Συνέντευξη στη Λεμονιά Βασβάνη
Πτυχές της ζωής και των αγώνων του πρωτοκαπετάνιου του ΕΛΑΣ, του Άρη Βελουχιώτη, που ταυτίστηκε με τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα ενάντια στη γερμανοϊταλική κατοχή, μετέφερε με το θεατρικό της έργο με τίτλο «Άρης» η Σοφίας Αδαμίδου. Ο Τάσος Σωτηράκης τής είχε προτείνει να ασχοληθεί με την συγκεκριμένη προσωπικότητα. Ο «Άρης» έγινε παράσταση με τον Βασίλη Μπισμπίκη να σκηνοθετεί, τον Σωτηράκη να ερμηνεύει τον ομώνυμο ρόλο, και με μουσική από τους Villagers of Ioanina City που μπολιάζουν το ροκ με την παράδοση. Ανέβηκε για δύο σεζόν στον Τεχνοχώρο Cartel, και στις 15 & 16 Ιουλίου θα έρθει και στην πόλη μας στο Θέατρο Κήπου, στο πλαίσιο της καλοκαιρινής της περιοδείας. Ο πρωταγωνιστής της μάς είπε πως μέσα από την παράστασή θέλησαν να δείξουν ότι «η πίστη στο να αγωνιζόμαστε διεκδικώντας τα πιστεύω μας και τα ιδανικά μας είναι ιερή υπόθεση».
Τόνισε πως φυσικά και πρόκειται για μια ζωή πολιτική, όμως ο τρόπος που μετέφεραν αυτή τη ζωή στη σκηνή ήταν μη θέλοντας να ρίξουν το φταίξιμο στη μία ή στην άλλη πλευρά. «Ο Άρης έγινε ένα σύμβολο πίστης και αγώνα. Αφύπνισε συνειδήσεις με τον τρόπο ζωής του», πρόσθεσε ο ηθοποιός μιλώντας για τον ήρωα που ερμηνεύει στη σκηνή.
-Τι γνωρίζατε για τον Άρη Βελουχιώτη πριν τον ερμηνεύσετε στην σκηνή;
-Πριν ανέβει στην σκηνή ο «Άρης» πέρασα 4 χρόνια μελέτης πάνω στη ζωή του. Διάβασα όσο περισσότερα βιβλία μπορούσα που αφορούν στη ζωή και τη δράση του Άρη, είδα όσα βίντεο έχουν σχέση με τον Άρη και την περίοδο που έζησε, διάβασα και άκουσα όσες μαρτυρίες έφτασαν στα αφτιά μου από όσους γνώρισαν τον Άρη και σιγά σιγά άρχισα να χτίζω τον ρόλο κάτω από την σκηνοθετική γραμμή του Βασίλη (Μπισμπίκης). Πριν από αυτή την μελέτη δεν είχα διαβάσει τόσα πολλά, αλλά θαύμαζα πάντα την πορεία και τους αγώνες του. Ήταν μια προσωπικότητα που πάντα μου κέντριζε το ενδιαφέρον. Με γοήτευε ο τρόπος με τον οποίο χάραξε την πορεία του μέσω της ιδεολογίας και των ιδανικών του. Ήταν ένας άνθρωπος με πίστη και αγάπη για τον συνάνθρωπο και το καλό του λαού. Τουλάχιστον από τη δική μου σκοπιά, γιατί όπως λέμε και μέσα στην παράσταση...Από τη σκοπιά που το βλέπει κανείς...! Το σημαντικότερο όμως είναι ότι έτσι όπως έβλεπα εγώ τον Άρη τον έβλεπε και η Σοφία (Αδαμίδου) και όταν της έκανα την πρόταση να γράψει ένα ρόλο, έναν μονόλογο για τον Άρη άναψε μια σπίθα που μας οδήγησε στον να γίνει άμεσα πράξη.
-Πώς μεταφέρεται η ιστορία του και η ζωή του;
-Η παράστασή μας είναι η διαδρομή του Άρη, μέσω των σημαντικότερων γεγονότων της ζωής του, από την εποχή που μπήκε στο ΚΚΕ μέχρι και τον θάνατό του. Εμείς θέλαμε να δείξουμε την ανθρώπινη πλευρά του. Πώς βίωσε όλα αυτά τα γεγονότα, μιας και μιλάμε για μια προσωπικότητα που είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την σύγχρονη ιστορία της Ελλάδας και ειδικά με μια περίοδο πολύ σκληρή και γεμάτη πόνο. Σε καμία περίπτωση δε μας ενδιέφερε να μπούμε σε γραφικότητες είναι κάνουμε κάποιο μνημόσυνο στον Άρη. Δεν τα χρειάζεται αυτά. Παράλληλα με τα πολιτικά και ιστορικά γεγονότα που αναφέρονται στο έργο και είναι παρμένα από ντοκουμέντα, σκαλίζουμε και δείχνουμε όσο ανάγλυφα μπορούμε την ψυχή του Άρη. Ο Άρης άλλωστε ήταν ένας άνθρωπος σαν όλους εμάς. Έκανε την προσωπική του επανάσταση ενάντια σε ένα σύστημα που μόνο πληγές έφερνε στον Ελληνικό λαό. Ήθελε να το αλλάξει αυτό. Πίστευε ότι μπορούσε να το αλλάξει αυτό. Έδωσε τον αγώνα και το αίμα του γι’ αυτό. Αυτό προσπαθούμε να δείξουμε κι εμείς μέσα από την παράσταση μας, πως δηλαδή η πίστη στο να αγωνιζόμαστε διεκδικώντας τα πιστεύω μας και τα ιδανικά μας είναι ιερή υπόθεση.
-Ποια θέση έχει η πολιτική; Αποδίδεται και, αν ναι, πώς η κόντρα του με το ΚΚΕ;
-Όλη η πορεία του είναι πολιτική. Όλη η στάση ζωής του. Φυσικά και γίνεται αναφορά στην κόντρα του με το ΚΚΕ. Σας είπα και πριν πως το έργο έχει αναφορές σε ντοκουμέντα. Αποδίδεται έτσι ακριβώς όπως ήταν, όπως έγινε και τα πιο αδιαμφισβήτητα στοιχεία είναι οι επιστολές που αντάλλαξε με το κόμμα κατά την διάρκεια της πορείας του προς το Ηπειρωτικό γραφείο. Ο τρόπος όμως που αποδίδεται αυτό δεν είναι για να ρίξει το φταίξιμο ή στον έναν ή στον άλλον. Δεν είμαστε σε θέση, νομίζω, να μπορούμε να το κρίνουμε εμείς αυτό. Μιλάμε πάντα για μια εμπόλεμη Ελλάδα, για μια βασανισμένη Ελλάδα, για έναν κυνηγημένο Άρη Βελουχιώτη, για ένα κυνηγημένο ΚΚΕ που προσπαθεί να ορθοποδήσει, με πιέσεις από τις συμμαχικές δυνάμεις και την τότε κυβέρνηση, που σίγουρα εμείς πλέον εκ του ασφαλούς και από τον καναπέ μας δε μπορούμε να ξέρουμε πως θα αντιδρούσαμε αν βρισκόμασταν σε μια ίδια περίπτωση. Η αναφορά όμως γίνεται και ειδικά πάνω στη Συμφωνία της Βάρκιζας, γιατί θέτει ένα τεράστιο ερώτημα. Πώς θα ήταν τα πράγματα εάν δεν είχαμε παραδώσει τα όπλα.
-Τι είναι αυτό που έκανε τον Βελουχιώτη να ξεχωρίσει; Τι μεταφέρει το ο τρόπος ζωής του;
-Ο Άρης έγινε ένα σύμβολο πίστης και αγώνα. Αφύπνισε συνειδήσεις με τον τρόπο ζωής του. Ένας πρώην αστός που αποτίναξε την αστική ζωή και έμαθε μέσα από τους κόλπους ΚΚΕ τι σημαίνει παλεύω για αυτά που δικαιωματικά μου ανήκουν. Για πολλούς δίκαιος για άλλους πάλι άδικός. Είπαμε όπως το βλέπει κανείς. Ήταν όπως και να το κάνουμε μια πολύ κυρίαρχη προσωπικότητα. Τα λόγια του μέσω της ομιλίας του στην Λαμία είναι ακόμα διαχρονικά. Τα διαβάζεις και είναι σαν να τα βλέπεις μπροστά σου στο σήμερα. Ήταν ταγμένος στο να αποτιναχθεί ο οποιοσδήποτε ζυγός από την Ελλάδα και ο λαός να γίνει κυρίαρχος και νοικοκύρης στον τόπο του.
-Στην παράσταση ακούγεται και ένα τραγούδι των Villagers of Ioannina City. Πώς προέκυψε η συνεργασία;
-Ακούγονται πέντε τραγούδια των VIC. Με τον Βασίλη θέλαμε η παράσταση να είναι ροκ. Να υπάρχουν ροκ μουσικά στοιχεία. Δε θέλαμε να ακουστούν αντάρτικα τραγούδια, γιατί θέλαμε τον Άρη στο σήμερα. Του πρότεινα να ακούσει τους VIC, γιατί μου άρεσε ο τρόπος με τον οποίο πάντρευαν το ροκ με την παράδοση. Είδαμε ότι η μουσική τους ήταν σαν να γράφτηκε για την παράσταση. Αλήθεια είναι ότι προσωπικά δεν τους ήξερα. Έψαξα και ήρθα σε επαφή με τα παιδιά και τους ανέφερα τι θέλαμε να κάνουμε. Από εκεί και πέρα τα πράγματα πήραν τον δρόμο του. Αν δεν έχουν υποχρεώσεις τώρα που θα παίξουμε στο θέατρο Κήπου ελπίζω να τους ξαναδώ.
-Πότε, πώς και γιατί αποφασίσατε να γίνετε ηθοποιός;
-Δεν είμαι από αυτούς που ήθελαν από μικροί να γίνουν ηθοποιοί και δεν έχαναν σχολική για σχολική παράσταση. Μέσα από την μουσική αποφάσισα να ασχοληθώ με το θέατρο. Η μουσική με έκανε να θέλω να μάθω περισσότερα πράγματα πάνω στην τέχνη και η αγάπη μου για την σκηνή που τη θεωρώ σαν δεύτερο σπίτι μου. Το θέατρο έχει τη μαγεία να συνδυάζει όλες τις μορφές τέχνης. Η μουσική είναι μια από αυτές. Ξεκίνησα σε μια ερασιτεχνική ομάδα στον Ρέντη και μετά στην Αγ. Βαρβάρα. Το επόμενο βήμα ήταν να μπω και στην δραματική σχολή της Αγ. Βαρβάρας – Ιάκωβος Καμπανέλης.
-Πώς κρίνετε τον χώρο του θεάτρου στην χώρα μας σήμερα;
-Ποιος είμαι εγώ που θα κρίνω τον χώρο του θεάτρου. Το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι παρά το γεγονός ότι κάνουμε ένα τρομερά δύσκολο και ψυχοφθόρο επάγγελμα, με σκληρό τίμημα πολλές φορές όσον αφορά την τσέπη μας είμαστε ακόμα δημιουργικοί και δίνουμε την ψυχή μας σε αυτό που αγαπάμε πολύ. Το ελπιδοφόρο είναι ότι συνεχώς δημιουργούνται νέες ομάδες που θέλουν και ψάχνουν τρόπους να εκφραστούν. Μικρή η αγορά θα μου πείτε. Δεν πειράζει καλύτερα τέχνη και παιδεία πάρα το αντίθετο.
-Τι θα ακολουθήσει για τον «Άρη» και για εσάς;
-Μετά το τέλος της περιοδείας μας ο Άρης ξαναγυρίζει στο σπίτι του. Από τις 19 Οκτωβρίου και για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων θα είμαστε στον τεχνοχώρο cartel κάθε Σάββατο και Κυριακή στις 19.00. Παράλληλα θα ξεκινήσουμε πρόβες με την ομάδα του Cartel για τα “Κόκκινα φανάρια” σε σκηνοθεσία Βασίλη Μπισμπίκη που θα ανέβει με το νέο έτος. Πέρα από τα θεατρικά, θα προχωρήσω σιγά σιγά στην έκδοση του τρίτου προσωπικού μου δίσκου και κάποιων live εμφανίσεων.
*Είσοδος 12€. Προπώληση από το Θέατρο Κήπου από 11/7 (10.00-13.00 και 18.00-21.00).
Συντελεστές:
Σκηνοθεσία: Βασίλης Μπισμπίκης, Στον ρόλο του Άρη, ο Τάσος Σωτηράκης, Συγγραφέας: Σοφία Αδαμίδου, Ο ηθοποιός Θοδωρής Τσουανάτος και ο μικρός Πέτρος Φλωράκης «έδωσαν» τις φωνές τους. Σκηνικά – κοστούμια: Ομάδα Cartel, Μουσική: Villagers of Ioannina City (VIC). Το τραγούδι «Άρη μου», σε στίχους Αγλαΐας Κλάρα,μελοποίησε και ερμηνεύει η Ερωφίλη. Το μουσικό κομμάτι της έναρξης και του τέλους είναι του Βασίλη Καραγιάννη. Κινησιολογία: Αγγέλα Πατσέλη, Φωτισμοί: Λάμπρος Παπούλιας, Επιμέλεια video: Ηλίας Φλωράκης, Ειδικά Εφέ: Προκόπης Βλασερός, Φωτογραφίες: Δήμητρα Ψυχογιού, Σκίτσο αφίσας: Γιώργος Γούσης, Σχεδιασμός αφίσας: Νικολέτα Διολή, Εκτέλεση Παραγωγής: Φαίη Τζήμα , Οργάνωση Περιοδείας:Χρόνος – Δράσεις Πολιτισμού .
