Του Γρηγόρη Μυστιλιάδη
Επί της ουσίας, καμιά έκπληξη δεν προέκυψε από την ψηφοφορία της Δευτέρας στη Βουλή, την τρίτη κατά σειρά για την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας. Όπως ήταν λίγο πολύ αναμενόμενο, η Κυβέρνηση δεν κατόρθωσε να συγκεντρώσει περισσότερους από 168 βουλευτές για να στηρίξουν την εκλογή του Σταύρου Δήμα, και η χώρα οδηγείται άμεσα σε εκλογές, για πρώτη φορά στην καρδιά του χειμώνα από τη μεταπολίτευση και έπειτα. Ο Πρωθυπουργός ανακοίνωσε ήδη την ημερομηνία αυτών, στις 25 Ιανουαρίου, και οδεύουμε προς μια ιδιαίτερα σύντομη μεν, πολύ ροκ δε προεκλογική περίοδο.
Από την πρώτη κιόλας στιγμή, όλοι οι «παίκτες» στο ταμπλό έσπευσαν να δηλώσουν σιγουριά, αυτοπεποίθηση και ανυπομονησία για τη «νίκη», όπως καθείς εξ αυτών την ορίζει. Ο Αντώνης Σαμαράς καταφέρθηκε εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ και της Χρυσής Αυγής, σε μια (υπεραπλουστευμένη, βεβιασμένη και μάλλον αποτυχημένη, είναι η αλήθεια) προσπάθεια να συσχετίσει τους δύο επικοινωνιακά στη συνείδηση του κόσμου λέγοντας πως η μειοψηφία που περιέχει τους βουλευτές των δύο παρατάξεων οδηγεί τη χώρα σε εκλογές και «αυτοί έχουν την ευθύνη». Ο Αλέξης Τσίπρας επίσης αποφάσισε να μην παρεκκλίνει από την πεπατημένη και έδειξε ενθουσιασμένος καθώς είναι μια «ιστορική μέρα για τη Δημοκρατία», τόνισε ότι η κυβέρνηση που «λεηλάτησε τη χώρα» αποτελεί παρελθόν και το ίδιο θα συμβεί σύντομα και με τα μνημόνια. Ο Πάνος Καμμένος, δε, ξεπέρασε ανεξήγητα και τους δύο σε στόμφο και ισχύ λόγου και μίλησε ως συνήθως με τόσο ξύλινο λόγο που δεν κατάλαβα και πολλά, αλλά σίγουρα δεν είπε και τίποτα ιδιαίτερα ενδιαφέρον. Οι βουλευτές της Χρυσής Αυγής ήταν ιδιαιτέρως απασχολημένοι για να κάνουν δηλώσεις, προσπαθώντας να συντονίσουν τις ύβρεις, τις απειλές και τα φτυσίματα που εξαπέλυαν στα έδρανα αυτού που κάποιοι ρομαντικοί επιμένουμε να θυμόμαστε ως Βουλή. Α ναι, μην ξεχάσω, υπήρξε και η Ντόρα Μπακογιάννη, που σχολίασε ότι η αντιπολίτευση «εξεβίασε εκλογές κόντρα στη θέληση του λαού». Τι να πεις και τι να κάνεις μετά από τέτοια σφυγμομέτρηση για τη θέληση του λαού, η Ντόρα το τερμάτισε.
Όλοι νικητές από τώρα, λοιπόν. Και όπως συνέβη και στις προηγούμενες εκλογές, όλοι θα βρουν έναν τρόπο να καμουφλάρουν επικοινωνιακά το αποτέλεσμα, όποιο κι αν είναι αυτό, ώστε να φανούν ικανοποιημένοι το βράδυ της 25ης Ιανουαρίου. Για λίγο, έστω. Βάζω στην άκρη τη δεδομένη ζοχάδα που οι εκλογές ορίστηκαν ανήμερα στη γιορτή μου, και λέω να ασχοληθώ λιγάκι με ορισμένα σημαντικά ερωτήματα που θα μας απασχολήσουν τις 20κάτι αυτές μέρες που θα κρατήσει η προεκλογική περίοδος.
Καταρχήν, τι γίνεται με τον Γιώργο Παπανδρέου; Υπάρχει όντως το ενδεχόμενο να συμμετάσχει στις εκλογές με νεοϊδρυθέν κόμμα; Κι αν ναι, πόσο πολύ μπορεί να συρρικνώσει το ΠΑΣΟΚ, ή τέλος πάντων αυτό το κόμμα/σχήμα/πράγμα που έχει μείνει να το θυμίζει; Ποιοι θα είναι αυτοί που θα μπουν τελικά στο ψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ, για το οποίο γίνεται ο κακός χαμός; Υπάρχει ακόμα ΚΚΕ;
Ο Γιώργος Παπανδρέου θεωρεί εαυτόν αδικημένο. Νιώθει ότι του οφείλει μια δικαίωση η ιστορία, και αυτή τη δικαίωση μπορεί να την πάρει με το νέο του κόμμα. Αν αυτό θα είναι το τέλος του ΠΑΣΟΚ; Μα το τέλος του ΠΑΣΟΚ έχει έρθει καιρό τώρα, και δηλώσεις όπως αυτή του Ευάγγελου Βενιζέλου ότι «μόνο το ΠΑΣΟΚ είναι εγγυητής πολιτικής σταθερότητας» μπορούν να εκληφθούν μόνο ως χιούμορ. Στον ΣΥΡΙΖΑ, όλα θα κριθούν στις αρχές του χρόνου, όταν και θα λάβει χώρα το συνέδριο της Κεντρικής Επιτροπής. Μέχρι τότε, θα ακούμε σε μορφή καταιγίδας ονόματα υποψηφίων. Τώρα είναι η ευκαιρία για τα έδρανα, όποιος προλάβει. Όσο για το ΚΚΕ, ομολογώ ότι το είχα ξεχάσει. Ήρθαν ευτυχώς οι δηλώσεις του κ. Κουτσούμπα να μου υπενθυμίσουν την ύπαρξή του. Όχι ότι βοήθησαν και πολύ ατάκες του στυλ «Αρκετά ματώσαμε για τα μονοπώλια» ή «Σ' αυτές τις εκλογές αυτό που χρειάζεται ώστε να ξημερώσει μια καλύτερη μέρα αγωνιστικής παρουσίας, λαϊκής συμμαχίας, δυναμικής αντιπολίτευσης, ενίσχυσης της πάλης για συνολική ανατροπή, είναι ένα πολύ πιο δυνατό ΚΚΕ στη Βουλή», αλλά τουλάχιστον ήταν μια υπενθύμιση. Υπάρχει λοιπόν ακόμα ΚΚΕ, ελπίδα για αυτό δεν υπάρχει.
Μας περιμένουν 20 υπέροχες μερούλες, παιδιά. Θα ακούσουμε ό, τι πιθανό και απίθανο έχει απομείνει να ακουστεί και δε θα είναι λίγα, μιας και είμαι πια πεπεισμένος ότι η δεξαμενή γραφικότητας και παραλογισμού είναι ανεξάντλητη. Και μετά, μια ωραία Κυριακή, θα στηθούμε μπροστά στην κάλπη για να κάνουμε το καθήκον μας. Κοίτα να δεις που, αυτή τη φορά, μπορεί και να τα καταφέρουμε.
