Του ΤΑΣΟΥ ΘΩΜΑ
Είναι φυσικό ανθρώπινο αντανακλαστικό να αισθάνεται αισιοδοξία με τον ερχομό του νέου έτους. Η αισιοδοξία αυτή προκαλείται από ένα κράμα αισθημάτων: Την έλξη που προκαλεί το άγνωστο του μέλλοντος, τη γοητεία ενός νέου ξεκινήματος, αλλά και την ανάγκη να ελέγξουμε το ίδιο μας το παρελθόν. Βεβαίως, όλα αυτά ουδεμία σχέση θα μπορούσαν να έχουν με τη διεθνή σκακιέρα, το παγκόσμιο γίγνεσθαι ή το υπάρχον στάτους κβο, δυνάμεις που πάντοτε προσπαθούν και επενδύουν πάνω στον έλεγχο των εξελίξεων. Στην Ελλάδα, η νέα χρονιά φέρνει νωρίς νωρίς τους Έλληνες ενώπιον του σημαντικότερου των δικαιωμάτων τους. Τι μπορεί όμως να απαιτήσει ο ελληνικός λαός από την επόμενη κυβέρνηση, αλλά και από τον ίδιο του τον εαυτό;
Η αφήγηση. Η ελληνική κοινωνία μοιάζει σήμερα τρομακτικά διαφορετική απ’ αυτήν προ της απαρχής της Κρίσης, το 2010. Οι λόγοι είναι προφανείς: Ανεργία, εργασιακή επισφάλεια, λουκέτα, συντριβή του βιοτικού επιπέδου. Η «επίθεση» κατακερμάτισε ακόμη περισσότερο την ελληνική κοινωνία, δίνοντας παράλληλα εύκολες εξηγήσεις: Καταναλώνουμε περισσότερα απ’ όσα παράγουμε. Σωπάτε ρε! Κάτι μας είπατε τώρα. Ολόκληρη η ελληνική οικονομία ήταν φτιαγμένη έτσι. Οικονομία των υπηρεσιών την λέγαμε κάποτε. Γιατί λοιπόν κατέρρευσε; Βεβαίως, τα ρουσφέτια, οι μίζες και τα λαμόγια έπαιξαν το ρόλο τους, όμως, η αφήγηση οφείλει να είναι πιο διεισδυτική, να κοιτάξει κατάματα τον ταξικό χαρακτήρα αυτής της Κρίσης.
Η αντίσταση. Η οικονομική κατάρρευση «ρούφηξε» το αξιακό σύστημα της χώρας μας. Ναι, ήταν βαθύτατα εξαρτώμενο από τα σαθρά θεμέλια της γρήγορης και εύκολης ευμάρειας, όμως, ήταν (κακώς) λειτουργικό σε μία σταθερή οικονομική κατάσταση. Στις εκλογές του 2012, ο ελληνικός λαός σάρωσε το πολιτικό σύστημα 40 ετών και πιθανότατα θα δώσει τη χαριστική βολή στην περίοδο της μεταπολίτευσης σε περίπου τρεις εβδομάδες. Όποιοι συνεχίζουν να απειλούν με διλήμματα και εκβιασμούς αντιλαμβάνονται πως «σκοτώνουν» τα τελευταία κύτταρα της κοινωνικής συνοχής. Ιδού το ζητούμενο: Μονάχα μέσω της αλληλεγγύης μπορεί να απορρίψουμε όλους τους εκβιασμούς. Είμαστε ικανοί ή προτιμούμε να τρώμε ο ένας τη σάρκα του άλλου;
Η αναγέννηση. Ναι, θέλουμε να πιστεύουμε πως το 2015 μπορεί να είναι όχι μία καλύτερη, αλλά μία καλή χρονιά. Μία χρονιά όπου έχοντας πλέον χάσει κάθε ελπίδα μίας επιστροφής στη δήθεν «κανονικότητα» της προ μνημονίων εποχής, θα πάρουμε επιτέλους αποφάσεις. Δεν θα παγώσουμε την ώρα που μας στέλνουν στο εκτελεστικό απόσπασμα της ανασφάλειας, της ανυποληψίας, της αδικίας. Δεν θα περιμένουμε την ώρα που θα γκρεμιστεί το δικό μας σπίτι. Δεν θα κάνουμε τα στραβά μάτια. Μονάχα έτσι μπορεί να είναι το 2015 μία καλή χρονιά. Αλλά θέλει πολύ, πολύ κόπο. Είμαστε διατεθειμένοι να τον κάνουμε;
