Του Γιώργου Παπαδημητρίου
Στα 31 μου χρόνια, οι μόνες πέτρες που έχω εκσφενδονίσει είναι κάποια βότσαλα στην παραλία. Δεν έχω ποτέ γκρεμίσει καμία τζαμαρία, ούτε έχω ποτέ βάλει στο σημάδι κάποιο ανθρώπινο κεφάλι. Ομοίως, δεν έχω ποτέ μου αναποδογυρίσει κάποιο κάδο απορριμμάτων, με σκοπό να φτιάξω κάποιο αυτοσχέδιο οδόφραγμα. Δεν έχω ποτέ μου κατασκευάσει κάποια βόμβα μολότοφ και εν γένει, δεν έχει ποτέ λαμπαδιάσει τίποτα εξαιτίας μου. Εκτός δηλαδή από ένα πλαστικό σκεύος για κουτάλες το οποίο είχα αφήσει κατά λάθος, σε ένα άσκοπα ανοιχτό μάτι κουζίνας. Δεν έχω ποτέ μου ξυλοφορτώσει κάποιον άλλο άνθρωπο, ούτε έχω ποτέ μου αποπειραθεί να ληστέψω, να βιάσω ή να σκοτώσω. Γενικώς, σε καμία μα καμία των περιπτώσεων δεν μπορώ να θεωρηθώ, με τον οποιοδήποτε πιθανό και απίθανο τρόπο, αυτό που αποκαλούμε «ταραχοποιό και ανατρεπτικό στοιχείο». Μιλώντας λοιπόν, με όρους ποινικού δικαίου, μάλλον κατατάσσομαι ως ένας φιλήσυχος και άκακος πολίτης. Κι όμως, άγχομαι και ανταριάζω, κάθε μα κάθε φορά, στη θέα πολυπληθών και παραταγμένων αστυνομικών δυνάμεων. Όχι, δεν έχω κάτι να κρύψω ή να φοβάμαι και όχι, δεν έχω την παραμικρή διάθεση να ορμήσω εναντίον τους, ώστε εύλογα να τρέμω κάποια αντίποινα.
Η συγκεκριμένη αίσθηση απροσδιόριστης ανασφάλειας κι ανησυχίας είναι κοινός τόπος στο 101% των φίλων και γνωστών μου, οι οποίοι επίσης ταιριάζουν στο προφίλ ανθρώπου της πρώτης παραγράφου. Δεν γίνεται να είμαστε όλοι παράλογοι, υπέρ-ευαίσθητοι, ιδεολογικά «κολλημένοι», αντιδραστικοί και ψευτο-επαναστάτες! Δεν μπορεί, κάποιος λόγος θα υπάρχει, κάποιες αφορμές θα έχουν δοθεί για αυτή την αντανακλαστική μας αντίδραση. Προτού ειπωθεί το οτιδήποτε άλλο, να δηλώσω πως ποτέ δεν ενστερνίστηκα τη σχεδόν ρουτινιάρικη ψυχαναγκαστική αντιπαράθεση με οποιονδήποτε φοράει στολή. Όχι επειδή τρέφω κάποια ευαισθησία για τα Σώματα Ασφαλείας, τα οποία ανέκαθεν αντιπαθούσα, αλλά επειδή προσπαθώ να κρατάω την οπτική μου στραμμένη στη μεγαλύτερη εικόνα. Οι κοινωνικές, πολιτικές, οικονομικές, ιστορικές και πολιτισμικές συνθήκες που οδηγούν στις αντίστοιχες συμπεριφορές είναι αυτές που θα πρέπει να μας απασχολούν παντού και πάντα. Αλλαγή θεσμών, αλλαγή προτύπων, αλλαγή γραπτών και άγραφων κανόνων, αλλαγή νοοτροπίας, ώστε μετά να αλλάξουμε όλοι μαζί συλλογικά και ο καθείς ατομικά. Το στείρο και διαχρονικό μίσος απέναντι σε ανθρώπους δεν αποτελεί λύση, όσο κι αν κάποιες στιγμές αναβλύζει με τρόπο σχεδόν φυσικό. Όταν εξάλλου λέμε πως επιθυμούμε διακαώς να αλλάξουμε προς το καλύτερο την κοινωνία μας, εξυπακούεται μάλλον ότι επιθυμούμε την προς το καλύτερο αλλαγή των ανθρώπων που την απαρτίζουν. Αν καταλήξουμε να εξοβελίζουμε όλους όσοι μας έχουν δώσει αφορμές μίσους, δεν θα μείνει και κανένας για να χαρούμε μαζί του την οραματιζόμενη νέα κοινωνία. Απλώς, θα συνεχίσουμε αυτάρεσκα να δηλώνουμε σημαιοφόροι μιας αλλαγής που θα αφορά γενικά και αόριστα μια σχεδόν φαντασιακή κοινωνία, με φαντασιακά ανθρώπινα μέλη.
Από την άλλη όμως και πέρα από τις όμορφες διακηρύξεις, υπάρχει μια απτή τρέχουσα πραγματικότητα. Στην οποία, η ελληνική αστυνομία εξακολουθεί να δρα ως νταής και τραμπούκος. Η ελληνική αστυνομία δρα και φέρεται με τρόπο επαίσχυντο, ανεύθυνο και αντι-επαγγελματικό. Ακριβώς δηλαδή σαν το κράτος από το οποίο παίρνει εντολές, οπότε επί της ουσίας, το φαινόμενο αυτό δεν συνιστά έκπληξη. Με μορφή μπούγιου και αγέλης, χωρίς ποτέ να αναλαμβάνει ο οποιοσδήποτε την οποιαδήποτε ευθύνη (αγαπημένη ελληνική συνήθεια η ανώνυμη διασπορά και εξαφάνιση της ευθύνης) επιτίθεται άκριτα και αδικαιολόγητα προς οποιαδήποτε κατεύθυνση. Ξυλοφορτώνει δεξιά κι αριστερά, σε μία ανούσια επίδειξη ισχύος, με οδηγό μία στρεβλωμένη αντίληψη περί της έννοιας της απονομής δικαιοσύνης. Εφόσον έχω διαπράξει -ή προκύπτει από τις ενδείξεις ότι ετοιμάζομαι να διαπράξω- οποιοδήποτε αδίκημα, οφείλω, πρέπει να συλληφθώ, με καταβολή του ελάχιστου δυνατού ποσοστού βίας. Το τυφλό σάπισμα στο ξύλο και η αλόγιστη χρήση πλεονάζουσας βίας σε σχέση με την τυχόν πρέπουσα, δεν είναι ενέργειες αποτροπής εγκλημάτων και τήρησης της τάξης. Είναι ενέργειες πρόκλησης εγκλημάτων και διασάλευσης της τάξης.
Χωρίς να προχωρήσουμε σε οποιαδήποτε αναφορά στις πάμπολλες κι οφθαλμοφανείς φορές που η ελληνική αστυνομία έχει δράσει προβοκατόρικα, υποθάλποντας ως φυσικός ή ηθικός αυτουργός επεισόδια και ταραχές, θα κλείσουμε υπενθυμίζοντας το αυτονόητο. Η αστυνομία, ως σώμα επιβολής του νόμου και προστασίας των πολιτών, οφείλει να μην φέρεται σαν κοινός εγκληματίας, να μην λειτουργεί ρεβανσιστικά και να καταβάλει πάντοτε τη μέγιστη επιμέλεια στη διαχείριση της πολύ μεγάλης ισχύος που της έχει παραχωρηθεί. Το γκλομπ, το όπλο, το δακρυγόνο και η ασπίδα δεν έχουν δοθεί για μόστρα και για επίδειξη ψευδο-ανδρισμού. Έχουν δοθεί για μια αποστολή που οφείλει να υπερασπίζεται την κοινωνία και όχι να την αντιμάχεται.
