Του Γιώργου Καλλίνη
Εννιά μέρες πριν τις εκλογές και τίποτα δεν θυμίζει μια προεκλογική περίοδο από τα παλιά. Τα ντιμπέιτ έχουν εγκαταλειφθεί, οι αντιπαραθέσεις γίνονται μέσω διαδικτύου και προεκλογικών ομιλιών. Τα τεράστια πλήθη στις ομιλίες αποτελούν παρελθόν εδώ και πολύ καιρό. Η όλη διαδικασία διεξάγεται αποκομμένη από τους πολίτες, σαν μια παράλληλη διαδικασία, η οποία αφορά περισσότερο τους πολιτικούς και τους δημοσιογράφους. Φωτεινή εξαίρεση η πρόσφατη συνέντευξη του Αλ. Τσίπρα μέσω twitter.
Παρόλα αυτά, οι πολίτες φαίνεται ότι έχουν αντιληφθεί τη σημασία της επερχόμενης εκλογικής αναμέτρησης και είναι πολύ πιθανό να έχουμε πολύ μικρή αποχή. Η συμμετοχή αυτή είναι κέρδος για το πολιτικό σύστημα, παρότι βρισκόμαστε σε σημείο ακραίας πόλωσης που αναβιώνει μάλιστα ένα νέο δικομματικό σύστημα. Το κεντρικό δίλημμα επιλογών μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ, μονοπωλεί το εκλογικό κάδρο, αφήνοντας τα υπόλοιπα κόμματα ή μορφώματα να μονομαχούν για την τρίτη «ρυθμιστική» θέση (ΚΚΕ, Ποτάμι, ΠΑΣΟΚ, ΧΑ) και άλλα για την λυτρωτική είσοδό τους στη Βουλή (ΑΝΕΛ, ΚΙΔΗΣΟ).
Το προβάδισμα του ΣΥΡΙΖΑ στις δημοσκοπήσεις φανερώνει 3 πράγματα. Α) Ο κόσμος είναι φανερά απογοητευμένος από την κυβέρνηση και ψάχνει μια αλλαγή στο πολιτικό σκηνικό, β) η σταθερή αντιμνημονιακή ρητορική του κόμματος ανταμείβεται από τους πολίτες και γ) υπάρχει εμπιστοσύνη των πολιτών προς την Αριστερά για ανεύρεση λύσεων μετά από πολύ, πολύ καιρό. Τα 3 παραπάνω σημεία αποδεικνύονται μέχρι στιγμής αρκετά για να ξεπεραστεί ο φόβος της μεταπολιτευτικής Ελλάδας να αλλάξει και να έρθει επιτέλους κάποιος άλλος εκτός του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ να κυβερνήσει. Ακόμη και αν μερικά σημεία παραμένουν θολά στο πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, την ώρα που κάποια άλλα στρογγυλεύονται λίγο πριν την κάλπη.
Καλώς οδηγήθηκε η χώρα σε εκλογές. Η πορεία έπρεπε να ανακοπεί και οι πολιτικές να αλλάξουν. Ήδη η Ευρώπη αλλάζει λίγο τη στάση της, προς το παρόν θεωρητικά. Παρότι οι παρεμβάσεις στα εσωτερικά μας έδιναν και έπαιρναν, υπήρχαν και ισχυρές ευρωπαϊκές φωνές που ξεκαθάριζαν το τοπίο και διέλυαν το φόβο των πολιτών. Εγγυήσεις για το μέλλον δεν υπάρχουν, ούτε ξεκάθαρο σχέδιο, αλλά είναι πολύ πιθανό να υπάρχει μετά από καιρό μια αχτίδα ελπίδας. Μια ελπίδα, η οποία αποκωδικοποιείται ως η τυπική αλλαγή κυβέρνησης -στη χειρότερη- ή η ουσιαστική και κοινωνικά σωτήρια αλλαγή διακυβέρνησης, στην καλύτερη.
Όλα αυτά θα γίνουν με τον αθάνατο ελληνικό τρόπο βέβαια. Χωρίς να αλλάξουμε τον εαυτό μας και χωρίς προσπάθεια να αλλάξουμε τους γύρω μας, παρά αλλάζοντας αυτούς που μας κυβερνούν για να κάνουν ό,τι μπορούν ή ό,τι δεν μπορούν. Με αργά και ασταθή βήματα, μέσω μιας βίαιης πολιτικής ωρίμανσης. Ας είναι. Εδώ θα είμαστε να τους προσάψουμε τα πάντα, όπως πάντα. Οι καιροί είναι πολύ δύσκολοι για να αλλάξουν τα παραπάνω. Τουλάχιστον, ας αλλάξουν οι «από πάνω»!
