Γράφει ο Παναγιώτης Σκουρής*
Για όσους από εμάς έχουμε υπηρετήσει στο στρατό η έννοια «γερμανικό νούμερο» ξυπνάει μάλλον δυσάρεστες μνήμες. Είναι το χειρότερο δίωρο, να φυλάξει κανείς σκοπιά, όταν του ανατεθεί αυτή η υπηρεσία.
Την εβδομάδα που πέρασε, όσοι ασχολούμαστε με την πολιτική και τη διεθνή σκηνή γενικότερα βρεθήκαμε αντιμέτωποι με ένα άλλο, τελείως διαφορετικό γερμανικό νούμερο.
Τον αριθμό που απαιτούνταν, ώστε να υπερψηφιστεί ο νέος καγκελάριος, οποίος στηρίζεται από χριστιανοδημοκράτες και σοσιαλδημοκράτες. Για πρώτη φορά στη μεταπολεμική ιστορία της Γερμανίας λοιπόν, ο καγκελάριος καταψηφίστηκε στην πρώτη ψηφοφορία μην καταφέρνοντας να πάρει τις ψήφους του συνόλου των βουλευτών των δύο κομμάτων που συνασπίστηκαν, προκειμένου να σχηματιστεί κυβέρνηση συνεργασίας. Δεν είμαστε σίγουροι, τί ακριβώς έχει συμβεί και ποιοι ήταν εν τέλει αυτοί που καταψήφισαν. Αυτό δεν έχει και πολύ μεγάλη σημασία άλλωστε.
Σίγουρα όμως, ορισμένοι από εμάς ανησυχήσαμε πολύ. Και αναπνεύσαμε με ανακούφιση, όταν το ζήτημα αποκαταστάθηκε στη δεύτερη ψηφοφορία. Όχι επειδή απαραίτητα είμαστε οπαδοί του εν λόγω υποψήφιου. Αλλά λόγω της συγκυρίας, μέσα στην οποία καλείται να κυβερνήσει.
Για να είμαι ειλικρινής, θυμήθηκα έναν καλό μου φίλο, ο οποίος ζει εκεί και έλεγε, πόσο σημαντικό είναι να διεκδικήσει το δικαίωμα ψήφου στη Γερμανία. Για να αποτρέψει την επάνοδο του ναζισμού. Μακάρι να τον είχαν ακούσει περισσότεροι.
Το πρώτο στοιχείο που ανησυχεί λοιπόν και τροφοδοτεί μάλλον στενόχωρες σκέψεις έχει να κάνει με τη χώρα. Η τελευταία φορά, κατά την οποία η Γερμανία αντιμετώπισε πολιτική αστάθεια, σηματοδότησε μία ιστορική περίοδο που μάλλον θέλουμε να ξεχάσουμε και σίγουρα να μην ξαναζήσουμε. Παράλληλα, σήμερα πια, ο ναζισμός, αυτό που θέλουμε να ξεχάσουμε δηλαδή, επανέρχεται στη χώρα αυτή και μάλιστα δυναμικά. Εκμεταλλευόμενος και πάλι το λαϊκισμό και το λεγόμενο αντισυστημισμό.
Είναι πολλοί τελικά αυτοί, οι οποίοι χαίρονται στην αντάρα και στη γενικότερη ανακατωσούρα. Καλό θα ήταν, όλοι αυτοί να δουν κανένα ντοκιμαντέρ σε σχέση με το τί έγινε στη Γερμανία , όταν ανέβηκε ο ναζισμός και πού οδήγησε την ανθρωπότητα όλο αυτό. Και ακόμα περισσότερο να αναλογιστούν, ότι σε αυτό το φάσμα υπάρχουν πολλοί νοσταλγοί του Χίτλερ ή θιασώτες της ιδεολογίας του μίσους, του ρατσισμού και της μισαλλοδοξίας και πλέον όχι μόνο στη Γερμανία, αλλά σε όλο τον κόσμο. Ακόμα και στις χώρες που όρθωσαν ανάστημα στο φασισμό και φυσικά και στην πατρίδα μας.
Πιστέψτε με, το φαινόμενο δεν είναι καθόλου αστείο ούτε και αδιάφορο και πρέπει να μας κουνήσει από τη θέση μας επιτέλους.
Δεν ξέρω τί πάστα είναι ο νέος καγκελάριος της Γερμανίας και σίγουρα δεν είμαι αυτό που λέμε οπαδός του. Διαβάζω, ότι δεν είναι ιδιαίτερα συμπαθής ούτε και στην ίδια του την παράταξη. Αυτό όμως που ξέρω, είναι, ότι από την πρώτη στιγμή και με πολύ καθαρό τρόπο υπογράμμισε, ότι δε θα συνεργαστεί με τους νεοναζί επ’ ουδενί λόγω. Και είπε και γιατί. Ίσως μόνο και μόνο για αυτό να μην έπρεπε να φάει τη συγκεκριμένη σφαλιάρα. Να βγει δηλαδή η υγιώς σκεπτόμενη πλειοψηφία -ελπίζω- και να σταθεί υποστηρικτικά πίσω από αυτή τη δήλωση και την απόφαση και μόνο. Ξέχωρα από τις διαφωνίες και τις επιφυλάξεις που σίγουρα και εύλογα υπάρχουν.
Η ανησυχία μας λοιπόν δεν περνάει. Μάλλον εντείνεται από το γεγονός, ότι ο αγώνας κατά των ακραίων λαϊκιστών που είναι δύσκολος, δεν ξεκινάει με δυναμική. Μάλλον με αστάθεια. Το έργο να αντιταχθεί κανείς σε αυτά τα φαινόμενα δεν είναι εύκολο. Διότι παλεύει με έναν αντίπαλο, ο οποίος εκμεταλλεύεται την ευκολία των επιχειρημάτων του και το θυμό της κοινωνίας. Σε αυτά ποντάρει και μόνο.
Από την άλλη, τα επιχειρήματα που υπάρχουν στην αντίπερα όχθη, αυτή του ορθού λόγου και της μετριοπάθειας δηλαδή, είναι λογικά, αλλά και δύσκολα. Και δυστυχώς ο κόσμος ξεχνάει και δεν πολυθέλει να κουράζεται και να σκέφτεται. Διότι, αν σκεφτεί πραγματικά το εν λόγω οικοδόμημα καταρρέει δια μιας.
Ας ελπίσουμε λοιπόν, ότι αυτή η κατραπακιά θα σημάνει ένα συναγερμό, ώστε να σοβαρευτούν αυτοί που πρέπει και να πράξουν τα δέοντα. Αλλά επειδή και αυτοί που έχουν την τελική επιλογή, εμείς δηλαδή, δεν είναι αμέτοχοι σε όλο αυτό να συνέλθουν επιτέλους και να συνειδητοποιήσουν το προς τα πού φαίνεται να πηγαίνουμε.
Στους λάτρεις του αντισυστημισμού, οι οποίοι βρίσκονται σε όλες τις ιδεολογίες, θα υπενθυμίσω λοιπόν, ότι όσες φορές αυτός κατάφερε να εκμεταλλευτεί την απόγνωση και την εξαλλοσύνη του κόσμου και να πάρει την εξουσία, δεν άντεξε για πολύ. Επέφερε όμως μεγαλύτερες ή μικρότερες καταστροφές.
Στους υποστηρικτές -φανερούς ή κεκρυμμένους- και λάτρεις του φασισμού θα υπενθυμίσω, ότι και αυτοί δεν είχαν καλό τέλος. Και αυτοί όμως κατέστρεψαν και πήγαν την ανθρωπότητα πολύ πίσω.
Και όλους εμάς θα μας καλέσω να αντισταθούμε σε αυτό το αίσχος που διαφαίνεται να επικρατεί και να εξολοθρεύσουμε το τέρας έγκαιρα.
*Ο Παναγιώτης Σκουρής είναι επίκουρος καθηγητής ευρωπαϊκού δημοσίου δικαίου στο Τμήμα Δημόσιας Διοίκησης του Παντείου Πανεπιστημίου Κοινωνικών και Πολιτικών Επιστημών, δικηγόρος και συνιδρυτής του δικηγορικού γραφείου AnPLegal Praxis (www.anplegal.gr).
