Συνέντευξη στη Λεμονιά Βασβάνη
Η ενδοοικογενειακή βία από τη μία και οι επιπτώσεις της, και το ανιδιοτελές ενδιαφέρον που μπορεί να αποτρέψει τέτοιες καταστάσεις ή να τις «θεραπεύσει» πριν γίνουν χρόνιες ήταν τα δύο εκ διαμέτρου αντίθετα φαινομενικά θέματα που οδήγησαν την Ελευθερίας Χατζοπούλου να γράψει το τελευταίο της μυθιστόρημα με τίτλο «Ανομολόγητες αλήθειες» (εκδ. Ψυχογιός). Με αφορμή την παρουσίασή του που έγινε πριν λίγες μέρες στην πόλη μας η συγγραφέας απάντησε στις ερωτήσεις μας.
-Γιατί η αλήθεια μερικές φορές δεν φτάνει στην επιφάνεια;
-Επειδή την καλύπτει και τη θάβει η ντροπή του διασυρμού, ο φόβος ή και οι απειλές του θύτη που δεν θέλει φυσικά να δουν το φως αυτά που έκανε ή και εξακολουθεί να κάνει. Σε κάποιες ίσως περιπτώσεις τα θύματα- νεαρές γυναίκες κυρίως- φαντάζονται ότι θα διαχειριστούν καλύτερα την αλήθεια-μυστικό που κρύβουν και έτσι πέφτουν σε διπλή παγίδα. Από τη μια καλύπτουν τον θύτη και από την άλλη καταστρέφουν ανεπανόρθωτα τις ισορροπίες τους ή και τον ίδιο τους τον εαυτό.
-Ποιες ανομολόγητες αλήθειες προβληματίζουν τους ήρωες του τελευταίου σας βιβλίου;
-Αυτές, που όπως αναφέρω στην προηγούμενη ερώτηση σας, το θύμα αδυνατεί να τις διαχειριστεί εκείνη τη δεδομένη στιγμή και αναβάλει για αργότερα και τις σκεπάζει τέλος με τη σιωπή του, δίνοντας έτσι, χωρίς ίσως να το συνειδητοποιεί τη δυνατότητα στον θύτη να συνεχίζει και να μένει ατιμώρητος. Πλέον αυτών οι ήρωές μου-αυτοί που ξέρουν την αλήθεια- βασανίζονται από ένα αμείλικτο και ανθρώπινο ερώτημα. Ποιον θα ωφελήσει τώρα πια η αποκάλυψη της συγκεκριμένης αλήθειας; Μήπως προκαλέσει κακό σε αθώους; Για το δεύτερο ερώτημα δεν έχουν αμφιβολίες, ξέρουν ότι μόνο κακό θα προκαλέσει η αποκάλυψη, γι’ αυτό αποκρύπτουν την αλήθεια, για να προφυλάξουν αυτούς που δεν έφταιξαν και που με την αποκάλυψη θα κληθούν να πληρώσουν ένα τίμημα που δεν τους αναλογεί.
-Πώς γεννήθηκε η ιδέα για αυτό το μυθιστόρημα;
-Από τη μια πλευρά η οποιασδήποτε μορφής βία είναι για μένα ακατανόητη. Η ενδοοικογενειακή βία όμως είναι κάτι παραπάνω από αποκρουστική. Αν και «εκπολιτιστήκαμε», σε σύγκριση με τις παλαιότερες γενιές, το φαινόμενο αυτό εξακολουθεί να υφίσταται, έρχεται στο φως-ελάχιστες φορές πιστεύω- και με γεμίζει θυμό και αποτροπιασμό. Από την άλλη πλευρά πιστεύω ότι η αγάπη και η συμπαράσταση της οικογένειας ή κάποιας φίλης, το πραγματικό δηλαδή, το ανιδιοτελές ενδιαφέρον μπορεί να αποτρέψει τέτοιες καταστάσεις ή να τις «θεραπεύσει» πριν γίνουν χρόνιες. Σκέφτηκα λοιπόν να παντρέψω τα δυο αυτά, εκ διαμέτρου αντίθετα φαινομενικά θέματα και να πλάσω ένα μυθιστόρημα με γνώμονα τη λυτρωτική επίδραση της πραγματικής αγάπης, της αυτογνωσίας μέσω της εξομολόγησης σε αυτούς που κατανοούν το πρόβλημα και βοηθούν με τη στάση, την αγάπη και τις συμβουλές τους να ορθοποδήσουν ταλαιπωρημένα από τέτοιες οδυνηρές καταστάσεις άτομα.
-Τι θέλετε να πείτε στους αναγνώστες μέσα από τις σελίδες του νέου σας βιβλίου;
-Ο συγγραφέας δεν δίνει συμβουλές, ούτε φυσικά και λύσεις. Μέσα από μια φανταστική ιστορία-όπως οι Ανομολόγητες Αλήθειες- που δεν απέχει δυστυχώς από την πραγματικότητα, περιγράφει γεγονότα, καταστάσεις, συναισθήματα, σύμφωνα με τη δική του οπτική και φιλοσοφία ζωής. Αν μέσα από όλα αυτά ο αναγνώστης βγάλει κάποια συμπεράσματα ή αντλήσει κάποιο δίδαγμα, αυτό εξαρτάται αποκλειστικά από εκείνον. Ο συγγραφέας έδωσε μέσα από τις σελίδες του ότι μπορούσε να δώσει. Ο αναγνώστης θα κρίνει αν μέσα σε όλα αυτά υπάρχει κάτι που θα ήθελε να κρατήσει ή όχι.
