και από τον ύπνο. Ο Λέοναρντ αστόχησε στη βολή όταν η μπάλα έκαιγε. Ο Σπλίτερ δέχτηκε τάπες σε εκείνη τη σειρά από όλη τη Φλόριντα. Και ο Μανού, έκανε το τελευταίο κρίσιμο λάθος που καταδίκασε και την ύστατη προσπάθεια των Σπερς να επιστρέψουν στο ματς. Ο τίτλος χάθηκε μέσα σε μια τραγωδία. Ένα αποκαρδιωτικό χαστούκι που σε τραντάζει και όσα έχεις χτίσει μια ολόκληρη σεζόν πέφτουν από τα χέρια σου. Οποιοσδήποτε άλλος θα είχε καταρρεύσει. Οι Σπερς επέστρεψαν, και η απάντηση ήταν γλυκιά.
Γιατί αυτός είναι ο χαρακτήρας αυτής της ομάδας. Της μεγαλύτερης δυναστείας που γνώρισε ποτέ το ΝΒΑ, μιας ομάδας που συνεχίζει να είναι κυρίαρχη εδώ και 17 χρόνια. Ένας παίκτης που έχει πια δαχτυλίδι σε τρεις διαφορετικές δεκαετίες. Αυτός ο ίδιος, ο Ντάνκαν, που έγινε μπασκετμπολίστας από κολυμβητής γιατί φοβόταν τους καρχαρίες και δεν μπορούσε να κολυμπάει στη θάλασσα όταν ένας τυφώνας γκρέμισε το κολυμβητήριο στις Παρθένους Νήσους όπου γεννήθηκε. «Έτσι κι αλλιώς, είχα βαρεθεί να μετράω πλακάκια». Ο κατά πολλούς κορυφαίος ψηλός όλων των εποχών, που όταν ρωτήθηκε αν θα επιστρέψει του χρόνου για να προσπαθήσει για άλλο ένα δαχτυλίδι, απάντησε «να δούμε πρώτα τι θα αποφασίσει ο Μιλς, κι αν μείνει αυτός, βλέπουμε…»
Μια ομάδα που παίρνει το πρωτάθλημα περπατητά ακόμα και χωρίς να σκοράρει ο πρώτος της σκόρερ. Που βγάζει πολυτιμότερο παίκτη έναν πιτσιρικά με χαβανέζικο όνομα και οι τρεις «μεγάλοι» χαχανίζουν γύρω του σαν παιδάκια και τον αποθεώνουν. Κανένα συναίσθημα ζήλιας, κανένα κόμπλεξ. Μόνο αγκαλιές στο παρκέ και στον πάγκο, αγκαλιές και χαμόγελα. Και η μπάλα να περνάει από τα χέρια όλων. Το όμορφο παιχνίδι, από την καλύτερη ομάδα που είδαν ποτέ τα μάτια μου. Ίσως να μην πρέπει να επιστρέψουν ο Ντάνκαν και ο Μανού. Να φύγουν τώρα, στο απόγειο. Ίσως αυτό θα έλεγα για οποιονδήποτε άλλο, όμως όχι για αυτή την ομάδα. Θέλω κι άλλο. Θέλω να γυρίσουν του χρόνου για μια ακόμα προσπάθεια. Θέλω να ξαναδώ λίγο ακόμα από το όμορφο παιχνίδι.
Πίσω στο κάρφωμα του Γάλλου. Το Μαϊάμι ξέρει ότι δεν μπορεί να κάνει το παραμικρό για να σταματήσει αυτούς τους Σπερς. Το Μαϊάμι ξέρει. Ο Ντιό καρφώνει και στο γήπεδο απλώνεται μια αλλόκοσμη ησυχία, τόσο που μπορείς ξαφνικά να διαβάσεις ένα βιβλίο, να κοιμίσεις ένα μωρό. Η ξαφνική ησυχία που απλώνεται σε ένα μπαρ όταν η μουσική κόβεται ακριβώς όταν μιλάς για την κοπέλα απέναντι. Το Μαϊάμι ξέρει. Και ο Λεμπρόν Τζέιμς κοιτάζει κάτω στο παρκέ. «Η καλύτερη ομάδα που έχω δει ποτέ», τα λόγια του κορυφαίου παίκτη στον κόσμο. «You can’t beat the system». Κοιτάζει στο παρκέ, όμως το έργο που βλέπει να διαδραματίζεται εκεί είναι πρωτόγνωρο, όπως και το συναίσθημα της αναπόφευκτης ήττας. Και εντυπωσιακό. Και απλό. Και τόσο, μα τόσο όμορφο. Το μπάσκετ μόλις επέστρεψε.
