Του ΤΑΣΟΥ ΘΩΜΑ
Είναι κάποιες μέρες του Ιούλη που έχουν μείνει χαραγμένες στη συλλογική μνήμη των Ελλήνων. Η εισβολή του Αττίλα και η κατάρρευση της ελληνικής χούντας ελέω της τραγωδίας στην Κύπρο. Η επιστροφή του Κωνσταντίνου Καραμανλή από το Παρίσι και η απαρχή της νέας εποχής για τη χώρα. Και μία μέρα πριν τον δεκαπενταύγουστο του 1974, η Κύπρος «ξανασταυρώνεται» με την Ελλάδα να αποχωρεί από το ΝΑΤΟ σε ένδειξη διαμαρτυρίας. Τα καλοκαίρια μας δεν ήταν ποτέ ίδια. Μετά 40 χρόνια, αυτές τις μέρες Αυγούστου, το θερινό τμήμα της βουλής αναλαμβάνει να νομοθετήσει για όσους δεν θέλουν να «λερώσουν» τα χέρια τους.
Είχε ξεσπάσει σάλος όταν η κυβέρνηση έκλεισε άρον άρον τη βουλή στις αρχές Ιουνίου. Τότε, η κυβερνητική αντίδραση ήταν άμεση: Δεν υπάρχει νομοθετικό έργο. Ελάσσονος σημασίας φαντάζουν για την κυβέρνηση ο νόμος για τη «Μικρή ΔΕΗ», ο οποίος αλλάζει δια παντός τον ενεργειακό «χάρτη» της χώρας, ο νόμος για τα δάση, ο νόμος για τον αιγιαλό (ακόμη κι αν αποσύρθηκε). Στο ίδιο «τσουβάλι» βάζει η κυβέρνηση και τα δύο νομοσχέδια για τα ΜΜΕ, το ένα «χωμένο» σε ένα νομοσχέδιο του υπουργείου Υγείας για το Ογκολογικό Νοσοκομείο «Άγιοι Ανάργυροι» και το άλλο στο πολυνομοσχέδιο μαμούθ, για να το αποσύρει τελικά λίγα λεπτά προ της ψηφοφορίας. Είναι όμως πια φανερό: ΝΔ και ΠΑΣΟΚ ετοιμάζονται για την επόμενη μέρα με στόχο την εξασφάλιση συμμαχιών.
Μόλις προ τριών ημερών, μαθαίναμε από το Ρόιτερς ποια θα ήταν αυτή η επόμενη μέρα: «Οι Βρυξέλλες εξετάζουν το ενδεχόμενο διάλυσης της Τρόικα ώστε να επιτρέψουν στην Αθήνα να ακολουθήσει το δικό της σχέδιο». Το Μνημόνιο, όπως το γνωρίζαμε, τελειώνει και το Ρόιτερς δεν κρύβει το λόγο: «Η μετάβαση σε ένα σύστημα μεταρρυθμίσεις-για-ελάφρυνση-χρέους με μικρότερη επίβλεψη θα μπορούσε να καταπραΰνει την κοινωνική οργή και να συμβάλει στην ενίσχυση της κυβέρνησης συνασπισμού σε βάρος του ακροαριστερού του αντιπάλου, ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος έχει υποσχεθεί να σκίσει τη διεθνή συμφωνία διάσωσης της Ελλάδας και προηγείται στις δημοσκοπήσεις». Και συνεχίζει: «Οι εθνικές εκλογές μπορούν να προκηρυχθούν μέχρι και μέσα στον επόμενο χρόνο και μία κυβέρνηση με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ θα προκαλούσε πονοκέφαλο στην ευρωζώνη».
Σύμφωνα με το αποκαλυπτικό ρεπορτάζ του Ρόιτερς: 1) η Ελλάδα θα είναι υπεύθυνη να συντάξει το νέο Μνημόνιο και να το παραδώσει στις Βρυξέλλες προς έγκριση μέχρι τον ερχόμενο Οκτώβριο, 2) το πρόγραμμα θα είναι εξαετούς διάρκειας και 3) απαραίτητος όρος είναι η Ελλάδα να μην χρειαστεί «νέα χρήματα», δηλαδή να μην υπάρξει χρηματοδοτικό κενό.
Το Ρόιτερς επιβεβαιώνει με τις πηγές του εντός των Βρυξελλών αυτό που όλοι γνωρίζαμε. Η Τρόικα είναι, πλέον, ανεπιθύμητη όπου σταθεί κι όπου βρεθεί. Το ίδιο το ευρωκοινοβούλιο έθεσε (καθυστερημένα) ζήτημα νομιμοποίησής της. Έτσι, θα κινηθούμε πλέον σε μία επιτήρηση δίχως δαιμονοποίηση: Εξ ου και ζητούν πρώτα από την Αθήνα να χαράξει το σχέδιο των επόμενων έξι ετών. Εξ ου και δεν θα υπάρχει τριμηνιαίος έλεγχος. Τα οφέλη θα είναι πολλαπλά υπολογίζουν οι Βρυξέλλες: Ένα μνημόνιο που δεν θα «προκαλεί» και πιθανώς θα δώσει τον απαραίτητο πολιτικό «αέρα» στην υπάρχουσα ελληνική κυβέρνηση.
Κι αν αυτά σχετίζονται με το ευρωπαϊκό σχέδιο, εντός Ελλάδας βλέπουμε την εφαρμογή τους. Η κυβέρνηση έχει επιδοθεί σ’ έναν αγώνα δρόμου για να αποδείξει στα ντόπια συμφέροντα τη στρατηγική της επόμενης μέρας. Μπορεί το φιάσκο του ΕΝΦΙΑ, όπου ο κοσμάκης βρέθηκε να πληρώνει πιο πολλά απ’ όσα θα έπρεπε, να είναι μία… απόδειξη ανικανότητας των υπευθύνων, όμως, λίγη σημασία έχει όταν αποδεικνύει με τροπολογίες Σαββάτου και διαδικασίες κατεπείγοντος σε θερινή βουλή, ποιες είναι οι προτεραιότητες που θέλει να εξυπηρετήσει.
Αδιαφορεί πλήρως η ελληνική κυβέρνηση για την αναζήτηση συμμαχιών εντός της ελληνικής κοινωνίας. Δεν υπάρχει, άλλωστε κοινωνική ομάδα την οποία δεν έχει διαλύσει! Τους μικροεπιχειρηματίες τους συνέθλιψε, τους εργαζομένους τους επιστρατεύει κάθε τρεις και δύο, τη νεολαία την καταδικάζει σε αέναη ανεργία ή εργασία με μισθό «χαρτζιλίκι», ενώ ακόμη και παραδοσιακοί υποστηρικτές έχουν μετατραπεί σε «εχθρούς» της κυβέρνησης – όπως οι φαρμακοποιοί ή οι κτηνοτρόφοι. Έτσι, η κυβέρνηση στρέφεται στα μεγάλα συμφέροντα. Στους μελλοντικούς ιδιοκτήτες αιγιαλού και δασών και στους νυν «κατόχους» κοινής γνώμης. «Μ’ αυτούς τους συμμάχους μέχρι που κερδίζουμε και τις εκλογές», σκέφτονται στο Μαξίμου.
