Του ΣΩΤΗΡΗ ΜΠΑΜΠΑΤΖΙΜΟΠΟΥΛΟΥ
Περίεργο που παρά την μη ανάδειξη προέδρου της δημοκρατίας η χώρα συνεχίζει να υπάρχει, τα μαγαζιά δεν λεηλατήθηκαν και ο κόσμος δεν τρέχει γυμνός στους δρόμους ουρλιάζοντας σαν να πέφτουν ναπάλμ. Η χώρα πάει σε εκλογές. Αυτό είναι το δεδομένο. Το τι θα γινόταν αν και πώς και όταν, δεν έχει πλέον σημασία, διότι όπως πολύ καλά γνωρίζουμε, η ζωή και η ιστορία δεν λειτουργούν με «αν». Το μόνο σίγουρο είναι ότι ευτυχώς οι εκλογές θα γίνουν σύντομα, διότι αυτό που πρόκειται να δούμε θα είναι μια από τις χειρότερες προεκλογικές περιόδους της σύγχρονης ιστορίας.
Το επίπεδο στην Ελλάδα δεν υπήρχε ποτέ, τουλάχιστον όχι όσο ζούσα, αλλά κάποτε η ασχήμια, το κιτς, η μικρότητα, το πολιτικό ξεκατίνιασμα και το «ψήφισέ με για να σε βολέψω» καλύπτονταν από τη γενικότερη ευημερία. Όταν τρως καλά και έχεις δυο αυτοκίνητα, κάνεις τα στραβά μάτια στους άλλους και οι άλλοι κάνουν τα στραβά μάτια σε σένα και όλοι στραβώνονται, γιατί έτσι τα πράγματα είναι πιο εύκολα. Τώρα που τα πράγματα έχουν ζορίσει και τα δύο αυτοκίνητα γίνονται ένα και το φαγητό δεν έχει τόσο πολύ ψάρι και οι διακοπές δεν είναι στο Παρίσι και τα σπίτια δεν είναι τόσο ζεστά το χειμώνα, βγαίνει στην επιφάνεια όλη η ασχήμια. Μια ασχήμια που πάντα υπήρχε, αλλά δεν ήταν τόσο φανερή.
Λαμπρός πολιτισμός ο κώλος μου, που λένε και στα αγγλικά. Αυτό που θα ακολουθήσει τον επόμενο καιρό, τον επόμενο μήνα, στο υπέροχο 2015, θα ‘ναι κάτι που δεν το έχουμε ξαναδεί. Πάντα υπήρχε προεκλογική τρομοκρατία, διλήμματα θανάτου, αλλά τώρα η κατάσταση δεν θα έχει φρένο και θα ζήσουμε μέρες άκρατου παραλογισμού, ο οποίος θα προβάλλεται πάντα με την απαραίτητη λογικοφάνεια. Και φυσικά στην τηλεόραση οι σκηνοθέτες των ειδήσεων θα δώσουν ρέστα με μουσικές από ταινίες τρόμου και αλλόφρονες ομιλητές να σκίζουν τα ρούχα τους.
Έτσι κι αλλιώς η εκλογική διαδικασία είναι από μόνη της απλώς ένα ελάχιστο δείγμα δημοκρατίας, ένα από τα λίγα που έχουμε, αλλά ακόμα και αυτό είναι ένας καθρέφτης της ζοφερής μικρότητάς μας. Οι άνθρωποι που στο κοινοβούλιο φτύνουν, που αποφασίζουν με τρόπο που υπονομεύουν την κοινωνική ισορροπία αυξάνοντας το χάσμα μεταξύ των λίγων και των πολλών θεωρώντας πως με έναν περίεργο τρόπο έτσι σώζουν τον πλανήτη, αυτοί που τάζουν λαγούς με μουστάκια, αυτοί που εδώ και δεκαετίες παίρνουν τη μια λάθος απόφαση μετά την άλλη με προχειρότητα και απαξίωση, αυτοί που δεν έχουν την παραμικρή ιδέα τι σημαίνει καθημερινότητα και είναι λες και ζούνε στην αυλή του Λουδοβίκου και αυτοί που επιστρέφουν στο προσκήνιο ως ανέκδοτα για να διεκδικήσουν κανείς δεν ξέρει τι, είναι όλοι τους κάτοχοι των ψήφων του λαού. Ενός λαού που κολακεύεται να υπερηφανεύεται για τις νίκες ενός μακρινού παρελθόντος, αλλά που εδώ και 40 χρόνια φοβάται και τη σκιά του και βουλιάζει σε μια φοβική συντήρηση.
Το 2015 θα έρθει και μετά από αυτό θα έρθει και το 2016. Ο χρόνος θα συνεχίσει να κυλάει και ανεξαρτήτου εκλογικού αποτελέσματος η Ελλάδα θα παραμείνει στο ευρώ. Όχι μόνο διότι αυτό συμφέρει την Ευρώπη, αλλά και γιατί είμαστε μια χώρα που έχει καταφέρει να μην παράγει σχεδόν τίποτα και μόνη της δεν μπορεί να σταθεί ούτε για πλάκα. Τουλάχιστον όχι τώρα. Το ερώτημα, λοιπόν, δεν είναι το αν θα βγούμε, αλλά το πώς θα διαχειριστούμε το ότι θα μείνουμε, ώστε να ορθοποδήσει η οικονομία με ορθολογισμό, δίχως να ματώνουν αυτοί που δεν έχουν, οι οποίοι πλέον αποτελούν τη συντριπτική πλειοψηφία. Αν είναι να πάρουμε δεξιά στροφή, ας την πάρουμε σωστά και αξιοκρατικά και όχι με αυτόν τον αρπακολλατζίδικο, ανειλικρινή και μουλωχτό τρόπο που το κάνουμε μέχρι τώρα. Αν είναι να πάρουμε μια αριστερή στροφή, ας την πάρουμε δίχως δονκιχωτισμούς, εκδικητική μανία και μεγαλόστομες φανφάρες. Καλό 2015!
