Συνέντευξη στη Λεμονιά Βασβάνη
Ένας βετεράνος του Βιετνάμ και ευέξαπτος οικοδόμος, αναρρώνει μετά από εγχείρηση στο γόνατό του όταν ξαφνικά εμφανίζεται στο σπίτι του μια γυναίκα για να τον φροντίζει, η οποία έχει και ποιητικές ανησυχίες. Πώς θα μπορέσουν δύο φαινομενικά αντίθετες προσωπικότητες να βρουν ο ένας στον άλλο το πρόσωπο που έψαχναν σε όλη τους τη ζωή; «Στην “ξηρή” ζωή των δύο ηρώων, ο Κήπος είναι μία όαση. Εκεί θα συναντηθούν, εκεί θα προσπαθήσουν να αρθρώσουν μια κοινή γλώσσα», αναφέρει ο Δημήτρης Μυλωνάς που σκηνοθετεί το έργο του Καναδού ηθοποιού και συγγραφέα Bruce Gooch με τίτλο «Κήπος» που θα δούμε στις 4 και 5 Μαρτίου (ώρα 21.00) στο Θέατρο Αυλαία (Πλατεία ΧΑΝΘ, τηλέφωνο: 231- 0230013) με ερμηνευτές τους Στέλιο Μάινα και Κάτια Σπερελάκη. Η τελευταία απαντώντας στις ερωτήσεις μας είπε πως «ο Κήπος έχει θέση πραγματική αλλά και συμβολική στη ζωή των ηρώων» και τόνισε πως «ο άνθρωπος είναι ζώο κοινωνικό» και έχει ανάγκη την συνύπαρξη, την συντροφιά.
-Αν είχατε κήπο ποια φυτά θα φυτεύατε και γιατί;
-Ως παιδί του κέντρου των πόλεων που έχω ζήσει, δεν είχα ποτέ κήπο, αλλά τουλάχιστον, πάντα πολλές γλάστρες στο μπαλκόνι! Η ενασχόληση λοιπόν με την κηπουρική είναι για μένα μια μάλλον εξωτική δραστηριότητα και σίγουρα θα μου αποκάλυπτε ένα καινούργιο κόσμο που γνωρίζω μόνο επιφανειακά. Αντίθετα, η ηρωίδα μου, η Λουίζ, υπάρχει και εκφράζεται μέσα από τον κήπο της, κυριολεκτικά και συμβολικά. Πάντως, όταν φαντάζομαι τον κήπο που θα μπορούσα να είχα, τα τριαντάφυλλα είναι αυτά που κυριαρχούν ως εικόνα. Ίσως γιατί η ομορφιά τους συνοδεύεται από αγκάθια.
-Πώς θα συναντηθούν οι δύο ήρωες του έργου;
-Οι ήρωες του έργου συναντιούνται κάτω από τις χειρότερες δυνατές συνθήκες και η σύγκρουση είναι αναπόφευκτη. Είναι δυο εντελώς διαφορετικοί άνθρωποι, με διαφορετικά βιώματα και κοινωνικό υπόβαθρο, περιχαρακωμένοι ο καθένας στον κόσμο του και κυρίως στη μοναξιά του. Η πρώτη τους συνάντηση είναι τραυματική και για τους δυο, για εντελώς διαφορετικούς λόγους για τον καθένα, αλλά επειδή η ζωή είναι πάντα απρόβλεπτη, θα μπορέσουν να συνυπάρξουν, και αυτό είναι η ενδιαφέρουσα και μη αναμενόμενη ανατροπή στο συγκεκριμένο έργο.
-Τι θέσει έχει ο Κήπος; Πόσο τους βοηθά;
-Ο Κήπος, ο Μπερδεμένος, Μπλεγμένος Κήπος, όπως είναι ο αρχικός τίτλος του έργου, έχει θέση πραγματική αλλά και συμβολική στη ζωή των ηρώων. Για τη Λουίζ είναι το ευτυχισμένο παρελθόν, η επιθυμία για ήρεμο παρόν και ένα γαλήνιο τέλος, για τον Μπάρι είναι ένας καινούργιος κόσμος, η ομορφιά που ανακαλύπτει και οι λέξεις για να την εκφράσει.
-Έχετε κάνει και την μετάφραση. Πού εστιάσατε τη ματιά σας; Τι σας άρεσε στο συγκεκριμένο κείμενο;
-Όταν μεταφράζω ένα έργο, πάντα εστιάζω στη ματιά του συγγραφέα, προσπαθώντας να μείνω πιστή στο πνεύμα του. Μια μετάφραση απαιτεί την βαθιά κατανόηση του κειμένου, ώστε να μπορέσεις να αποδώσεις στη γλώσσα σου το πραγματικό νόημα και να μην κάνεις μια επιφανειακή μεταφορά από τη μια γλώσσα στην άλλη. Και όταν πρόκειται για θεατρικό έργο, ο στόχος είναι πάντα η γλώσσα να ακούγεται ζωντανή και ρέουσα από το στόμα των ηρώων. Στον Κήπο θα έλεγα ότι με τράβηξε η τρυφερότητα και η πίστη του συγγραφέα στην ανάγκη συνύπαρξης των ανθρώπων.
-Πόσο βαθιά μπορεί να είναι η ανάγκη του ανθρώπου για αγάπη, για συντροφικότητα, για πλήρη αποδοχή;
-Η ανάγκη του ανθρώπου για συντροφικότητα, αγάπη και πλήρη αποδοχή είναι συνυφασμένη με την ανθρώπινη φύση. Ο άνθρωπος είναι ζώο κοινωνικό, και ακόμα και όταν δηλώνει με κάθε τρόπο ότι δεν έχει ανάγκη τους άλλους και περιχαρακώνεται χτίζοντας τείχη γύρω του, πάντα θα υπάρχει μια ρωγμή απ’ όπου θα μπορεί να εισχωρήσει κάποιος, αρκεί να είναι η κατάλληλη στιγμή και ο σωστός άνθρωπος. Ο Σαρτρ είπε πως η κόλαση είναι οι άλλοι, και αυτό μπορεί να είναι αλήθεια, αλλά εγώ θα έλεγα επίσης πως μια ζωή χωρίς «άλλους» δεν έχει νόημα. Οι ήρωες του έργου μας είναι δυο βαθύτατα μοναχικοί άνθρωποι, που όμως διψούν για ανθρώπινη επαφή και η βοήθεια που προσφέρουν ο ένας στον άλλον, όταν γκρεμίσουν τα τείχη, είναι ανεκτίμητη.
-Στην εποχή μας υπάρχουν πολλοί τρόποι επικοινωνίας, όμως η ίδια η επικοινωνία φαίνεται να είναι ακόμη πιο δύσκολη… Γιατί πιστεύετε πως συμβαίνει αυτό;
-Είναι πράγματι ειρωνικό που την εποχή της απεριόριστης δυνατότητας επικοινωνίας, όταν ο κόσμος έχει γίνει πρακτικά ένα χωριό, οι άνθρωποι είναι βυθισμένοι σε ένα είδος αυτιστικής προσομοίωσης της ανθρώπινης επαφής. Φαίνεται πως όσο περισσότερα είναι τα μέσα που έχουν στη διάθεσή τους, τόσο ελαττώνεται η προσπάθεια που καταβάλλουν οι άνθρωποι για να επικοινωνήσουν. Πιστεύω ότι η ανάγκη επικοινωνίας δεν έχει αλλάξει, έχει αλλάξει όμως δραματικά ο τρόπος, και ίσως να ακούγεται οξύμωρο, αλλά η υπερβολική ευκολία και η αφθονία μέσων ευθύνονται για τη δυσκολία στις ανθρώπινες σχέσεις.
-Ποια τα επόμενα σχέδιά σας;
-Σχέδια πάντα υπάρχουν, και είναι τύχη και χαρά όταν μπορούν να πραγματοποιηθούν. Προς το παρόν περιμένω με ανυπομονησία τις παραστάσεις του «Κήπου» στη Θεσσαλονίκη, και ίσως σύντομα και σε άλλες πόλεις της Ελλάδας αλλά και στην Κύπρο. Επίσης συνεχίζω τις παραστάσεις με το έργο του Ζωρζ Φεντώ «Γουρούνι στο Σακί» στο θέατρο Αλεξάνδρεια, που και με αυτό θα έχω τη χαρά να επισκεφθώ τη Θεσσαλονίκη, τον Απρίλιο στο θέατρο Αμαλία. Θα συνεχιστεί και την επόμενη σεζόν. Το καλοκαίρι θα συμμετάσχω στην παράσταση «Η Κωμωδία των Ψευτογιατρών» σε σκηνοθεσία της Έρσης Βασιλικιώτη. Και ό,τι άλλο ήθελε προκύψει!
Χρήσιμα
Είσοδος: 15€, Μειωμένο (Ανέργων, ΑμεΑ, 65 Άνω, Φοιτητικό): 12€
Προπώληση: ταμείο θεάτρου και στο https://bit.ly/2TRmpAk.
