Του Γρηγόρη Μυστιλιάδη
Κοίταξε τώρα να δεις τι παράξενα παιχνίδια παίζει μέρες που είναι το μυαλό, τι σου είναι αυτοί οι συνειρμοί που μοιάζουν με κύκλους που πάνε έτσι, έτσι, έτσι… Ακούγοντας το πρώτο από μια σειρά παιδάκια να ψάλει, με σχετική επιτυχία μάλιστα, τα κάλαντα για τη γιορτή των Θεοφανείων, σκεφτόμουν πόσο όμορφη είναι η έννοια της Φώτισης. Τι υπέροχη κατάσταση θα ήταν ξαφνικά, μέσα στον ορυμαγδό παραλογισμού και φαιδρότητας, να καταφέρνεις με κάποιο μεταφυσικό τρόπο να τα βλέπεις όλα καθαρά, λουσμένα στο φως, απλά και όπως ακριβώς είναι. Η αμέσως επόμενη - και ορισμός του «κλισέ» - σκέψη είχε να κάνει με το πόσοι πολλοί επιφανείς άνδρες – και γυναίκες, ασφαλώς – θα είχαν ανάγκη αυτό το θεόσταλτο «σπρωξιματάκι», μιας και ξεκάθαρα πλέον δεν βρίσκουμε άκρη σε αυτόν τον φανταστικό και στα όρια του μύθου τόπο.
Είναι όμως πραγματικά εφικτή η Φώτιση; Για να είναι, θα πρέπει να αποδεχτούμε ότι υπάρχει μονάχα μία Αλήθεια. Κι αν ακόμα και τα πιο μεγάλα μυαλά δεν μπόρεσαν να συμφωνήσουν σε μια τέτοια, ποια ελπίδα έχει να ευσταθεί μια τέτοια υπόθεση; Αυτόματα θυμήθηκα ένα επικό καρέ του Αρκά, από τη σειρά κόμικ «Η Ζωή Μετά». Ο Άγγελος ξεναγεί τον νεκρό στον παράδεισο, και περνώντας από τα τμήματα στα οποία διαμένουν οι μεγάλοι φιλόσοφοι της Ιστορίας συζητούν για την επιρροή της αιωνιότητας στις συζητήσεις αυτών. Τότε ο Άγγελος εξηγεί ότι, μια συζήτηση πέρα από χρονικούς περιορισμούς, που μπορεί να συνεχίζεται στο διηνεκές, έχει και τα προβλήματά της καθώς φτάνει σε διάφορα αδιέξοδα, και στο καρέ παρακολουθούμε τον διάλογο του Σωκράτη (δεν θυμάμαι με ποιον, ας πούμε με τον Μαρξ, ή μάλλον, όχι, αφού έτσι κι αλλιώς δε θυμάμαι ας το κάνουμε λιγάκι ενδιαφέρον, ας πούμε) με τον Ευάγγελο Γιαννόπουλο, που ξεκινάει από το «έν οίδα, ότι ουδέν οίδα» και την απάντηση «ναι, αλλά αν αναγνωρίζεις ότι κάτι ξέρεις, και αυτό είναι ότι δεν ξέρεις τίποτα, τότε όντως κάτι ξέρεις, άρα δεν αληθεύει ότι δεν ξέρεις τίποτα», για να καταλήξει στο «- Ξεράδια. - Στα μούτρα σου.»
Ένα τέτοιο ντιμπέιτ θέλει να κάνει και ο Αλέξης Τσίπρας. Ο ηγέτης του ΣΥΡΙΖΑ και επίδοξος Πρωθυπουργός συνεχίζει να προκαλεί τον Αντώνη Σαμαρά για δημόσια αντιπαράθεση ενώπιον του λαού, μπροστά στην τηλεοπτική κάμερα, ώστε να μπορέσει ο λαός να κρίνει «την αλήθεια και το ψέμα», αφού «αυτό περιμένουν οι πολίτες, να απαντηθούν τα ερωτήματα και οι αγωνίες τους για το μέλλον». Αφήνοντας στην άκρη το δεδομένο σουρεαλισμό που θα έχει ένας διάλογος μεταξύ δύο πολιτικών αρχηγών στην Ελλάδα του σήμερα σχετικά με την «αλήθεια και το ψέμα», αλλά και το γεγονός ότι οι πολίτες περιμένουν απαντήσεις εδώ και καμιά 40αριά χρόνια (και πολύ φοβάμαι ότι θα τις περιμένουν αρκετά ακόμα), εύχομαι από καρδιάς να δεχθεί ο κύριος Σαμαράς την πρόκληση του κυρίου Τσίπρα. Σας εγγυώμαι ότι άκρη δε θα βγει, θα δούμε και θα ακούσουμε πρωτοφανώς παράλογα και εντυπωσιακά πράγματα (σβήστε το «πρωτοφανώς» εσείς οι μεγαλύτεροι, ανακαλώ, όλο και κάπου θα τα έχετε ξανακούσει…) με μοναδική προσδοκία πότε επιτέλους θα πέσουν οι μάσκες μεταξύ των δύο και κάποιος θα απευθυνθεί στον άλλο με κάποια φράση του στυλ «μαλώνεις, ρε;». Άντε για να τελειώνουμε.
Σε λοιπές ειδήσεις και αναφορές σε επιφανείς άνδρες που δε βρίσκουν άκρη, ο Λάκης Γαβαλάς – ο οποίος αυτή την εβδομάδα δεν είναι στη φυλακή – μίλησε για τη φιλία που ανέπτυξε με το πρόσωπο των ημερών, το μάγο των μεταμφιέσεων Χριστόδουλο Ξηρό, και για το πώς ο τελευταίος, μόλις βρήκε την ευκαιρία έξω από τη φυλακή, έσπευσε να αντιγράψει το απαράμιλλο στυλ του: «Ο Ξηρός με κόπιαρε. Ήμασταν μαζί στον Κορυδαλλό. Πηγαίναμε στη λέσχη ανάγνωσης και βλέπαμε ταινίες. Θα έλεγα ότι ήταν ένας μορφωμένος άνθρωπος. Εγώ δεν ήξερα ούτε καν για ποιο λόγο ήταν μέσα. Είχα μία υποτιθέμενη απόσταση με όλους τους κρατούμενους. Τι να τους έλεγα, για τα στριφώματα;». Τώρα εξηγούνται πολλά, φίλοι μου, καθώς το σχέδιο της κυβέρνησης να διαφθείρει μέσα στη φυλακή τα μέλη της 17 Νοέμβρη, μέσω της τριβής με προσωπικότητες όπως ο Λάκης Γαβαλάς, θριαμβεύει, όπως απέδειξε και η στροφή του Ξηρού στο glam rock. Λάκη μην απογοητεύεσαι, σε μερικά χρόνια όλο και κάποιος θα ξέρει και από στριφώματα.
Για την αποφώνηση η νέα επιστολή του τέως Δημάρχου Θεσσαλονίκης, Βασίλη Παπαγεωργόπουλου, μέσα από τη φυλακή, επιστολή η οποία περιέχει αποσπάσματα από το βιβλίο «Πνευματικό Ημερολόγιο» του Έμμετ Φοξ (για παράδειγμα «Υπάρχει μία μυστική Δύναμη που μπορεί να μεταμορφώσει ριζικά και απόλυτα τη ζωή σου {…} Η Δύναμη αυτή δεν είναι άλλη από την πρωτογενή Δύναμη της Ύπαρξης και η ανακάλυψή της είναι Θεϊκό δικαίωμα όλων των ανθρώπων») και κλείνει με ευχές για το νέο έτος και τη φράση «Η εξορία δεν είναι για αυτούς που υπηρέτησαν με αυταπάρνηση και ανιδιοτέλεια την πατρίδα». Χωρίς καμιά διάθεση να θίξω ούτε τον Έμμετ Φοξ ούτε το Βασίλη Παπαγεωργόπουλο, δεν καταλαβαίνω γρι από το παραπάνω λογοτεχνικό μεγαλείο, εκτός αν αναφέρεται στους Τζεντάι. Καμιά φορά, τι να σου κάνει και η Φώτιση…
