Του ΤΑΣΟΥ ΘΩΜΑ
Η ανάφλεξη θρησκευτικού μίσους, η γεωπολιτική αντιπαλότητα των περιφερειακών δυνάμεων της Μέσης Ανατολής, τα αποτυχημένα κράτη (σ.σ. failed states), η Αλ Κάιντα και το Ισλαμικό Κράτος. Αυτή την τοξική πραγματικότητα της Μέσης Ανατολής επισφράγισε η επιχείρηση «Καταιγίδα Αποφασιστικότητας» της Σαουδικής Αραβίας στην Υεμένη, τη φτωχότερη χώρα της Μέσης Ανατολής, εκεί που η σύγκρουση Ριάντ και Τεχεράνης προκαλεί πονοκέφαλο στην Ουάσιγκτον.
Η επέμβαση της Σαουδικής Αραβίας στην Υεμένη με στόχο τους σιίτες αντάρτες Χούτι έχει δύο στόχους: 1) Να τεστάρει την επιρροή του Ιράν στην «πίσω αυλή» του Ριάντ, 2) Να αναγκάσει την στήριξη των ΗΠΑ, σε μία επέμβαση που προκαλεί αντιδράσεις από την Τεχεράνη, λίγες μέρες μόνο πριν από την υπογραφή μίας συμφωνίας συνθηκολόγησης ανάμεσα σε ΗΠΑ και Ιράν. Η επέμβαση της ισχυρότερης σουνιτικής μοναρχίας του Κόλπου έγινε με αφορμή την επέλαση των σιιτών ανταρτών Χούτι, εναντίον των σουνιτών υποστηρικτών του προέδρου της χώρας Αμπντ Ράμπου Μανσούρ Χάτι.
Άμεσα, η Ουάσιγκτον έσπευσε να διατρανώσει πως η επιχείρηση είχε την έγκριση του Λευκού Οίκου, ξεκαθαρίζοντας πως δεν θα συμμετάσχουν αμερικανικές δυνάμεις. Η Σαουδική Αραβία, άλλωστε, είχε μαζί της άλλες 10 χώρες, από τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, μέχρι το Μαρόκο, την Ιορδανία και το Σουδάν, ενώ και η Τουρκία δήλωσε πως προσφέρει τη στήριξή της στο Ριάντ. Παρά τη ρητορική αποδοχή της επέμβασης, οι Αμερικανοί παραδέχονται μέσω των Τάιμς της Νέας Υόρκης πως αυτή «μπορεί να εξελιχθεί σε έναν πόλεμο δι’ αντιπροσώπων και μία ευρύτερη περιφερειακή σύγκρουση».
Εκρηκτική πραγματικότητα
Τέσσερα μόλις χρόνια μετά την Αραβική Άνοιξη έχουμε: 1) τη μετατροπή της Λιβύης σε αποτυχημένο κράτος, μία ατελείωτη έκταση ανομίας και δουλεμπόρων, με τη δύναμη των φυλών να επεκτείνεται μέρα με τη μέρα. 2) Το Ιράκ και τη Συρία να βρίσκονται εν μέσω πολέμου, εξωτερικής επέμβασης και γεωγραφικών ανακατατάξεων – οι αμερικανικοί βομβαρδισμοί, το Ισλαμικό Κράτος, ο Άσαντ, οι Κούρδοι και οι Τούρκοι γείτονες αποτελούν μία εξίσωση δίχως λύση. 3) Την Αίγυπτο να αποτελεί «μνημείο» σταθερότητας, μονάχα μετά το στρατιωτικό πραξικόπημα Σίσι και τις διώξεις της Μουσουλμανικής Αδελφότητας του Μοχάμεντ Μόρσι.
Η εκρηκτική αυτή πραγματικότητα σε συνδυασμό με την αλλαγή ηγεσίας στην Τεχεράνη (από τον Αχμαντινετζάντ στον Ρουχανί) οδήγησε το Λευκό Οίκο σε μία σταδιακή προσέγγιση με το Ιράν. Αρχικά, ο Λευκός Οίκος αποδέχτηκε μία ντε φάκτο συνεργασία στο έδαφος του Ιράκ, για να φτάσουμε σήμερα μόλις μέρες μακριά από την υπογραφή μίας συμφωνίας πλαίσιο για οριστική συνθηκολόγηση ανάμεσα σε ΗΠΑ και Ιράν. Αυτή η συμφωνία αποτελεί κόλαφο για τη σουνιτική Σαουδική Αραβία, η οποία στο πλαίσιο της οξυμένης αντιπαλότητας με το Ιράν είναι διατεθειμένη να οδηγήσει σε ανάφλεξη ολόκληρη τη Μέση Ανατολή. Η Υεμένη γίνεται το «θέατρο» μίας σύγκρουσης εξαιρετικά επικίνδυνης: Η σουνιτική Σαουδική Αραβία εναντίον του σιιτικού Ιράν, σε μία χώρα ουσιαστικά διαιρεμένη, όπου στις ερήμους της ανατρέφεται ο εξτρεμισμός της Αλ Κάιντα και πιθανώς του Ισλαμικού Κράτους.
