Του ΤΑΣΟΥ ΘΩΜΑ
Η ανακούφιση πολλών για το γεγονός πως το Εθνικό Μέτωπο δεν πήρε την πρωτιά στις γαλλικές εκλογές είναι μόνο παροδική: Η Λε Πεν έχει καταφέρει να παίρνει 25% και να είναι… απογοητευμένη! Ο γαλλικός τύπος συμφωνεί: Η δεξιά του Σαρκοζί κέρδισε, η ακροδεξιά της Λεπέν στερεώθηκε και η κεντροαριστερά του Ολάντ έχασε.
Οι περιφερειακές εκλογές επισημοποίησαν την τριχοτόμηση της γαλλικής πολιτικής σκηνής. Μία τριχοτόμηση μη ίσα κατανεμημένη: Η δεξιά του Σαρκοζί (YMP) πήρε το 30%, η ακροδεξιά της Λε Πεν 25% και οι Σοσιαλιστές του Προέδρου Ολάντ μόλις 22%. Ας δούμε ποια είναι τα χαρακτηριστικά της τριχοτόμησης: 1) Η επιστροφή του Σαρκοζί επιβραβεύεται με μία πολύ σημαντική νίκη, κόντρα στις δημοσκοπήσεις, οι οποίες επί εβδομάδες έδειχναν πρωτιά της Λε Πεν. Αυτή την νίκη θα θελήσει να κεφαλαιοποιήσει ο Σαρκοζί για να επιβληθεί εκ νέου στο κόμμα του. Το πολιτικό comeback του Σαρκοζί θα κριθεί την ερχόμενη Κυριακή, στον δεύτερο γύρο των εκλογών. Μία νέα επικράτηση θα πιστοποιήσει πως αυτός θα είναι ο υποψήφιος του UMP για τις προεδρικές εκλογές του 2017.
Τι θα σημαίνει αυτό; Πως θα προκύψει μία δεξιά πολύ κοντά στην ρητορική της Λε Πεν, όσον αφορά τη μετανάστευση, πολύ μακριά από αυτήν όσον αφορά το ευρώ και την ευρωζώνη. Ο Σαρκοζί θα επιχειρήσει να «χτυπήσει» την εκλογική βάση της Λε Πεν, γνωρίζοντας πως η πρότερη θητεία του ως Πρόεδρος δεν του επιτρέπει να επικρίνει τη γερμανική συνταγή λιτότητας. Τουναντίον, ο «Σάρκο» θα κατακρίνει τον Ολάντ για την έλλειψη… μεταρρυθμίσεων!
2) Η Λε Πεν αρχίζει να αντιλαμβάνεται πως η επιστροφή Σαρκοζί σημαίνει πως αποκτά έναν αντίπαλο στο δικό της γήπεδο. Ο Σαρκοζί είχε και το 2007 χρησιμοποιήσει ακραία ρητορική με τους ίδιους στόχους. Ωστόσο, εκεί που διαφέρουν συντριπτικά είναι στο ζήτημα του ευρώ: Η Λε Πεν έχει ως προεκλογικό της σύνθημα την έξοδο της Γαλλίας από το ευρώ και την επιστροφή της εθνικής κυριαρχίας στο Παρίσι. Είναι απολύτως βέβαιο πως αυτή τη εκστρατεία γίνεται είτε με την προτροπή, είτε με την έγκριση ενός κομματιού της γαλλικής οικονομικής αστικής ελίτ, η οποία νιώθει «ριγμένη» από την ετεροβαρή σχέση εντός του γαλλογερμανικού άξονα. Έτσι, όσο αυτή η στήριξη παραμένει είναι βέβαιο πως η Λε Πεν θα καταφύγει σε όξυνση της αντιευρωπαϊκής, αντιευρώ ρητορικής της, γνωρίζοντας πως ο Σαρκοζί δεν μπορεί να την ακολουθήσει εκεί.
3) Ο μεγάλος ηττημένος είναι ο Φρανσουά Ολάντ, ο λιγότερο δημοφιλής Πρόεδρος στην ιστορία της Πέμπτης Γαλλικής Δημοκρατίας, ιδρυθείσας εν έτει 1958. Δεν πρόκειται για κάτι παράλογο. Ο Σαρκοζί είχε σατιριστεί ως το «σκυλάκι της Μέρκελ» και καταψηφίστηκε από τον γαλλικό λαό γι’ αυτό τον λόγο. Ωστόσο, ο Ολάντ ακολούθησε κατά πόδας τον προκάτοχό του και τόσο ο ίδιος, όσο και οι Σοσιαλιστές θα πληρώσουν το τίμημα. Για να τα λέμε όλα. Η φθίνουσα πορεία των Σοσιαλιστών στην Γαλλία είναι το τελικό καμπανάκι για την κεντροαριστερά: Όπου υποστηρίζει το γερμανικό μοντέλο νεοφιλελεύθερης λιτότητας θα συρρικνώνεται επικίνδυνα.
