Του ΣΩΤΗΡΗ ΜΠΑΜΠΑΤΖΙΜΟΠΟΥΛΟΥ
(Ο τίτλος του κειμένου είναι δανεισμένος από το ομώνυμο διήγημα του Χάρλαν Έλισον) Ο Νίκος Ρωμανός κλείνει ένα μήνα απεργίας πείνας, δεν ξέρω πόσο μπορεί να αντέξει ένα σώμα, και το θέμα δικαίως έχει πάρει διαστάσεις και δημοσιότητα. Αν και η αλήθεια είναι πως πίσω από αυτήν την απεργία πείνας, υπάρχουν δεκάδες άλλες που θάφτηκαν κάτω από το χαλί, δεν ακούστηκαν, δεν τράβηξαν την προσοχή των ΜΜΕ και των πολιτικών κομμάτων. Είναι πολύ λεπτό το ζήτημα από πολλές απόψεις, κι όμως όλοι με μεγάλη ευκολία έχουμε πέσει σαν γύπες τσιμπώντας τις σάρκες. Όλοι ξέρουμε και έχουμε άποψη, όπως σε όλα άλλωστε, αλλά ακόμα πιο στενάχωρο είναι ότι η υπόθεση έχει αποκτήσει ένα πολιτικό βάρος, το οποίο, όπως συμβαίνει με όλα τα θέματα της επικαιρότητας, τα πολιτικά κόμματα προσπαθούν να χρησιμοποιήσουν υστερόβουλα με ψηφοθηρικούς σκοπούς.
Το θέμα για τα πολιτικά κόμματα δεν είναι να βρεθεί μια λύση, η οποία θα μας υπενθυμίζει πως είμαστε άνθρωποι με λογική και συναισθήματα (κάτι το οποίο έχουμε ξεχάσει τα τελευταία χρόνια), αλλά το πώς θα χειριστούν το θέμα ώστε να κερδίσουν την κοινή γνώμη (ποια είναι αυτή, πώς μετριέται και τι σημαίνει κανείς δεν ξέρει) και να ανεβάσουν τα ποσοστά τους (ή να μην τα... ρίξουν) στην ερχόμενη σφυγμομέτρηση. Η κοινή λογική (όπου κοινή λογική σημαίνει αυτό το οποίο ο καθένας για την πάρτη του θεωρεί λογικό) λέει πως πρέπει να τελειώσει αυτό το τσίρκο. Η κοινή λογική στην προκειμένη περίπτωση είναι η δική μου λογική και λέει πως το σωφρονιστικό σύστημα υποτίθεται πως σωφρονίζει και αναπόσπαστο κομμάτι του σωφρονισμού αποτελεί η παιδεία. Το γεγονός πως κάποιος στο παρελθόν δραπέτευσε ασκώντας το δικαίωμά του, δεν σημαίνει πως πρέπει να κοπούν τα κεφάλια όλων των υπολοίπων.
Λύσεις υπάρχουν. Μπορεί να υπάρχει συνοδεία, βραχιολάκι ή απλώς καλή πίστη. Μπορεί να υπάρξει ένα μεταβατικό στάδιο. Για όνομα του Θεού. Ολόκληρο το πολιτικό σύστημα μοιάζει να έχει βραχυκλώσει και να μην μπορεί να πάρει μια λογική απόφαση, όταν σε άλλα θέματα που επηρεάζουν ολόκληρο το έθνος, οι αποφάσεις παίρνονται σε μια νύχτα. Κανείς δεν αντιλέγει πως πρέπει να βρίσκεται στη φυλακή, διότι η ένοπλη ληστεία στην κοινωνία μας τιμωρείται ανεξάρτητα από το κίνητρο. Όπως θα έπρεπε να τιμωρούνται και πολλές άλλες παρανομίες και εγκλήματα και διαφθορές, αλλά ενίοτε η δικαιοσύνη εξαντλεί την αυστηρότητά της και ενίοτε σφυρίζει αδιάφορα ανακαλύπτοντας κενά κι έλλειψη στοιχείων. Είμαστε όλοι ίσοι και όμοιοι; Δύσκολο.
Η κοινή λογική λέει πως εντός της βδομάδας το θέμα πρέπει να λήξει. Χωρίς φανφάρες, ηρωισμούς και εκδικητική μανία. Χωρίς προκαταλήψεις και μικρότητες. Χωρίς υπερβολές και μεγαλοποιήσεις. Πρέπει να λήξει όπως αρμόζει σε μια χώρα που δεν ξεχνά πως η κοινωνία και το πολιτικό σύστημα δεν είναι ένα μηχάνημα που έπεσε από τον ουρανό. Είναι άνθρωποι, είμαστε εμείς. Πρέπει να έχουμε ενσυναίσθηση, να καταλαβαίνουμε.
Ελπίζω μέχρι τη δημοσίευση αυτού του κειμένου να υπάρχουν θετικές εξελίξεις. Δεν θέλω καν να σκέφτομαι ότι αυτή η ιστορία δεν θα έχει αίσιο τέλος. Για το καλό όλων μας.
