Του ΣΩΤΗΡΗ ΜΠΑΜΠΑΤΖΙΜΟΠΟΥΛΟΥ
Το πιο εύκολο πράγμα στην Ελλάδα (και υποθέτω στον κόσμο γενικότερα) είναι να πεις τι πάει στραβά. Σε όλους τους τομείς κάτι πάει στραβά και πολλές φορές αυτό το «κάτι» είναι κάτι πολύ μεγάλο. Στην Ελλάδα τα προβλήματα πάνε δεκαετίες πίσω και οι παθογένειες σχετίζονται με μια άρρωστη νοοτροπία που αναπαράγεται από γενιά σε γενιά με διάφορες παραλλαγές, αλλά και με διαβλητές και διεφθαρμένες δομές που επιτρέπουν την αυθαιρεσία, την καταπάτηση δικαιωμάτων, την ευκολία και πάει λέγοντας.
Είναι γνωστό πλέον πως όλοι βαλλόμαστε κατά πάντων, επιρρίπτουμε ευθύνες παντού, ισοπεδώνουμε τα πάντα και δίνουμε με αυτόν τον τρόπο πάτημα για πολιτικές που ενισχύουν την εξαθλίωση, την απαξίωση και τον λεγόμενο υπαρκτό σουρεαλισμό. Η εκπαίδευση εδώ και μερικά χρόνια είναι ένας από τους πρώτους κόκκινους στόχους. Στον υπαρκτό σουρεαλισμό στον οποίο ζούμε, από τη μία όλοι σαν καραμέλα επαναλαμβάνουμε πως η παιδεία είναι ο πυλώνας της δημοκρατίας, της ελευθερίας, της ανθρωπιάς και του μέλλοντος, αλλά από την άλλη κάθε φορά που ένα μέτρο εξοντώνει την εκπαίδευση και τους εκπαιδευτικούς, τρίβουμε χαιρέκακα τα χέρια μας σαν τον κακό από τον αστυνόμο Σαΐνη και λέμε: «καλά να πάθουν. Τα θέλει ο κώλος τους» (αυτή η ατάκα πλέον πρέπει να έχει ακουστεί μερικά εκατομμύρια φορές).
Διότι υπάρχουν εκπαιδευτικοί που δεν ενδιαφέρονται για το μάθημά τους, διότι έχουν πολλές διακοπές, διότι οι ακαδημαϊκοί φτιάχνουν κλίκες και σε ουκ ολίγες σχολές ανθίζει ο νεποτισμός, διότι οι ακαδημαϊκοί κάνουν λίγες ώρες μάθημα και τα λοιπά. Ο καθένας μπορεί να πει το μακρύ και το κοντό του και όπως έγραψα στην αρχή, σε μεγάλο βαθμό θα και έχει δίκιο διότι το μόνο εύκολο είναι να πεις ποιοι δεν κάνουν σωστά τη δουλειά τους.
Όταν κάτι, όμως, δυσλειτουργεί, τότε προσπαθείς να το φτιάξεις και όχι να το εξοντώσεις. Όταν ένας καθηγητής κάνει σωστά τη δουλειά του, την κάνει με μεράκι και θέλει να προσφέρει σε ένα δημόσιο σχολείο ή ίδρυμα, είναι ήρωας. Είναι αληθινός ήρωας. Θέλει δύναμη, θέλει ταλέντο, θέλει τσαγανό, γνώσεις, νεύρα και πολλή δουλειά. Όπως συμβαίνει και με πάρα πολλές άλλες δουλειές, δεν είναι όλοι φτιαγμένοι για αυτό. Δεν μπορούν όλοι να το κάνουν. Δεν το αντέχουν όλοι. Χρειάζονται τέτοιοι άνθρωποι, αλλά οι δομές δεν το επιτρέπουν.
Η αρνητική προπαγάνδα έκανε τον δάσκαλο δασκαλάκο και τον καθηγητή καθηγητάκο. Έχει χαθεί το οποιοδήποτε κύρος και αυτό είναι το λιγότερο. Οι οικονομικές απολαβές στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση έχουν μειωθεί σε τέτοιο βαθμό που η λεγόμενη παραπαιδεία τρίβει τα χέρια της, η έλλειψη διδακτικού προσωπικού κάνει τα σχολεία να παραπαίουν, το πρόγραμμα σπουδών υποστηρίζει ολοένα και περισσότερο την αποστήθιση (παρά τις προσπάθειες των λίγων για το αντίθετο), ενώ σε πανεπιστημιακό επίπεδο η έρευνα εξαλείφεται (το ξέρω πως η πλειοψηφία δεν νοιάζεται για αυτό, αλλά πολύ κακώς. Προφανώς δεν καταλαβαίνει τι σημαίνει), ενώ το επίπεδο των μαθημάτων υποβαθμίζεται από την έλλειψη προσωπικού. Οι βιβλιοθήκες δεν ενημερώνονται, λειτουργούν λιγότερες ώρες, με το ζόρι διατηρείται ο χώρος σε ευπρεπή επίπεδα (πλέον έχουμε μάθει πως το ευπρεπές σημαίνει «ανεκτά βρόμικο»), το ΑΠΘ έχει μετατραπεί σε χώρο διακίνησης ναρκωτικών (δεν είναι υπερβολή), αλλά απ’ ό,τι φαίνεται παρά τις διαβεβαιώσεις πως εξερχόμαστε από την κρίση, οι προβλέψεις για το 2015 είναι ακόμα χειρότερες.
Ο ήδη κουτσουρεμένος προϋπολογισμός των πανεπιστημίων, θα κουτσουρευτεί ακόμα περισσότερο, ενώ όσο για τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση, αναρωτιέμαι πώς μπορεί κάποιος έστω και να σκέφτεται το ενδεχόμενο να εργάζονται οι εκπαιδευτικοί χωρίς οικονομική αποζημίωση, αλλά παίρνοντας... μόρια, ώστε ίσως κάπου κάποτε να μπορέσουν να εργαστούν ως άνθρωποι. Το ότι υπάρχουν εθελοντές να το κάνουν, δεν δείχνει τίποτα παραπάνω από την εξαθλίωση στην οποία σερνόμαστε. Θα μπορούσαν κάλλιστα να πληρώνονται και με ένα καρβέλι ψωμί και ένα λίτρο γάλα.
Ας σταματήσουμε να λιθοβολούμε και ας αρχίσουμε να προσπαθούμε να σώσουμε ίσως το σημαντικότερο αγαθό και αυτό το οποίο πραγματικά μπορεί να μας πάει μπροστά, πολιτιστικά, οικονομικά και ανθρώπινα: την παιδεία.
