Του Γρηγόρη Μυστιλιάδη
Το θλιβερό περιστατικό με τη δολοφονία των δύο νεαρών στη Μάνη από δύο 18χρονους έχει ξεσηκώσει, όπως συνηθίζεται άλλωστε σε αυτή τη γραφική γωνίτσα της Ευρώπης, ένα ολόκληρο μπαράζ κατηγοριών, διαφωνιών, αντεγκλήσεων, ύβρεων, ακόμα και απειλών. Όσον αφορά το χρονικό και τις λεπτομέρειες του εγκλήματος, θα μου επιτρέψετε να μην ασχοληθώ για να μην ξοδεύω και άδικα τον χρόνο σας, όσοι από σας δεν είναι ενήμεροι μπορούν να επισκεφθούν ένα οποιοδήποτε ενημερωτικό siteστο διαδίκτυο και να διαβάσουν τις απολογίες των δραστών. Κατόπιν, μπορούν να σοκαριστούν και να ανατριχιάσουν σαν νομοταγείς και φιλήσυχοι πολίτες, ή να νιώσουν ελεύθεροι να παραδεχτούν ότι με τα όσα βλέπουν κάθε μέρα τα ματάκια τους στην Ελλάδα έχουν προ πολλού, οριστικά και αμετάκλητα απολέσει την ικανότητα να σοκάρονται.
Ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Δημήτρης Παπαδημούλης, έγραψε στον προσωπικό του λογαριασμό στο Facebook ότι θα πρέπει να τιμωρηθούν παραδειγματικά οι δολοφόνοι των «ναζί». Αμέσως μετά, διάφοροι χρήστες των κατηγόρησαν για ασέβεια στη μνήμη των νεκρών και τον κάλεσαν να σταματήσει να χρωματίζει πολιτικά τα θύματα μιας δολοφονίας. Ο αδερφός ενός εκ των δύο νεαρών, μάλιστα, προχώρησε ένα βήμα παρακάτω και αναδημοσίευσε στο δικό του λογαριασμό τις δηλώσεις του κ. Παπαδημούλη, τον χαρακτήρισε «πολιτικό τέρας του ΣΥΡΙΖΑ» και κάπου αλλού πήρε το μάτι μου και μια δημοσίευση που έγραφε κάτι του στιλ «δείτε τι γράφει το μονή» (το «ο» με «ου» και το «η» με «ι»).
Οι Αρχαίοι Έλληνες, λοιπόν, που είναι και πολύ της μόδας τελευταία, έλεγαν πως οι νεκροί δεδικαίωνται. Στην Αρχαία Ελλάδα, ασφαλώς, ναζί δεν υπήρχαν και το παραπάνω απόφθεγμα αφορούσε περισσότερο τις όποιες διαφωνίες ή αντιδικίες που είχαν εκείνοι που έφυγαν με άλλους που έμειναν πίσω, τα ψεγάδια του χαρακτήρα τους ή τις κακές αποφάσεις που μπορεί να πήραν κατά τη διάρκεια της ζωής τους. Το γεγονός ότι, ας πούμε, οι προδότες ή οι δολοφόνοι μπορούσαν με βεβαιότητα να περιμένουν ότι τα πτώματά τους θα σκυλεύονταν, δείχνει ότι στο «δεδικαίωνται» υπήρχαν και κάποια όρια.
Μου φαίνεται συναρπαστικό το πόσο ταμπού θεωρείται ακόμα στη χώρα μας ο χαρακτηρισμός «ναζί». Σε μια χώρα που η λεκτική βία είναι τρόπος ζωής, που είναι δεύτερη φύση το να χαρακτηρίζουμε τον οποιονδήποτε, είτε τον γνωρίζουμε προσωπικά είτε όχι, μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου, βασιζόμενοι στην όψη του, το χρώμα του δέρματός του, τη θρησκεία ή την εθνικότητά του, είναι το δίχως άλλο ανεξήγητο το πόσο διστάζουμε να εκφράσουμε το αυτονόητο: ότι δηλαδή κάποιος που έχει τατουάζ στο κορμί του τη σβάστικα είναι νοσταλγός, οπαδός ή όπως αλλιώς θέλετε να τον χαρακτηρίσετε, του ναζισμού.
Οι νεκροί δεδικαίωνται, ναι. Αλλά γιατί ακριβώς αποτελεί ασέβεια στη μνήμη τους να σημειώνεις αυτό για το οποίο οι ίδιοι εν ζωή ουδέποτε ντράπηκαν; Οι δύο νεαροί στη Μάνη είχαν μετατρέψει τα κορμιά τους σε ακροδεξιό καμβά, με σβάστικες, περικεφαλαίες και ρητά όπως «Ελλάς ή τέφρα». Με τα σοβιετικά αστέρια δεν θα ασχοληθώ καν, άλλου παπά ευαγγέλιο.
Είναι προφανώς άρρωστο το να χαίρεσαι για οποιαδήποτε ανθρώπινη απώλεια. Ο φόνος είναι φόνος, άσχετα με το ποιος είναι το θύμα ή ο δολοφόνος. Όμως βαρέθηκα να ακούω και να διαβάζω ολημερίς σχόλια του στιλ «γιατί μιλάς έτσι για το νεκρό (ως απάντηση σε σχόλιο ότι ο νεκρός ήταν φασίστας/ακροδεξιός/ναζιστής), τον ήξερες;» Όχι, όπως δεν ξέρω ούτε και κανένα μέλος της Αλ Κάιντα, αλλά δε θα μου πει κανείς τίποτα αν τους αποκαλέσω τρομοκράτες όταν ρίξουν κανένα αεροπλάνο πάνω σε κανένα κτίριο. Κάποια πράγματα δε χρειάζεται να τα γνωρίζεις από μέσα, τα βλέπεις. Ο ένας από τους δύο νεαρούς έγραφε πριν λίγες μέρες στο προφίλ του Παπαδημούλη ότι δεν υπάρχει περίπτωση να κυβερνήσει ποτέ ο ΣΥΡΙΖΑ, ότι αν γίνει κάτι τέτοιο θα αναλάβει ο στρατός (στρατιωτικός ο ίδιος) και απειλούσε άλλους χρήστες ότι «εσένα θα σε θυμάμαι όταν έρθει εκείνη η ώρα». Την ίδια στιγμή, πόσταρε ύμνους της Χούντας. Δεν τον ήξερα προσωπικά, όχι, αλλά όλα αυτά μαζί με το τατού με τη σβάστικα στο μπράτσο με κάνουν να υποψιάζομαι ότι μπορεί και να ήταν κομματάκι ακροδεξιός. Μπορεί να κάνω και λάθος…
Ανακεφαλαιώνοντας, προς Θεού δεν λέω ότι επειδή τα δύο θύματα ήταν αυτών των πεποιθήσεων τους άξιζε το τέλος που είχαν. Σε καμιά περίπτωση, και οι δύο 18χρονοι που τους εκτέλεσαν θα πρέπει να κριθούν από τη Δικαιοσύνη με κάθε αυστηρότητα. Όμως, καλό θα ήταν κάποια στιγμή να ξεκολλήσουμε από την γραφικότητα της σοβαροφάνειάς μας και να λέμε τα πράγματα ως έχουν. Ναι, ο Παπαδημούλης θα μπορούσε να αποφύγει τον όρο «ναζί», αν ήθελε να αποφύγει το σάλο που ήξερε ότι θα προκαλούσε από διάφορους εθελοτυφλούντες. Δεν το ήθελε. Αλλά δεν έλεγε ψέματα και δεν σκύλευε τη μνήμη κανενός. Αυτός που δεν θέλει να διατρανώνει τα φιλοναζιστικά του αισθήματα δεν κάνει τατού τη σβάστικα. Και μην ακούσω πάλι για αρχαιοελληνικά σύμβολα και λοιπές αηδίες. Κάντε μου τη χάρη, ως εδώ.
