Του Γιώργου Παπαδημητρίου
Ο κύβος ερρίφθη λοιπόν και προτού μας αποχαιρετήσει το 2014, η Βουλή ψηφίζει για την εκλογή του νέου Προέδρου της Δημοκρατίας, με τις βουλευτικές εκλογές να αχνοφαίνονται στον ορίζοντα και μάλιστα όχι στο βάθος του, καθώς η 1η και η 8η Φεβρουαρίου προαλείφονται ως οι επικρατέστερες ημερομηνίες. Πέρα από τις ατελείωτες μπούρδες που θα ακούσουμε ένθεν κακείθεν στο εγχώριο πολιτικό τοπίο, περί της ιερής ανάγκης για σταθερότητα και πολιτική σύνεση, υπάρχουν και οι μπούρδες που θα ακουστούν από τα χείλη των Ευρωπαίων εταίρων, οι οποίες έχουν μάλλον μεγαλύτερη σημασία. Τον χορό των τοποθετήσεων άνοιξε η εκπρόσωπος της Κομισιόν, Ανίκα Μπράιντχαρντ, με μία πρωτόγνωρα ευθεία κι απροκάλυπτη δήλωση. Μεταξύ άλλων, η Μπράιντχαρντ σημείωσε ότι: α) «Η απόφαση της ελληνικής Κυβέρνησης για τη διαδικασία της εκλογής Προέδρου Δημοκρατίας μπορεί να βοηθήσει στην άρση των αβεβαιοτήτων στις αγορές και στέλνει ισχυρό σήμα προς την Ευρώπη» και β) «Είναι ένα ισχυρό μήνυμα προς την Ευρώπη το ότι ο κ. Σαμαράς αποφάσισε να παρουσιάσει ως υποψήφιο τον κ. Σταύρο Δήμα, πρώην Επίτροπο και πεπεισμένο Ευρωπαίο. Η επιλογή βρίσκεται τώρα στην ελληνική Βουλή και τον ελληνικό λαό.»
Πολύ όμορφα αυτά που είπε η (συμπαθής, όπως φάνηκε στο βίντεο που παρακολούθησα) Αννίκα, αλλά ας μας επιτρέψει να ξεκινήσουμε τον σχολιασμό μας, με μια μικρή διόρθωση. Η επιλογή βρίσκεται αποκλειστικά στα χέρια της Βουλής και επ’ ουδενί σε αυτά του ελληνικού λαού, όπως έχει εξάλλου ισχύσει σε πολλά άλλα παρεμφερή ζητήματα. Πέραν τούτου όμως, το αληθινά ενδιαφέρον είναι πως ακόμη και οι Ευρωπαίοι δημοσιογράφοι εξεπλάγησαν με τις δηλώσεις της Αννίκα. Οι δηλώσεις αυτές αφενός μεν συνιστούν ξεκάθαρη εκφορά γνώμης για τα εσωτερικά ζητήματα ενός κράτους μέλους, αφετέρου δε συσχετίζουν ένα πολιτειακό ζήτημα ενός κράτους μέλους, υψίστης μάλιστα (σύμφωνα με το ελληνικό Σύνταγμα δηλαδή, γιατί από αληθινή ουσία, μάπα το καρπούζι) σημασίας με τα κεφάκια και τις διαθέσεις των περίφημων «αγορών». Οι οποίες αγορές καταλαμβάνουν επισήμως και ανερυθρίαστα την κορυφή στην πυραμίδα της ιεραρχίας. Αυτό που απομένει να ακούσουμε είναι ότι θα μας επιτραπεί να διεξαγάγουμε εκλογές περί το 2021, όταν δηλαδή θα έχει ολοκληρωθεί το υποτιθέμενο πρόγραμμα της υποτιθέμενης επανάκαμψης της (επίσης υποτιθέμενης) ελληνικής οικονομίας. Ας σταματήσει επιτέλους η υποκρισία, ας διαλυθεί αυτό το ανούσιο μόρφωμα που λέγεται Ευρωπαϊκή Ένωση κι ας αντικατασταθεί με κάποια Ένωση Αγορών, Οίκων Αξιολόγησης, Παράγωγων Προϊόντων και Φορολογικών Παραδείσων, για να αποδοθούν τα του Καίσαρος τω Καίσαρι. Τουλάχιστον, να λέμε αυτούς που κάνουν κουμάντο με το όνομά τους.
Από εκεί και έπειτα, η ΝΔ και το ΠΑ.ΣΟ.Κ. αξίζουν τα συγχαρητήριά μας. Διότι, όπως ακούμε περίπου 500 φορές τη μέρα, «το πρόσωπο του Προέδρου της Δημοκρατίας οφείλει να ενώνει όλους τους Έλληνες». Έτσι λοιπόν, όλοι οι Έλληνες, (τουλάχιστον όσοι είμαστε κάτω των 45 σε ποσοστό 100%, για τους πιο μεγάλους, ας κρατήσω το τεκμήριο της ελάχιστης αμφιβολίας), ενωμένοι αναρωτηθήκαμε ποιος διάολο είναι ο Σταύρος Δήμας. Ας αφήσουμε τις ζαβολιές, το να γκουγκλάρουμε στο ίντερνετ «Σταύρος Δήμας» και μετά να παραστήσουμε σε παρέες με φίλους ότι τον γνωρίζαμε, δεν πιάνεται. To ακόμη πιο φοβερό είναι ότι δεν μπορούμε με τίποτα να θυμηθούμε τον άνθρωπο που διετέλεσε Υπουργός Εξωτερικών της χώρας μας πριν από ούτε καν τρία χρόνια! Αν αναρωτιέστε σε ποια κυβέρνηση, εύλογα λησμονήσατε την ουρανοκατέβατη κυβέρνηση του Λουκά Παπαδήμου, η οποία εύλογα είχε και ουρανοκατέβατους υπουργούς… Ο Σταύρος Δήμας λοιπόν πληροί όλα τα απαραίτητα στοιχεία για τον βαρυσήμαντο θώκο για τον οποίο προορίζεται. Πρώτον, τον έχουν ανασύρει κι άλλη από τη ναφθαλίνη χωρίς λόγο και αιτία και μάλιστα προσφάτως. Δεύτερον, διαθέτει το λεγόμενο «ευρωπαϊκό προφίλ», καθώς διετέλεσε Επίτροπος της ΕΕ για το Περιβάλλον, από το 2004 ως το 2009.
Σε περίπτωση που αναρωτιέστε τι ακριβώς κάνει ένας Επίτροπος της ΕΕ, θα σας απαντήσω με μία ιστοριούλα. Έστω ότι σκοντάφτετε σε ένα λυχνάρι και το τζίνι που ξυπνά σας ρωτά σε ποιο εργασιακό πόστο θα θέλατε να σας τοποθετήσει. Η πρέπουσα απάντηση είναι σαφέστατα «Επίτροπος της ΕΕ», διότι η αναλογία οφελών - ευθυνών είναι μαγευτική. Οι CEO’s των πολυεθνικών σίγουρα κερδίζουν ακόμη πιο αμύθητα χρήματα, αλλά ενίοτε χρειάζεται να λάβουν αποφάσεις που μπορεί να σας ξινίσουν, αν έχετε ευαίσθητο στομάχι, όπως το να καταστρέψουν μια χώρα, να απολύσουν χιλιάδες ανθρώπους ή να καταστρέψουν νομίμως άλλους τόσους. Ο Επίτροπος απλώς αυγατίζει τον παχυλό μισθό του. Τελειώνει η θητεία του κι αν του κάτσει η μπίλια, γίνεται μέχρι και Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Εξακολουθώντας δηλαδή, να πράττει αυτό που έπραττε και πριν. Τίποτα.
