Γράφει ο Παναγιώτης Σκουρής*
Όπως ίσως έχετε καταλάβει, ο γράφων είμαι αυτό που λένε μπασκετικός. Από πάντα, δηλαδή από μικρό παιδί.
Για πολλούς λόγους, αλλά νομίζω, ότι ο βασικότερος είναι το ότι ήμουν σε κατάλληλη ηλικία -13 ετών-, όταν ήρθε ο μεγάλος θρίαμβος το 1987. Πριν και μετά από αυτό όμως παρακολουθούσα και υποστήριζα τη μεγαλύτερη ομάδα που έχει παίξει το άθλημα αυτό, τουλάχιστον στη χώρα μας. Και φυσικά τη συνέχεια της εθνικής και των υπολοίπων ελληνικών ομάδων που πήραν τη σκυτάλη μετά.
Πήγαινα και αρκετά συχνά στο γήπεδο, Αλεξάνδρειο Μέλαθρο το έλεγαν τότε, για να παρακολουθήσω την ομάδα μου τόσο στις ελληνικές όσο και τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Ωραίες στιγμές.
Ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό εκείνης της εποχής ήταν το ότι για το πρωτάθλημα της χώρας ανταγωνίζονταν οι δύο μεγάλες της Θεσσαλονίκης, ο Άρης και ο Π.Α.Ο.Κ. Για ορισμένα χρόνια λοιπόν, οι πολίτες της πόλης μας είχαν την τύχη να παρακολουθούν τους τελικούς για τον τίτλο στην πόλη τους.
Προσέξτε τώρα ορισμένα βασικά στοιχεία.
Την εποχή εκείνη δεν υπήρχε η Ευρωλίγκα, όπως είναι σήμερα, με τη μορφή της κλειστής λίγκας δηλαδή. Αντίθετα, η πρώτη τη τάξει διοργάνωση ήταν το κύπελλο πρωταθλητριών και εκείνη την εποχή, για την οποία μιλάμε, στο κύπελλο αυτό έβγαινε αποκλειστικά και μόνο ο πρωταθλητής κάθε χώρας. Καθένας καταλαβαίνει, τί σήμαινε αυτό σε σχέση με τον ανταγωνισμό, αλλά και την πίεση που ένιωθαν όλοι οι πρωταγωνιστές.
Τί σημαίνει αυτό; Μα πολύ απλά, ότι εκτός από το αθλητικό κίνητρο υπήρχε και ένα σημαντικότατο οικονομικό που ήταν η συμμετοχή στην κορυφαία ευρωπαϊκή διοργάνωση και τα έσοδα που αυτό επαγόταν.
Στη Θεσσαλονίκη εκείνη την εποχή υπήρχε μόνο το Αλεξάνδρειο, το οποίο χρησιμοποιούσαν και οι δύο προαναφερθέντες μνηστήρες του τίτλου ως έδρα. Και το ακόμα καλύτερο και πιο ενδιαφέρον είναι το ότι αμφότερες οι ομάδες είχαν τους οπαδούς τους μέσα στο γήπεδο σε κάθε αγώνα. Το μόνο που άλλαζε ήταν η θέση τους, ανάλογα με το ποιος ήταν ο γηπεδούχος. Μισό-μισό το γήπεδο λοιπόν που ήταν χωρητικότητας 5.000 ατόμων περίπου συνολικά. Κρατήστε κιόλας, ότι το γήπεδο δεν ήταν και πολύ μεγάλο, οπότε οι οπαδοί των αντιπάλων ομάδων ήταν αρκετά κοντά μεταξύ τους.
Σε πολλούς από τους τελικούς ήμουν μέσα. Γενικά όμως έχω εικόνα. Ε, λοιπόν, από ό,τι θυμάμαι -και όποιος θέλει, ας το ψάξει περισσότερο και εκτενέστερα- δεν υπήρχαν σοβαρά επεισόδια εντός του αγωνιστικού χώρου και σπάνια γινόταν διακοπή και μόνο για λίγο.
Σε όλα αυτά βάλτε λοιπόν αυτό που προανέφερα για την πίεση να πάρει μια ομάδα το πρωτάθλημα, όχι μόνο για το γόητρο, αλλά και για την ευημερία της την επόμενη χρονιά.
Για να μη δημιουργούμε όμως εσφαλμένες εντυπώσεις, ότι όλα τότε ήταν ειδυλλιακά, θα πρέπει να αναφέρουμε, ότι και τότε, δυστυχώς, υπήρχε το χυδαίο υβρεολόγιο προς παίκτες, παράγοντες, τα μέλη της οικογένειάς τους κοκ. Πάρα πολύ με ενοχλούσε αυτό και τότε και επειδή είχα και έχω πολλούς από το απέναντι στρατόπεδο, σιγά σιγά σταμάτησα να πηγαίνω στο γήπεδο σε αυτά τουλάχιστον τα παιχνίδια.
Βλέποντας όμως τη σύγχρονη εξέλιξη -και τα γεγονότα της περασμένης εβδομάδας είναι μία ακόμα σταγόνα στον ωκεανό- μας πιάνει κατάθλιψη. Πολλά βήματα πίσω ως προς τη βία και τη χυδαιότητα. Παρά το γεγονός, ότι πλέον όλα έχουν γίνει πιο επαγγελματικά, έχουν πέσει πολλά χρήματα στις ομάδες και τις πλαισιώνουν παίκτες από άλλο πλανήτη.
Είναι όμως όλο αυτό λίγο σα να έχεις μια τούρτα που την έχει φτιάξει ένας από τους κορυφαίους ζαχαροπλάστες στον κόσμο και την έχεις τοποθετήσει σε μία δύσοσμη και παραμορφωμένη προθήκη. Και έτσι χάνει μεγάλο μέρος από την ομορφιά και τη νοστιμιά της.
Εμείς που, αναγκαστικά, έχουμε γίνει ουδέτεροι, τα βλέπουμε όλα αυτά και μελαγχολούμε. Και το ακόμα πιο απογοητευτικό είναι, ότι όλο αυτό το πολεμικό κλίμα δεν μπορεί παρά να έχει βαριές και σοβαρές επιπτώσεις και στην εθνική ομάδα, την οποία -πρέπει τουλάχιστον να- αγαπάμε όλοι. Δεν μπορεί να είναι τυχαίο το ότι έχουμε από τη μία μεριά δύο από τις κορυφαίες ομάδες της Ευρωλίγκας και η εθνική μας έχει δεκαετίες να κάνει κάτι καλό. Επιτυχία δηλαδή. Χωρίς να είναι κακή, να εξηγούμαστε.
Για να δείξω το αίσθημα που δημιουργεί όλο αυτό, θα κρατήσω μια ατάκα του κόουτς Μπαρτζώκα. Ο οποίος είναι έντονος και πολλές φορές παραφέρεται και ο ίδιος, όπως το παραδέχεται άλλωστε. Είπε λοιπόν, ότι κάτι πρέπει να γίνει με όλη αυτή την τοξικότητα, διότι «έχουμε γίνει ανυπόφοροι για τις οικογένειές μας». Για σκεφτείτε το αυτό, λοιπόν.
Δε θέλω τώρα να αρχίσω να απαριθμώ και να ρίχνω ευθύνες, αλλά λέω, ότι επιτέλους κάτι πρέπει να γίνει, για να φτιάξει ο χώρος και να αρχίσουμε πάλι να απολαμβάνουμε το άθλημα που αγαπήσαμε.
*Ο Παναγιώτης Σκουρής είναι επίκουρος καθηγητής ευρωπαϊκού δημοσίου δικαίου στο Τμήμα Δημόσιας Διοίκησης του Παντείου Πανεπιστημίου Κοινωνικών και Πολιτικών Επιστημών, δικηγόρος και συνιδρυτής του δικηγορικού γραφείου AnPLegal Praxis (www.anplegal.gr).
