Του Τάσου Θωμά
Πώς μπορεί το εκλεγμένο πολιτικό προσωπικό να πείσει πως κατανοεί τα προβλήματα των πολιτών; Πώς μπορεί να τους δείξει ότι αντιλαμβάνεται τις δυσκολίες της καθημερινότητας; Ο πιο θεμελιώδης τρόπος είναι ένας: Να ακούει. Να αφουγκράζεται τις ανάγκες των πολιτών, να συνομιλεί με κάθε κοινωνική ομάδα, να κατανοεί τις ανησυχίες των επαγγελματιών που γνωρίζουν καλύτερα από τον καθένα τα του οίκου τους. Όταν αυτό δεν συμβαίνει, τα προβλήματα στοιβάζονται.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της αποσύνδεσης αποτελεί η εστίαση στη Θεσσαλονίκη. Εδώ και κάποια χρόνια, ο κλάδος στενάζει υπό το βάρος ενός ασφυκτικού πλαισίου: το όριο των 80 ντεσιμπέλ και η αυτόφωρη διαδικασία, ακόμη και για την ελάχιστη υπέρβαση, αποτελεί έναν αυταρχικό μηχανισμό, κι όχι μια λογική ρύθμιση του τοπίου.
Προ δύο μηνών, ανοίξαμε ως TyposThes τον «φάκελο» της εστίασης, που βοά για τα 80 ντεσιμπέλ. Εμείς λάβαμε πολύ συγκεκριμένη θέση, θεωρώντας πως πρόκειται για ένα τιμωρητικό μέτρο υπέρμετρων διαστάσεων, το οποίο δρα ισοπεδωτικά. Το ευχάριστο ήταν πως -ανεξάρτητα με την δική μας σταθερή στάση- άνοιξε ένας εν τοις πράγμασι δημόσιος διάλογος. Επιχειρηματίες και απλοί πολίτες συμμετείχαν στον διάλογο μέσω διαδικτύου, εξέφρασαν ο καθένας την άποψή του, ενώ και ο γραφών συνομίλησε με δεκάδες ανθρώπους ως αποτέλεσμα του δημοσιεύματος.
Όπως κι αν έχει, το εν λόγω θέμα, απασχολεί μαγαζάτορες, επαγγελματίες, εργαζόμενους και πολίτες, όμως, δυστυχώς, οι εκλεγμένοι εκπρόσωποι και η Πολιτεία παραμένουν εκκωφαντικά απόντες από αυτή τη συζήτηση.
Το να αγνοείται συστηματικά, όμως, ένα ζήτημα που «καίει» τον οποιοδήποτε κλάδο οδηγεί στον κλονισμό της εμπιστοσύνης και τελικώς στην απόγνωση των ανθρώπων που επιθυμούν να λειτουργούν σωστά, με πολύ σοβαρές αρνητικές συνέπειες.
Ποιες θα μπορούσαν να είναι αυτές στην εστίαση της Θεσσαλονίκης; Ο μεγαλύτερος κίνδυνος που ισχύει σε αυτές τις καταστάσεις είναι ένας: Να αποτρέψεις τους σοβαρούς από την ενασχόλησή τους με τον κλάδο, δίνοντας χώρο στους καιροσκόπους. Αυτό είναι το μεγάλο πρόβλημα και στην Ελλάδα το έχουμε πληρώσει πολύ ακριβά σε όλους τους τομείς.
Ποιον πολεμά, λοιπόν, και ποιον εξυπηρετεί το καθεστώς που ισχύει αυτή τη στιγμή; Και στην εστίαση -όπως ισχύει και σε άλλους κλάδους- ζει και βασιλεύει το καθεστώς των «μπροστινών». Ο όρος είναι γνωστός και δεν θέλει και μεγάλη επεξήγηση. Η τακτική κατά την οποία πραγματικοί ιδιοκτήτες χρησιμοποιούν μια «βιτρίνα» έχει πολλαπλά οφέλη στην εστίαση, με την αλλαγή αδειών να αφήνει «φέσια» στο κράτος κι όχι μόνο, καταστρατηγώντας κάθε έννοια υγιούς ανταγωνισμού. Πιστεύει κανείς πως κάποιος που δρα με αυτό τον τρόπο απασχολείται και ιδιαίτερα αν θα τον «γράψουν» για ντεσιμπέλ ή αν θα πρέπει να έχει stand by έναν «αυτοφωράκια»;
Ας μη κοροϊδευόμαστε, αυτά ενδιαφέρουν μονάχα τους σοβαρούς επιχειρηματίες, αυτούς που την ίδια στιγμή πληρώνουν κανονικά φόρους, εισφορές και λοιπές υποχρεώσεις. Αυτούς εξωθεί στα όριά τους η Πολιτεία. Αυτοί τιμωρούνται και αισθάνονται ταπεινωμένοι από διαδικασίες όπως αυτή του αυτοφώρου.
Μόλις προ ολίγων ημερών η Ένωση Ξενοδόχων Θεσσαλονίκης δημοσιοποίησε τα ευρήματα της ετήσιας έρευνας της για το προφίλ και την ικανοποίηση των τουριστών που επισκέπτονται την πόλη. Εκεί δεν υπήρχαν εκπλήξεις. Η εστίαση μέσω της γαστρονομίας και της νυχτερινής ζωής της πόλης αποτελούν τους δύο από τους τρεις κυριότερους λόγους που έρχονται οι τουρίστες στη Θεσσαλονίκη (σ.σ. τρίτος οι αγορές). Μάλιστα, η βαθμολόγηση που δίνουν οι τουρίστες στην εστίαση είναι ενδεικτική ενός «ατού» που δεν πρέπει να χάσει η πόλη, καθώς οι επισκέπτες βαθμολόγησαν εστιατόρια και καφέ – μπαρ με 8,6 στα 10, την ώρα που -για παράδειγμα- η καθαριότητα βαθμολογήθηκε με 5,8 και η κατάσταση των δρόμων και των πεζοδρομίων 5,9.
Για όποιον δεν το κατάλαβε, τα περισσότερα έσοδα από τουρισμό φαίνεται πως σχετίζονται άμεσα με τη διασκέδαση της πόλης. Αυτή την διασκέδαση που έχει αφεθεί στη μοίρα της. Πρέπει να γίνει σαφές πως οι χειροπέδες και το αυτόφωρο για 81 ντεσιμπέλ, με οριζόντια ισχύ είτε εντός καταστήματος είτε εκτός, δεν είναι κάτι που μπορεί να μένει άλλο στο απυρόβλητο. Το ίδιο και το φλέγον ζήτημα των «μπροστινών». Το επίδικο στην προκειμένη περίπτωση είναι η εύρυθμη λειτουργία της πόλης, η εξασφάλιση υγιούς ανταγωνισμού μεταξύ των επαγγελματιών και η θέσπιση κανόνων που σέβονται την σωστή επιχειρηματικότητα. Η Θεσσαλονίκη δεν έχει, πλέον, την πολυτέλεια να σιωπά.
