Skip to main content
Menu Αναζήτηση
espa-banner

Η υποκρισία των στατιστικών

Πώς μετρά η Παγκόσμια Τράπεζα την φτώχεια για να βγάλει το αποτέλεσμα που επιθυμεί…

Του Γιώργου Παπαδημητρίου

Σύμφωνα με στοιχεία που δημοσίευσε προσφάτως η Παγκόσμια Τράπεζα, η φτώχεια σε παγκόσμιο επίπεδο υποχωρεί ατάκτως την τελευταία τριακονταετία, πέφτοντας από το 43% στο 21%. Η ραγδαία αυτή πτώση του ποσοστού της απόλυτης φτώχειας αποδίδεται φυσικά στην αποφασιστική δράση των τραπεζών, των πλουσιότερων κυβερνήσεων και των απανταχού κατ’ επάγγελμα φιλάνθρωπων (για λόγους διαφήμισης και φοροαπαλλαγών) του πλανήτη, που έπραξαν τα δέοντα με αυταπάρνηση και παρρησία... Η πρώτη και βασική ένσταση σε όλα τα παραπάνω προκύπτει από το ότι όλες αυτού του είδους οι έρευνες και στατιστικές αντιμετωπίζουν τη φτώχεια σαν μία θεόσταλτη κι ουρανοκατέβατη μάστιγα. Προσπερνώντας ή διπλωματικά συγκαλύπτοντας πως η φτώχεια είναι αποκλειστικά και μόνο αποτέλεσμα ανθρώπινων ενεργειών, πολιτικών και συμπεριφορών. Η μελέτη των αριθμών και της ποσόστωσης των εξαθλιωμένων του πλανήτη δεν είναι δυνατόν να περιγράφεται με τον ίδιο τρόπο που θα διαβάζαμε μια στατιστική πχ για τη ράτσα των σκύλων που επιλέγουν ως κατοικίδιο οι σταρ του σινεμά.

Η δεύτερη και βασικότερη ένσταση συνδέεται με τον ύπουλο, υποκριτικό, φαύλο και χυδαίο τρόπο με τον οποίο υπολογίζεται η φτώχεια από όσους βρίσκονται πίσω από αυτές τις μελέτες, έρευνες και στατιστικές. Η Παγκόσμια Τράπεζα έχει λοιπόν θέσει ως όριο το 1 δολάριο και 25 σεντς ημερησίως για τις φτωχότερες χώρες και τα 2 δολάρια ημερησίως για τις χώρες μέσου εισοδήματος. Λογικό, διότι για παράδειγμα με 1,27 δολάρια ημερησίως είσαι ευκατάστατος ας πούμε στο Σουδάν, ενώ με 3,2 δολάρια ημερησίως, ίσα που συσσωρεύεις κεφάλαιο για μελλοντικές επενδύσεις στην Αϊτή… Ένας επιστήμονας των κοινωνικών ερευνών και της στατιστικής ενδέχεται να αντιτάξει το επιχείρημα πως πρέπει να τεθεί όντως ένα αριθμητικό όριο, το οποίο να εξετάζεται αμιγώς επιστημονικά και όχι συναισθηματικά, προκειμένου να υπολογίσουμε με ακρίβεια και συνέπεια όλα τα data που θα μας οδηγήσουν στην εξαγωγή χρήσιμων συμπερασμάτων.

Πέρα από το ότι ως ένα πολύ μεγάλο βαθμό όλα τα παραπάνω είναι ένας εύσχημος καλλωπισμός της στυγνής εκμετάλλευσης του φτωχότερου μέρους του πλανήτη, ακόμη κι από επιστημονική άποψη οι τρύπες είναι εμφανείς. Διότι το όριο του 1 δολαρίου και 25 σεντς τέθηκε πριν από δέκα χρόνια, μέσα στα οποία μεσολάβησαν πόλεμοι, εκτοπίσεις πληθυσμών, φυσικές καταστροφές και μια σαρωτική αύξηση τιμών των βασικών προϊόντων διαβίωσης, με αποτέλεσμα το όριο αυτό να θεωρείται μη ανταποκρινόμενο στη σύγχρονη πραγματικότητα. Δια του λόγου το αληθές, μια απειροελάχιστη αύξηση του ορίου κατά 25 σεντς θα οδηγούσε σε πολύ ζοφερά αποτελέσματα, τα οποία θα χαλούσαν το κέφι και θα σκοτείνιαζαν τη διάθεση στα γκαλά, στις ομιλίες και στις επισκέψεις των διάφορων ηγετών στα εξαθλιωμένα κράτη. Καθότι με το όριο της φτώχειας στο 1,5 δολάριο, μόνο ο πληθυσμός των φτωχών της ασιατικής ηπείρου θα υπερτριπλασιαζόταν (!), σύμφωνα με μελέτες της Αναπτυξιακής Τράπεζας της Ασίας… Αν πάλι αυξάναμε το όριο στο ανήκουστο ύψος των 5 δολαρίων τη μέρα (ξέρω, κάποιοι άνθρωποι είναι άπληστοι και θέλουν τον ουρανό με τ’ άστρα), τότε θα φτάναμε σε ένα στατιστικό αποτέλεσμα, το οποίο θα αποδείκνυε ότι καλό θα ήταν να βάλουμε μια και καλή φωτιά και να καταστρέψουμε μια κι έξω αυτό τον πλανήτη που αδίκως μας παραχωρήθηκε: με όριο 5 δολαρίων τη μέρα, περίπου το 60% του πλανήτη θα ζούσε σε κατάσταση φτώχειας…

Υγ: σε ένα απλό παράδειγμα του πώς ψεύδονται ασυστόλως οι δείκτες, η Ουγκάντα παρουσιάζει σταθερό ανοδικό ρυθμό ανάπτυξης τα τελευταία 8 έτη, με μέσο όρο που αγγίζει το 7%. Την ίδια στιγμή, το 60% του πληθυσμού της πρωτεύουσας Καμπάλα ζει σε παραγκουπόλεις, άνευ πόσιμου νερού. Σύμφωνα με υπολογισμούς, στις πιο εξαθλιωμένες χώρες, ούτε το 1% της οποιαδήποτε αύξησης του κρατικού εισοδήματος δεν καταλήγει στα κατώτερα στρώματα του πληθυσμού.

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ