Συνέντευξη στη Λεμονιά Βασβάνη
Οι ανθρώπινες σχέσεις, οι συμβιβασμοί που κάνουμε για να συνυπάρξουμε με τους άλλους, αλλά και οι θυσίες μας για να κυνηγήσουμε τα όνειρά μας θίγονται μέσα από το νέο θεατρικό έργο της Δελίνας Βασιλειάδη με τίτλο «Το παιχνίδι της Αλίκης» που κυκλοφόρησε πρόσφατα από την ΚΑΠΑ εκδοτική. Η ίδια η συγγραφέας και ζωγράφος σε συνέντευξη που μας παραχώρησε εξήγησε τους λόγους που την οδήγησαν στην συγγραφή αυτού του έργου, αναφέρθηκε στη σχέση του ανθρώπου με τον χρόνο, αλλά και στη σχέση του με το παρελθόν, ενώ μίλησε και για το πρόσφατο παιδικό της βιβλίο που σχολιάζει την αποδοχής της διαφορετικότητας.
-Πώς γεννήθηκε η ιδέα για «Το παιχνίδι της Αλίκης»;
-Η αρχική ιδέα για το έργο προέκυψε διαβάζοντας θεατρικά κείμενα και μελετώντας τις οδηγίες του συγγραφέα προς τον σκηνοθέτη και τους ηθοποιούς. Αναρωτήθηκα κατά πόσο θα ήταν ενδιαφέρον αν όλες αυτές οι προτάσεις μετατρέπονταν σε λόγο των ηρώων. Έτσι, προέκυψε ο ήρωάς μου, ο Μάρκος, που είναι συγγραφέας και προσπαθεί να γράψει ένα θεατρικό έργο. «Το παιχνίδι της Αλίκης» (ΚΑΠΑ εκδοτική) είναι ένα σχόλιο πάνω στην Τέχνη, αλλά δεν μένει εκεί. Είναι κι αυτό, όπως το προηγούμενο θεατρικό μου έργο, το «Πέρασμα», έργο χαρακτήρων.
-Και σε αυτό το θεατρικό σας έργο υπάρχει κάτι το σκοτεινό. Γιατί επιλέγετε να βάζετε τους ήρωές σας σε ένα παιχνίδι με το χρόνο και τις μνήμες;
-Η τέχνη αντιγράφει τη ζωή. Όλοι μας βρισκόμαστε διαρκώς σε «ένα παιχνίδι με τον χρόνο και τις μνήμες». Οι ήρωές μου δεν θα μπορούσαν να αποστασιοποιηθούν από αυτή την πραγματικότητα. Ο χρόνος είναι πάντα συγκεκριμένος και περιορισμένος, κυλά ακατάπαυστα, δεν περιμένει κανέναν. Απέναντί του είμαστε όλοι ανίσχυροι. Και ίσοι. Το παρελθόν, απ’ την άλλη, είναι κι αυτό συγκεκριμένο και αναλλοίωτο, αλλά διαφορετικό για τον καθένα μας. Ο κάθε άνθρωπος κουβαλά τα δικά του προσωπικά βιώματα και μάχεται με τους δικούς του δαίμονες. Το αν θα επικρατήσει το σκοτάδι ή το φως από αυτές τις μάχες εξαρτάται από τον κάθε άνθρωπο. Η ίδια η μάχη, όμως, είναι σκληρή και ανελέητη.
-Πώς λειτουργεί η εμφάνιση της Αλίκης; Βοηθά τον Μάρκο;
-Ο Μάρκος είναι διάσημος συγγραφέας. Βρίσκεται, όμως, σε δημιουργικό αδιέξοδο. Η απόγνωση τον έχει καταβάλει, ο εκδότης τον πιέζει, οι θαυμαστές περιμένουν εναγωνίως το επόμενο αριστούργημά του, η εικόνα της επιτυχίας, που πρέπει με κάθε θυσία να διαφυλαχτεί, κινδυνεύει να καταρρεύσει. Οι επικλήσεις στη Μούσα αμέτρητες... Ώσπου, κάποια στιγμή αυτή εμφανίζεται. Με τη μορφή της Αλίκης… Και προ(σ)καλεί τον Μάρκο να βαδίσουν μαζί στο μονοπάτι της δημιουργίας. Ο Μάρκος παρασύρεται σε ένα διαφωτιστικό ταξίδι εσωτερικής αναζήτησης, όπου όλα τα μυστικά έρχονται στο φως και όλα τα λάθη αποκαλύπτονται. Θα συνειδητοποιήσει ποιος είναι πραγματικά, τι επιθυμεί πλέον από τη ζωή του και πού ακριβώς τον οδήγησε το κυνήγι των νεανικών του ονείρων.
-Ο διάλογος ανάμεσα στους δύο ήρωες δίνει την αίσθηση της μάχης. Πόσο μπορούν εν τέλει να συνυπάρξουν;
-Έχετε δίκιο. Είναι μια μάχη. Είναι μια σύγκρουση ανάμεσα σε δύο συντρόφους, δύο εραστές, ανάμεσα στα δύο φύλα, όπου η αλήθεια είναι πάντα υποκειμενική, τα όρια δυσδιάκριτα και η μάχη ανηλεή, μέχρις εσχάτων. Το αν θα τα καταφέρουν να συνυπάρξουν… θα αποκαλυφθεί στο ανατρεπτικό φινάλε.
-Τι θέλατε να μεταφέρετε στον αναγνώστη;
-Πάντα το μήνυμα της δουλειάς μου είναι ανθρωποκεντρικό. «Το Παιχνίδι της Αλίκης» μιλά για τις ανθρώπινες σχέσεις, τους συμβιβασμούς που κάνουμε προκειμένου να συνυπάρξουμε με τους άλλους, τις θυσίες μας προκειμένου να κυνηγήσουμε τα όνειρά μας.
-Παράλληλα πρόσφατα κυκλοφόρησε και το παιδικό σας βιβλίο «Ρόμι και Μιράντα» με κεντρικό θέμα την φιλία και την αποδοχή της διαφορετικότητας. Πόσο τα παιδιά σήμερα αποδέχονται το διαφορετικό και ποιος ο ρόλος των γονιών στην συμπεριφορά των παιδιών;
-Είναι ευτύχημα το ότι σήμερα τα παιδιά, ίσως και λόγω των πολυπολιτισμικών κοινωνιών μας, αποδέχονται πολύ πιο εύκολα το διαφορετικό από τις προηγούμενες γενιές και δεν μπαίνουν σε σκέψεις διαχωρισμού των ανθρώπων με βάση το χρώμα, τις θρησκευτικές πεποιθήσεις, την κοινωνική τάξη. Ωστόσο, προκειμένου όλο αυτό να ανθίσει ακόμα περισσότερο η συμβολή των γονιών και των εκπαιδευτικών είναι απολύτως απαραίτητη. Αν το παιδί στο σπίτι και στο σχολείο μάθει από νωρίς να μη μένει στα στερεότυπα, αλλά να κοιτά πέρα από την επιφάνεια, στην καρδιά, τότε είναι βέβαιο πως σύντομα οι επόμενες γενιές θα δημιουργήσουν τον κόσμο που όλοι ονειρευόμαστε. Και το παραμύθι μου «Ρόμι και Μιράντα» (εκδόσεις Μιχάλη Σιδέρη) πραγματεύεται αυτό ακριβώς το θέμα.
