Ένα χρόνο μετά την ιδιωτικοποίηση του λιμανιού, η «Πόλη Ανάποδα» συναντήθηκε την Πέμπτη 11 Απριλίου με τους εκπροσώπους των τριών σωματείων εργαζομένων στο χώρου του λιμανιού, τον Σύλλογο Υπαλλήλων ΟΛΘ, τον Σύλλογο Διοικητικών Υπαλλήλων ΟΛΘ και το Σωματείο Χειριστών Οδηγών Μηχανημάτων. Στην αντιπροσωπεία του δημοτικού σχήματος συμμετείχαν και 2 από τα μέλη της συλλογικής εκπροσώπησης, ο Κώστας Σαμδάνης κι ο Γιώργος Λογοθέτης.
Οι εργαζόμενοι στο λιμάνι μίλησαν για τους αγώνες που έδωσαν ενάντια στην ιδιωτικοποίηση, αλλά και για τη μάχη που δίνουν σήμερα απέναντι στο νέο ιδιοκτήτη, ώστε να υπερασπιστούν τις εργασιακές σχέσεις, να μην περάσει το δικαίωμα για τακτικές απολύσεις, να υπογραφεί νέα συλλογική σύμβαση. Αναφέρθηκαν επίσης στα «δώρα» που έδωσε στο νέο ιδιοκτήτη η σύμβαση παραχώρησης, από τα μεγάλα, όπως τη μείωση των επενδυτικών υποχρεώσεων, ως τα «μικρά», δηλαδή τον χώρο του 1ου προβλήτα, τον παλιό επιβατικό σταθμό και άλλα σημαντικά κτίρια που δεν συνδέονται πια με την εμπορική λειτουργία του λιμανιού. Συζητήθηκε τέλος η αποτυχία της απερχόμενης διοίκησης του Δήμου να υπερασπιστεί τον δημόσιο χαρακτήρα του λιμανιού, ή ακόμα και να διεκδικήσει εκ μέρους της πόλης τον 1ο προβλήτα, όπως κάνανε τουλάχιστον οι αντίστοιχοι Δήμοι στον Πειραιά.
Τα μέλη της «Πόλης Ανάποδα» από την πλευρά τους, μετέφεραν τη θέση του σχήματος για ένα λιμάνι δημόσιο, που θα στηρίζεται στις δικές του πλάτες για να εξυπηρετεί τις κοινωνικές ανάγκες, ένα λιμάνι ανοιχτό στους πολίτες και τον πολιτισμό, ένα λιμάνι που θα συνδέει τα Βαλκάνια με τη Μεσόγειο, ένα λιμάνι πύλη εμπορίου αλλά και κόμβο αδελφοσύνης των λαών. Δεσμεύτηκαν επίσης ότι θα υπερασπιστούν, μέσα κι έξω από το Δημοτικό Συμβούλιο, τα δικαιώματα των εργαζομένων και το δημόσιο χαρακτήρα του λιμανιού.
Η συνάντηση έγινε σε κλίμα θερμό και συναδελφικό, πράγμα που δείχνει και η σύμπνοια των απόψεων. Γι’ αυτό άλλωστε η «Πόλη Ανάποδα» επιλέγει να μιλά με τους εργαζόμενους, την ώρα που οι υποψήφιοι των κυρίαρχων παρατάξεων προτιμούν τις κλειστές συναντήσεις κορυφής με τη Διοίκηση και την εργοδοσία. Και οι δύο πλευρές δεσμεύτηκαν να συνεχίσουν την καλή συνεργασία, στο αμέσως προσεχές διάστημα, με παρεμβάσεις και συζητήσεις στους χώρους εργασίας.
Αναλυτικά η ανακοίνωση της «Πόλης Ανάποδα» με τις θέσεις της για το λιμάνι της Θεσσαλονίκης, έχει ως εξής:
Για το λιμάνι της Θεσσαλονίκης: Ω, τι ωραίο πλιάτσικο!
Η Θεσσαλονίκη είναι ένα λιμάνι. Είναι το λιμάνι που αγκάλιασε πριν από 500 χρόνια τους διωγμένους σεφαραδίτες εβραίους και το λιμάνι που υποδέχθηκε πριν από 100 χρόνια τους πρόσφυγες της Μικράς Ασίας. Είναι το λιμάνι που προσφέρει διέξοδο σε όλη τη βαλκανική ενδοχώρα, αλλά και το λιμάνι που χρησιμοποίησαν πριν από 20 χρόνια οι νατοϊκοί δολοφόνοι, για να επιτεθούν στο λαό της Γιουγκοσλαβίας. Ό,τι συμβαίνει στο λιμάνι, καθορίζει τη ζωή της πόλης. Και, δυστυχώς, αυτά που συμβαίνουν τα τελευταία χρόνια στο λιμάνι, με απόφαση της κυβέρνησης και με τη στήριξη του Δήμου, κάνουν τεράστια ζημιά και στην πόλη και στον ΟΛΘ.
Η εκποίηση
Η πώληση του λιμανιού της πόλης μας ήταν το ιδανικό οικονομικό έγκλημα, ένα ωραίο πλιάτσικο πάνω στη δημόσια περιουσία. Εξηγούμαστε:
Ένας οργανισμός που, σύμφωνα με το καταστατικό του, οφείλει να υπηρετεί την κοινή ωφέλεια και να υπηρετεί τις ανάγκες του συνόλου,
• ένας οργανισμός που έχει τη δικαιοδοσία μάλιστα να ασκεί δημόσια εξουσία,
• ένας οργανισμός που ακόμα και μέσα στην καρδιά της κρίσης ήταν κερδοφόρος με κέρδη κοντά στα 25 εκατομμύρια το χρόνο,
• ένας οργανισμός με υγιή οικονομικά, με μηδενικό τραπεζικό δανεισμό, με ελάχιστες υποχρεώσεις και με ταμειακά διαθέσιμα 75 εκ. ευρώ,
• ένας οργανισμός που προγραμμάτιζε να προσλάβει δεκάδες νέους υπαλλήλους για τις αυξημένες ανάγκες του, ενώ σχεδίαζε παραγωγικές επενδύσεις στην πόλη ύψους 300 εκ. ευρώ βασισμένος κυρίως στις δικές του, δημόσιες, δυνάμεις,
ξεπουλιέται βιαστικά για μόλις 230 εκ. ευρώ.
Το πρόγραμμα επενδύσεων και οι προσλήψεις ακυρώνονται, ενώ ο νέος ιδιοκτήτης δεσμεύεται για ένα πολύ μικρότερο πρόγραμμα (των 180 εκ. ευρώ) σε βάθος χρόνου και υπό πολλαπλές αιρέσεις. Ο νέος ιδιοκτήτης δικαιούται μάλιστα να βάλει άμεσα χέρι στο γεμάτο ταμείο, ακόμα και να δανειστεί εκ μέρους του λιμανιού ποσό πολλαπλάσιο των επενδύσεων.
Δεν πρόκειται λοιπόν για επένδυση, πρόκειται για κλοπή. Πώς δρομολογήθηκε αυτή; Πρώτα, το 2012 ο ΟΛΘ πέρασε στα χέρια του αμαρτωλού ΤΑΙΠΕΔ. Εκεί, κάθε αναπτυξιακή προοπτική του μπλοκαρίστηκε συνειδητά για να πέσει η τιμή του. Παράλληλα, η διοίκηση του ΤΑΙΠΕΔ φρόντισε στις προκηρύξεις του διαγωνισμού να μειώσει όσο το δυνατό τις επενδυτικές υποχρεώσεις των υποψηφίων αγοραστών. Τέλος, ήρθε η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και με τη γνωστή δικαιολογία ότι «την ανάγκασαν οι δανειστές» και «δεν υπάρχει εναλλακτική», το 2018 ολοκλήρωσε το έγκλημα. Σε όλο αυτό το διάστημα, η διοίκηση του Δήμου Θεσσαλονίκης, παρακολουθούσε σιωπηλά την πόλη της να χάνει το βασικό της αναπτυξιακό εργαλείο. Ό,τι δηλαδή έκανε και για το αεροδρόμιο, τον ΟΣΕ, τη δημόσια γη.
Οι συνέπειες αυτών των επιλογών ήδη φαίνονται: η θαλάσσια σύνδεση της Θεσσαλονίκης με τα νησιά, σύνδεση η οποία ενισχύει τον τουρισμό, προσφέρει στους κατοίκους φτηνές διεξόδους διακοπών και -κυρίως- είναι αναγκαία για φοιτητές και εργαζόμενους με καταγωγή από τα νησιά, έχει στην πράξη καταργηθεί. Πριν από λίγες ημέρες μάλιστα, ο δήμαρχος, σε θέση θεατή, «διαπίστωσε» ότι αυτός ο ιδιότυπος θαλάσσιος αποκλεισμός της πόλης μας είναι δύσκολο να ανατραπεί. Κρίμα.
Και, για να ολοκληρωθεί η κοροϊδία, πριν από λίγες ημέρες, διάφορα μέσα και παράγοντες της πόλης αποθέωναν (εθελοντικά, υποθέτουμε) τη νέα διοίκηση του ΟΛΘ γιατί αγόρασε καινούργιους γερανούς με 10 εκ. ευρώ…
Η παρουσία των Αμερικάνων
Αν όμως η «καταναγκαστική» ιδιωτικοποίηση περιόρισε τις αναπτυξιακές προοπτικές του λιμανιού στα περιθώρια κερδοσκοπίας του νέου ιδιοκτήτη, η κυβέρνηση φαίνεται ότι αναζητά νέους, εναλλακτικούς τρόπους αξιοποίησης του λιμανιού μας. Πριν από λίγες εβδομάδες, ο αμερικανικός στρατός -ο μεγαλύτερος και πλέον δολοφονικός στρατός του κόσμου με εκατοντάδες επεμβάσεις, πραξικοπήματα και επιθετικούς πολέμους στο ενεργητικό του- ολοκληρώνοντας μια άσκηση που εκτέλεσε με τον Ελληνικό Στρατό, αξιοποίησε για ένα απροσδιόριστο διάστημα το λιμάνι της Θεσσαλονίκης ως σταθμό μεταφοράς και ως βάση «βοηθητικών εργασιών». Τις ίδιες ημέρες, ο Αμερικάνος Πρέσβης Τζέφρι Πάιατ, επισκεπτόμενος τα στρατεύματα της χώρας του, εκδήλωσε το έντονο ενδιαφέρον των ΗΠΑ για το λιμάνι της Θεσσαλονίκης. 20 χρόνια μετά τον φονικό πόλεμο της Γιουγκοσλαβίας, είναι φανερό ότι το λιμάνι της πόλης μας αποτελεί ξανά σημαντικό κόμβο για την ανάπτυξη της νατοϊκής ισχύος στα Βαλκάνια και τη Μέση Ανατολή -πάντα με τη σύμφωνη γνώμη της ελληνικής κυβέρνησης και των ελληνικών συμφερόντων που αναζητούν ισχυρές πλάτες στον ανταγωνισμό τους με τους γείτονες.
Ελεύθεροι (;) χώροι
Τελευταίο, αλλά σίγουρα όχι ελάχιστο, είναι το ζήτημα των ελεύθερων και δημόσιων χώρων. Το λιμάνι της Θεσσαλονίκης, ένα σχετικά αδόμητος χώρος 1.550 στρεμμάτων, απλωμένος σε μήκος 3,5 χιλιομέτρων παραλιακού μετώπου και δίπλα ακριβώς από τον αστικό ιστό, μπορεί -παράλληλα με τις κύριες, εμπορικές του δραστηριότητες- να προσφέρει στην υπερκορεσμένη Θεσσαλονίκη εκείνες τις ανάσες που τόσο χρειάζεται. Τα υπαίθρια πάρκινγκ που λειτουργούν και αυτό που πρέπει να δημιουργηθεί στο πρώην στρατόπεδο Μυστακίδη, αποτελούν βασικό εργαλείο για να αποφορτιστεί το κέντρο από το βάρος των ΙΧ: στο βαθμό βέβαια που είναι δωρεάν και δημόσια.
Ο 1ος προβλήτας, ο οποίος φιλοξενεί το Φεστιβάλ Κινηματογράφου και αποτελεί ήδη αγαπημένο τόπο περιπάτου, θα πρέπει να προστατευτεί από εμπορικές και άλλες χρήσεις και να διατηρήσει το χαρακτήρα του ως τόπος πολιτισμού και αναψυχής. Πρόσφατα, ο ΟΛΘ παραχώρησε κάποια κτήρια στο Δήμο Θεσσαλονίκης. Τα κτήρια αυτά θα μπορούσαν να προσφέρουν στέγη στον πολιτισμό αυτής της πόλης, στα μουσικά σχήματα, τις θεατρικές ομάδες, τα εργαστήρια χορού, οι οποίοι σήμερα δυσκολεύονται να βρουν χώρο έκφρασης. Οι όροι όμως αυτής της παραχώρησης παραμένουν άγνωστοι. Διεκδικούμε να αναφέρουν ρητά ότι τα κτήρια αυτά θα χρησιμοποιηθούν για κοινωνικούς, πολιτιστικούς και όχι εμπορικούς σκοπούς. Πάντως, θεωρούμε κοροϊδία τους πανηγυρισμούς της τότε Υφυπουργού και νυν υποψηφίου δημάρχου Κας Νοτοπούλου, η οποία σε βίντεο για το φετινό φεστιβάλ κινηματογράφου περηφανευόταν για την εξαίρεση από την ιδιωτικοποίηση των χώρων του φεστιβάλ, τη στιγμή που ως μέλος της κυβέρνησης ιδιωτικοποιούσε όλο το υπόλοιπο.
Για μια Θεσσαλονίκη – λιμάνι των λαών
Τι θέλουμε λοιπόν;
Λιμάνι συρρικνωμένο, ιδιωτικό, με στόχο τα κέρδη του ιδιοκτήτη, λιμάνι βάση για το ΝΑΤΟ και τους στρατούς του, λιμάνι καφετέρια για τουρίστες;
Ή λιμάνι δημόσιο, που θα στηρίζεται στις δικές του πλάτες για να εξυπηρετεί τις κοινωνικές ανάγκες, λιμάνι ανοιχτό στους πολίτες και τον πολιτισμό, λιμάνι που θα συνδέει τα Βαλκάνια με τη Μεσόγειο, λιμάνι πύλη εμπορίου, αλλά και κόμβος αδερφοσύνης των λαών, ένα λιμάνι φιλόξενο για κάθε κυνηγημένο -όπως ήταν εδώ και αιώνες;
Αυτό είναι για την «Πόλη Ανάποδα» το στοίχημα που βάζουμε και για το λιμάνι και για την πόλη. Τα τελευταία χρόνια μας κερδίζουν οι άλλοι: η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, το μνημόνιο, οι εταιρείες που κέρδισαν από όλο αυτό το πλιάτσικο. Θα συνεχίσουμε όμως να το παλεύουμε, ώσπου να γυρίσουμε το τραπέζι ανάποδα.
