Συνέντευξη στη ΛΕΜΟΝΙΑ ΒΑΣΒΑΝΗ
H πιο αγαπημένη από το κοινό όπερα του μεγάλου Ιταλού Συνθέτη Τζιάκομο Πουτσίνι η «La Bohème», ανεβαίνει για δύο παραστάσεις στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης στις 5 και 6 Οκτωβρίου 2018 (20.30) σε σκηνοθεσία Κασσάνδρας Δημοπούλου. Η Εταιρία Λυρικού Θεάτρου Ελλάδος, αυτή τη φορά ενώνει τις δυνάμεις της με την Φιλαρμόνια Ορχήστρα Αθηνών και την Μικτή Χορωδία Θεσσαλονίκης. Περισσότερα μάς είπε ο Φίλιππος Μοδινός που υποδύεται τον Ροδόλφο. Τον ρωτήσαμε για την απόφασή τους να ανεβάσουν την Bohème, για τους ήρωες του έργου που ζουν μποέμικη ζωή, αλλά και για το τίμημα του να ζεις σε τέτοιους ρυθμούς. Μιλήσαμε για τις συνέργειες, αλλά και για την όπερα που ο ίδιος μας είπε πως, «όπως και όλα τα επαγγέλματα, είναι για τους ανθρώπους που τη σπούδασαν». Τέλος αποκάλυψε μέρος από το επόμενα σχέδιά τους με στόχο πάντα την προβολή της όπερας.
-Γιατί πιστεύετε πως έχει εδραιωθεί η εικόνα των μποέμ καλλιτεχνών; Και ποιο το τίμημα τελικά για τους ήρωες της όπερας του Πουτσίνι που ζουν μποέμικη ζωή;
-Οι καλλιτέχνες, ως επί το πλείστον είναι όλοι Μποέμ. Υπάρχει μία μερίδα καλλιτεχνών οι οποίοι γίνονται τρομερά επιτυχημένοι και ως εκ τούτου εύποροι. Όμως αυτοί εκπροσωπούν ένα 0.5% του πληθυσμού των καλλιτεχνών. Οι υπόλοιποι όλοι αφιερώνουν τρομερή ενέργεια και χρόνο για να κάνουν την τέχνη τους και τις περισσότερες φορές δεν βγάζουν καθόλου χρήματα ή πολύ λίγα σε σχέση με τον χρόνο που αφιερώνουν. Πολλές φορές για να μπορεί ένας καλλιτέχνης να είναι καλλιτέχνης, είναι εφικτό μόνο αν υπάρχει κάποιος να τον υποστηρίξει, ένας χορηγός δηλαδή. Αυτό μπορεί να είναι στη μορφή χορηγού, αλλά συχνά ο χορηγός έρχεται και στη μορφή συζύγου ή γονέα. Η ουσία είναι πως η τέχνη τους περισσότερους δεν τους ταΐζει (Καθώς και η φιλοσοφία, εφόσον ένας από τους 4 Μποέμ είναι φιλόσοφος). Και όμως οι καλλιτέχνες, επιμένουν, κάποιοι από τεμπελιά να κάνουν κάτι άλλο, και κάποιοι, οι πιο γνήσιοι του είδους, από αληθινοί ανάγκη να κάνουν τη τέχνη τους. Νομίζω πως το να είσαι Μποέμ προεξοφλεί να ασχολείσαι με τέχνη αλλά και το αντίστροφο. Το τίμημα είναι συχνά οι άνθρωποι γύρω από τους Μποέμ να μην αντέχουν να είναι κοντά τους. Πράγμα που ισχύει και για τους καλλιτέχνες. Ενώ η πρώτη γνωριμία είναι πολύ γοητευτική για τους εξωτερικούς παρατηρητές και θέλουν να πλησιάσουν όσο μπορούν, αργά ή γρήγορα οι συνθήκες που είναι πρόθυμοι να υποστούν οι Μποέμ, συχνά δεν είναι εφικτές για τους υπόλοιπους ανθρώπους.
-Γιατί αποφασίσατε να ανεβάσετε την όπερα La Boheme; Και τι είναι αυτό που την κάνει να ξεχωρίζει;
-Η συγκεκριμένη όπερα είναι μία από τις 3 πιο δημοφιλείς στο ρεπερτόριο, οι άλλες δύο όντας η Κάρμεν και η Τραβιάτα. Στις ΗΠΑ πχ, βασίλισσα είναι Μποέμ, αλλά και από τις όπερες του Πουτσίνι, είναι η πιο αγαπημένη. Ένας άλλος λόγος είναι πως είναι μία όπερα που στα 3/4 του χρόνου της διάρκειας της, έχει τρομερό κέφι, ασχέτως αν η λήξη της είναι τραγική. Ίσως και η τραγωδία και η συγκίνηση αυτής να ενισχύεται από μία πολύ ρεαλιστική πτυχή του έργου, ότι η τραγωδία συχνά έρχεται απρόσμενα και ξαφνικά... Αυτός ο ρεαλισμός, ότι δηλαδή εκεί που κοιτάμε να περάσουμε καλά, ξαφνικά μας χτυπά την πόρτα μία απρόσμενη τραγωδία, μας κάνει να νιώθουμε ίσως και πιο κοντά στο έργο το οποίο όντως μιμείται την αληθινή ζωή.
-Πρόκειται για μια δουλειά που είναι καρπός συνεργασίας πολλών φορέων. Τελευταία βλέπουμε ολοένα και περισσότερο το ισχύς εν τη ενώσει. Τι πιστεύετε εσείς; Πόσο δίνουν ανάσες οι συνεργασίες σε μια μορφή τέχνης όπως η όπερα που αντιμετωπίζει ίσως περισσότερες δυσκολίες;
-Έχει δύο όψεις το νόμισμα. Η μία όψη είναι πως διαιρώντας ένα πρόβλημα σε μικρότερα και μοιράζοντας τις εργασίες, είναι πιο εφικτό να γίνουν όλα. Ιδιαιτέρως όταν αυτό αφορά έξοδα. Η άλλη όψη είναι πως σε ένα κοτέτσι δεν μπορείς να έχεις πολλούς κόκορες. Το να ανεβάσεις όπερα λοιπόν, είναι μία εξαιρετικά λεπτή ισορροπία μεταξύ των δύο. Κάπου σε αυτό το λεπτό σχοινί έρχεται και η τρέλα! Το ισχύς εν τη ενώσει λειτουργεί κυρίως όταν έχεις κοινό εχθρό, έχω ανακαλύψει. Η αντιπαλότητα είναι καμιά φορά το μεγαλύτερο κίνητρο... Η όπερα, επειδή για κάποιο λόγο ιντριγκάρει πολύ κάποιους, γίνεται συχνά αιτία για δημιουργία στρατοπέδων. Τα στρατόπεδα αυτά δημιουργούνται κυρίως για λόγους ζήλιας και εγωισμού. Σίγουρα όχι για οικονομικούς λόγους, γιατί κανείς δεν βγάζει λεφτά από αυτές τις ιστορίες. Και εκεί δημιουργείται και η τρέλα.
Ένα μπορώ να σας εγγυηθώ: Όλα τα "ισχύς εν τη ενώσει" που βλέπετε τουλάχιστον στο χώρο της τέχνης και ιδιαιτέρως στην όπερα (τον τελευταίο καιρό), είναι πολύ προσωρινά. Αυτό που έχω δει να γίνεται είναι πως όλοι κάποιοι στιγμή κουράζονται, είτε από τις διαφωνίες, είτε από τα έξοδα είτε από το φόρτο. Η όπερα, όπως και όλα τα επαγγέλματα, είναι για τους ανθρώπους που τη σπούδασαν. Όσοι δεν τη σπούδασαν, μπορούν να προσπαθούν να την ανεβάζουν, αλλά αργά ή γρήγορα, όσο και αν "ενωθούν", δεν θα αντέξουν τις πιέσεις του είδους. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Όσο για τις δικές μας ενώσεις, προσπαθούμε να κρατάμε κάποιες πάγιες συνεργασίες και να φτιάξουμε έναν πυρήνα που θα αντέξει. Αλλά, σίγουρα, και η αγορά σε αναγκάζει συχνά να κινείσαι διαφορετικά.
Αν έπρεπε να κάνω μία έκκληση σε σχέση με το τι ενώσεις πρέπει να υπάρχουν, θεωρώ πως η δυνατότερη ένωση μπορεί να γίνει αν ο καθένας κάνει αυτό που τον αφορά και κατέχει και δεν προσπαθήσει να παρέμβει στη δουλειά του άλλου. Για κάποιο ανεξήγητο λόγο, στην όπερα όλοι θέλουν να έχουν άποψη για πράγματα που δεν κατέχουν, και ως εκ τούτου, λεφτά ξοδεύονται άδικα για να καλυφθούν τα λάθη. Το ισχύς εν τη ενώσει συχνά είναι για τα μάτια του κόσμου.
Η μεγαλύτερη δυσκολία που αντιμετωπίζει η όπερα είναι όταν άνθρωποι που δεν έχουν γνώση, αλλά έχουν χρήμα, θέλουν να επιβάλλουν την άποψη τους σε αυτούς που γνωρίζουν, αλλά δεν έχουν τα λεφτά για ανεξαρτησία. Τι να πεις...
-Ποια τα επόμενα σχέδιά σας;
-Το Νοέμβρη κάνουμε την όπερα Don Carlo στην Αγγλία, μετά έχουμε κάποιες συναυλίες στη Γερμανία και τον Δεκέμβρη ανεβάζουμε «Βαφτιστικό» στο Μ2. Και σχεδιάζουμε να επεκταθούμε και στη τηλεόραση με διάφορους τρόπους, για το οποίο είμαστε ιδιαιτέρως ενθουσιασμένοι.
Η υπόθεση…
Στα 1830 τέσσερις νεαροί καλλιτέχνες ζούνε όλοι μαζί σε μία σοφίτα στο Παρίσι, αναζητώντας την εκπλήρωση των καλλιτεχνικών τους ανησυχιών... και ερχόμενοι αντιμέτωποι με το κρύο και το ενοίκιο βρίσκουν ευρηματικούς τρόπους να ξεπεράσουν όλες τις δυσκολίες. Περνάνε τις ώρες τους μεταξύ τέχνης και του αγαπημένου τους Καφέ Μομούς..Και μέσα σε όλα αυτά, εμφανίζεται ένα βράδυ η νεαρή Μιμή, η οποία ερωτεύεται τον ποιητή εκ των τεσσάρων, τον Ροδόλφο. Μαζί συναντούν και τους υπόλοιπους στο Καφέ Μομούς όπου όλοι γίνονται μάρτυρες του έρωτα της Μουζέτα, της πανέμορφης Παριζιάνας τραγουδίστριας, που προκαλεί ερωτικά τον πρώην εραστή της, τον ζωγράφο Μαρτσέλλο και τον ξανακερδίζει.
Δυστυχώς, όμως, όσο γοητευτική και αν είναι η ζωή ενός Μποέμ καλλιτέχνη, η υγεία της Μιμή και οι ορέξεις της Μουζέτα ίσως δεν αντέχουν αρκετά για ένα αίσιο τέλος...
Μουσική Διεύθυνση: Βύρωνας Φιδετζής, Σκηνοθεσία: Κασσάνδρα Δημοπούλου, Διεύθυνση Χορωδίας: Μαίρη Κωνσταντινίδου, Σκηνικά: ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Κοζάνης – Κόκκινη Κουίντα (Γιώργος Λεπίδας), Κοστούμια: Opera Classica Europa, Βοηθός Σκηνοθεσίας: Αθανάσιος Μαργούτας, Μακιγιάζ: Απόστολος Μαρινόπουλος.
Ερμηνεύουν:
Μιμή: Patricia Freres (5/10), Ειρήνη Κώνστα (6/10)
Μουζέτα: Τζένη Δριβάλα
Ροδόλφος: Φίλιππος Μοδινός
Μαρτσέλο: Richard Alexander Rittelmann
Κολίνε: Andrea Pellegrini
Σονάρ: Αλέξανδρος Γάβαρης
Αλτσιντόρο: Κωνσταντίνος Καριώτης
Μπενουά: Χρήστος Ραμμόπουλος.
Είσοδος: 40€ (30€*), 35€ (25€*), 30€ (20€*), 25€ (15€*), 20€ (10€*)
* φοιτητικό, παιδικό, κάρτα ανεργίας, πολύτεκνοι-τρίτεκνοι, ΑΜΕΑ, κάρτα αλληλεγγύης.
