Ο διοικητής της ΤτΕ, μιλώντας σε εκδήλωση της Κίνησης Πολιτών στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών με θέμα «Ο νέος ρόλος των Κεντρικών Τραπεζών και η σημασία του για την Ελλάδα» τόνισε μεταξύ άλλων:
«Ο διάλογος που επικράτησε στη χώρα μας δεν ήταν νηφάλιος. Δημιούργησε ψευδαισθήσεις και, όπως ήδη ανέφερα, καλλιέργησε την ψευδή εικόνα ότι την κρίση την προκάλεσαν τα μνημόνια, ενώ την κρίση την προκάλεσε η αδικαιολόγητα επεκτατική δημοσιονομική πολιτική. Συνέβαλε έτσι στο να μην υιοθετηθεί από την κοινή γνώμη η αναγκαιότητα ριζικών μεταρρυθμίσεων, με αποτέλεσμα η Ελλάδα να είναι η μόνη από τις τέσσερις χώρες της ευρωζώνης, οι οποίες υπήχθησαν σε μνημόνια, που παραμένει ακόμη σε μνημόνιο. Οι άλλες τρεις έχουν βγει από τα μνημόνια, η Ιρλανδία μάλιστα αναπτύσσεται με ρυθμό κοντά στο 8%».
Ο διοικητής της ΤτΕ, αναφερόμενος ξανά στην οικονομική κατάσταση της χώρας τόνισε επίσης:
«Η κρίση που άρχισε το 2007-2008 ήταν μια νέα μεγάλη πρόκληση για τις κεντρικές τράπεζες σε όλο τον κόσμο. Η κρίση εκδηλώθηκε ως τραπεζική, σύντομα όμως εξελίχθηκε σε οικονομική κρίση και έθεσε σε κίνδυνο τη χρηματοπιστωτική σταθερότητα. Ειδικότερα, στη ζώνη του ευρώ, εφαρμόστηκαν προγράμματα οικονομικής στήριξης σε τέσσερα κράτη-μέλη: Ελλάδα, Πορτογαλία, Ιρλανδία και Κύπρο.
Στην Ελλάδα ειδικότερα, η κρίση δεν ξεκίνησε από το τραπεζικό σύστημα, όπως συνέβη σε άλλες χώρες. Αντίθετα, το ελληνικό τραπεζικό σύστημα υπέστη τις συνέπειες μιας μεγάλης δημοσιονομικής κρίσης, η οποία επηρέασε το σύνολο της οικονομίας και απείλησε τη χρηματοπιστωτική σταθερότητα.
Επιτρέψτε μου εδώ μια σύντομη παρέκβαση για την κρίση στην Ελλάδα. Ο δημόσιος διάλογος που κυριάρχησε στη χώρα μας, όταν αναφέρεται στην κρίση, εννοεί τις επιπτώσεις των μνημονίων. Υπονοεί δηλαδή στην ουσία ότι τα μνημόνια έφεραν την κρίση. Αυτή όμως η θέση είναι εντελώς ψευδής και συγκαλύπτει την πραγματικότητα. Η κρίση έχει όνομα: μεγάλος κίνδυνος χρεοκοπίας του ελληνικού κράτους στο τέλος της δεκαετίας του 2000, λόγω κυρίως μιας αδικαιολόγητα επεκτατικής δημοσιονομικής πολιτικής που εκτίναξε το έλλειμμα του προϋπολογισμού σε δυσθεώρητα ύψη, μέσω της μεγάλης αύξησης κρατικών δαπανών χωρίς συνακόλουθη αύξηση κρατικών εσόδων. Όσα επακολούθησαν, και τα μνημόνια, ήταν προσπάθειες να αποτραπεί η χρεοκοπία. Οι προσπάθειες αυτές είχαν ασφαλώς δυσάρεστες επιπτώσεις, οι επιπτώσεις όμως της χρεοκοπίας θα ήταν ανυπολόγιστες».
