Επιμέλεια: ΛΕΜΟΝΙΑ ΒΑΣΒΑΝΗ
Με την ιστορία αγάπης «Η ψυχή και το σώμα» της Ίλντικο Ενιέντι, ταινία που κέρδισε τη Χρυσή Άρκτο του φετινού Φεστιβάλ Βερολίνου, ανοίγει αυλαία την Πέμπτη 2 Νοεμβρίου 2017 στο Ολύμπιον, το 58ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης.
Μάλιστα το Φεστιβάλ έχει ετοιμάσει και ένα αφιέρωμα στο σινεμά της πολυβραβευμένης Ουγγαρέζας Ίλντικο Ενιέντι το οποίο θα παρουσιάσει η ίδια στο κοινό της Θεσσαλονίκης.
Στα φετινά αφιερώματα, τα φώτα θα στραφούν και σε μια ακόμη μια τολμηρή γυναίκα δημιουργό: την Άιντα Λουπίνο την αγαπημένη σκηνοθέτιδα του Μάρτιν Σκορσέζε, που τόλμησε πρώτη να σπάσει τα ταμπού στο ανδροκρατούμενο Χόλιγουντ της δεκαετίας του ’50.
Αφιέρωμα Ίλντικο Ενιέντι
Πρόκειται για μια από τις πιο δυνατές γυναικείες φωνές του σύγχρονου ευρωπαϊκού σινεμά, διαγράφοντας μια συναρπαστική πορεία από την avant-garde καλλιτεχνική σκηνή του ’70, στα κορυφαία φεστιβάλ του κόσμου.
Στο 58ο ΦΚΘ μεταξύ άλλων θα δούμε:
-στο «Η ψυχή και το σώμα» / On Body and Soul (2017), το ατμοσφαιρικό παραμύθι με ελάφια και δυο μοναχικές ψυχές που συναντιούνται κάθε βράδυ κυριολεκτικά στα όνειρά τους. Μια απρόβλεπτη ερωτική ιστορία που αιχμαλωτίζει τις αισθήσεις, μια κινηματογραφική εμπειρία που συνεχίζεται ακόμη κι όταν έχουν πέσει οι τίτλοι τέλους.
-στο «Simon the Magician» (1999) μια ιστορία γεμάτη μυστήριο, που κέρδισε τη Χρυσή Λεοπάρδαλη το 1999 στο Φεστιβάλ του Λοκάρνο και είναι εμπνευσμένη από τον Σίμωνα τον Μάγο –μια αινιγματική προσωπικότητα που έζησε τα πρώτα μεταχριστιανικά χρόνια και ενέπνευσε την τέχνη και τη λαϊκή κουλτούρα.
-στο Magic Hunter (1994) με την υπογραφή του Ντέιβιντ Μπόουι στην εκτέλεση παραγωγής, να ζωντανεύει ένας φολκλόρ θρύλος: Ένας αστυνομικός παίρνει επτά μαγικές σφαίρες από τον διάβολο. Μόνο που σε μια τέτοια σκοτεινή συμφωνία το τίμημα είναι μεγάλο: Η τελευταία σφαίρα θα καρφωθεί σε αυτόν θα που θα επιλέξει ο ίδιος ο διάβολος.
-στο My Twentieth Century (1989) το ασπρόμαυρο ντεμπούτο της Ενιέντι, το οποίο μας ταξιδεύει στις αρχές του 20ου αιώνα(με την ταινία αυτή κέρδισε βραβείο Camera d’ Or στο Φεστιβάλ Καννών). Αναφέρεται σε δυο δίδυμες αδελφές, η μια πόρνη πολυτελείας και η άλλη επαναστάτρια, που ξανασυναντιούνται ύστερα από πολλά χρόνια. Αιτία, ένας άντρας που θα τις ερωτευθεί.
Αφιέρωμα Άιντα Λουπίνο
«Οι ταινίες της είναι υπέροχα έργα δωματίου, με θέματα προκλητικά, κι ένα καθαρό στυλ, σχεδόν σαν ντοκιμαντέρ, ένα μοναδικό επίτευγμα στο αμερικανικό σινεμά» είχε πει ο Μάρτιν Σκορσέζε για την Λουπίνο.
Η Άιντα Λουπίνο ή αλλιώς «μητέρα», όπως επιθυμούσε να την αποκαλούν στα ανδροκρατούμενα πλατό του ‘50, ήταν μια γυναίκα ατρόμητη. Υπέγραψε ανεξάρτητες ταινίες για θέματα ταμπού, όπως ο βιασμός, η διγαμία και το ακραίο έγκλημα, που την έφερναν συχνά σε αντιπαράθεση με τους περιορισμούς του κώδικα Χέιζ.
Το σινεμά της αλλάζει τους όρους του κοινωνικού μελοδράματος και φλερτάρει με τη σκοτεινή πλευρά του ανθρώπου. Στο 58ο ΦΚΘ θα προβληθούν τρεις ταινίες της:
-το προσωπικό δράμα Never Fear (1949) στο οποίο αφηγείται την ιστορία μιας νεαρής χορεύτριας που παλεύει να αναρρώσει από πολιομυελίτιδα, όπως έκανε και η ίδια στο παρελθόν.
-το The Hitchhiker (1953), που θεωρείται από τα πρώτα φιλμ νουάρ σκηνοθετημένα από γυναίκα, είναι βασισμένο σε αληθινή ιστορία κι ακολουθεί τα χνάρια ενός κατά συρροή δολοφόνου που περιπλανιέται στην έρημο της Καλιφόρνια έχοντας ως ομήρους δύο άνδρες.
-και το The Bigamist (1953), όπου η Λουπίνο προσεγγίζει ψύχραιμα ένα αμφιλεγόμενο κοινωνικό θέμα, τη διγαμία, και υποδύεται έναν από τους τρεις πρωταγωνιστικούς ρόλους.
«Μέσα μου έχω ένα μικρό μαύρο διάβολο. Μερικές φορές πρέπει να τον πολεμώ», έλεγε η ίδια. Πάλεψε με το αλκοόλ, την κατάθλιψη και τον καρκίνο. Οι τίτλοι τέλους της συναρπαστικής ζωής της έπεσαν το 1995 στο Λος Άντζελες.
