Ανάπτυξη. Τί όμορφη λέξη. Που γίνεται ακόμα πιο όμορφη όταν πιστεύουμε ότι θα έρθει από μόνη της. Πως δεν χρειάζεται σκληρή δουλειά. Που να συνδυάζει στερήσεις, μόχθο και πόνο. Που να μην απαιτεί δημιουργικότητα, ρίσκο και φαντασία. Αγάπη! Μα, πάνω από όλα, τόλμη.
Η άνοιξη είναι πάντα μια καλή ευκαιρία για αυτοκριτική. Οι ρυθμοί της κανονικότητας του χειμώνα, με ένα περίεργο τρόπο, την άνοιξη ανθίζουν και το καλοκαίρι θα μουν στον πάγο. Τί ωραία να μπαίνανε και οι λογαριασμοί μας στον πάγο.
Μας δίνεται, είναι αλήθεια, περισσότερος χρόνος για περισυλλογή και σκέψη. Και προγραμματισμό για τον επόμενο χειμώνα. Υπάρχει περισσότερος χρόνος για να δούμε τί έφταιξε, τί πήγε λάθος και δεν επετεύχθησαν οι στόχοι μας. Και να γίνουμε καλύτεροι. Είμαστε σκληρά εργαζόμενος λαός. Ήμασταν ακόμα περισσότερο όταν τα ποσοστά ανεργίας ήταν μικρότερα.
Προσπαθώ να το μεταφέρω προς τα έξω, συνέχεια. Ο λάθος προγραμματισμός, η λάθος οπτική και ο κεντρικός σχεδιασμός πήγε λάθος. Όταν ένα εργοστάσιο κλείνει, τελευταίοι φταίνε οι εργάτες. Η βάση. Ο επιχειρηματίας είναι ο εμπνευστής, ο καπετάνιος. Βάλτε όπου εργάτες -λαός- και όπου επιχειρηματίας -πολιτικό σύστημα-. Και βγάλτε τα συμπεράσματά σας. Αλλά να καταλαβαίνουμε πως τον περισσότερο μόχθο, το άγχος, τα ρίσκα τα βάζει και ο εμπνευστής της κάθε ιδέας. Ο επιχειρηματίας.
Ευθύνες στην περίπτωσή μας, όμως, υπάρχουν παντού. Ένας ράθυμος, σχεδόν κακομαθημένος λαός, που θέλησε να ακούει μόνο όμορφα λόγια δεν μπορεί να πάει μακριά. Ακόμα κι αν η αλήθεια είναι πολλές φορές πικρή. Και πρέπει να την καταπιούμε σαν φάρμακο ελπίζοντας για τη σωτηρία. Αλλά φροντίζοντας τον εαυτό μας και τους γύρω μας, περισσότερο την επόμενη φορά. Χωρίς να κάνουμε τα ίδια λάθη. Τουλάχιστον.
Την Ανάπτυξη πρέπει να την απαιτήσουμε. Οχτώ χρόνια έπειτα από την αρχή της κρίσης και ακόμα κυνηγάμε την ουρά μας.
Την ισονομία και την διαφάνεια να την διεκδικήσουμε και να καταγγείλουμε οτιδήποτε άλλο. Χωρίς να λουφάξουμε ελπίζοντας ότι θα έρθει και η σειρά μας.
Να δουλέψουμε σκληρά για τη δημιουργία. Να μην φοβηθούμε τον πόνο της εργασίας και να μην μας πάρει από “κάτω” η αναμονή της.
Έπειτα από τόσα “γεμάτα” χρόνια μνημονίου, είμαστε ένας λαός ζαλισμένος. Σχεδόν σε κατάσταση μέθης. Για το οποίο γεγονός φταίνε προφανώς αυτοί που κυβερνήσανε, σε ένα δύσκολο ομολογουμένως περιβάλλον, αλλά δεν στάθηκαν στο ύψος των ευθυνών τους.
Οχτώ χρόνια λιτότητας με ελάχιστες αλλαγές στην πραγματική οικονομία. Αυτό ήταν το πραγματικά θανατηφόρο φάρμακο του μνημονίου, πέρα και πάνω από το ίδιο το μνημόνιο: η ανικανότητα του πολιτικού συστήματος να εξασφαλίσει για όλους μας τις αλλαγές αυτές που θα πυροδοτούσαν και πάλι την οικονομία. Όπως κάνανε άλλες χώρες, οι οποίες βρίσκονταν σε χειρότερη θέση από τη δική μας. Και σηκώθηκαν όρθιες.
Για όλα αυτά χρειάζονται χρήματα. Βασικό μας όπλο στην εξεύρεση αυτών είναι ο Τουρισμός μας. Που κι αυτός λειτουργεί στον αυτόματο. Η τύχη και μια ευτυχής συγκυρία ενός γυρίσματος με έφερε αυτό τον Φλεβάρη στα Ζαγοροχώρια. Από αμέλεια χωρίς χρήματα, μετρητά.
Ελπίζοντας πως θα βρω ένα έστω μηχάνημα σε 4 χωριά που ήταν στο δρόμο μου. Το αποτέλεσμα: ανασκούμπωση και επιστροφή στα όμορφα Γιάννενα. Πείτε μου τί θα έκανε ο άτυχος τουρίστας. Που θέλει να αφήσει τα ωραία του λεφτάκια. Σε μας.
Έχουμε ανάγκη λοιπόν από τα απλά. Ας αρχίσουμε λοιπόν από τα βασικά: ένα μηχάνημα αυτόματης ανάληψης μετρητών σε κάθε χωριό.
Μετά θα απαιτήσουμε και τρεχούμενο νερό στο σπίτι μας.
Από κάπου πρέπει να ξεκινήσει η Ανάπτυξη, άλλωστε. Τόσο απλά. Δεν είναι πυρηνική φυσική. Είναι η Οικονομία!
*Ο Νίκος Νυφούδης είναι Οικονομολόγος, Τομεάρχης εξαγωγών στο ΠΟΤΑΜΙ και Δημοτικός Σύμβουλος στον δήμο Πυλαίας - Χορτιάτη
ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ ΤΗΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑΣ «ΤΥΠΟΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ»
