Συνέντευξη στην Λεμονιά Βασβάνη
Οι FlyTheatre, η ομάδα που μας χάρισε τη θεατρική μαγεία….. της «Frida κι Άλλο» και τη συγκινητική αλήθεια της «Αγγελικής», έρχεται στη Θεσσαλονίκη με τη νέα πολυμεσική τους δημιουργία «Toku» που θα ανεβεί από τις 4 Νοεμβρίου στο Θέατρο Αυλαία. Την ερμηνεία και τη σκηνοθεσία αναλαμβάνουν τα μέλη της ομάδας RobinBeer /Κατερίνα Δαμβόγλου, ενώ τον κεντρικό ρόλο κρατά ο Κωσταντής Μιζάρας.
Το έργο αν και αναφέρεται σε πανδημία, προηγήθηκε του covid19. Η Κατερίνα Δαμβόλου διάβασε ένα βιβλίο με αληθινές μαρτυρίες από άτομα που ανήκουν σε ευάλωτες ομάδες ή συναναστρέφονται άτομα που ανήκουν σε ευάλωτες ομάδες...στην Ινδία. «Κάποιοι ήταν οροθετικοί κάποιοι δεν γνώριζαν κάποιοι δεν ήταν, είχαν, όμως, το στίγμα και κάποιοι όχι. Πέρασε ο καιρός και κατάλαβα/έμαθα πως κάποια κοντινά μου πρόσωπα ζουν με τον HIV. Κατάλαβα πόσο λίγα γνωρίζω(…).Και άρχισα να ψάχνω τη σύνδεση. Η σύνδεση με τον Covid ήρθε παντελώς τυχαία.». Για την πανδημία του κορωνοϊού σημείωσε πως άλλαξε τον τρόπο επαφής με τους άλλους ανθρώπους κάνοντάς τες πιο ουσιαστικές. Παράλληλα σκιαγράφησε τον Toku σχολιάζοντας πως «Είναι γιατρός. Γύρω στα 50 με καταγωγή από Βορειοανατολική Ινδία» και ένας «μάλλον κυκλοθυμικός χαρακτήρας…». ήχος, φωτισμός, φωνή, σκηνικό, κίνηση σώμα και...video αποτελούν κομμάτι της παράστασης που μας περιμένει να την απολαύσουμε! Περισσότεραστην συνέντευξη που ακολουθεί.
-Μετά το «Frida κι Άλλο» και την «Αγγελική» επιστρέφετε στη σκηνή με το Toku. Τι θα δούμε επί σκηνής;
-Θα δείτε έναν συνδυασμό όσων έχουμε «βρει» στις προηγούμενες δουλειές μας. Ίσως και κάτι καινούριο. Τα δομικά υλικά είναι πάντοτε τα ίδια: αυτοσχεδιασμός, κίνηση, πρωτότυπο κείμενο, επαφή με το κοινό, επαφή με κάτι επίκαιρο, μια αληθινή ιστορία, κουκλοπαικτική και διαδραστικό βίντεο.
Εδώ, όμως, η ελαφρότητα μας κέρδισε. Η υπόθεσις είναι σοβαρή και εμείς καθόλου!
-Πρόκειται για ένα έργο που εμπνευστήκατε από μια πανδημία. Πώς το σκεφτήκατε;
-Είναι πολύ απλό. Διάβασα ένα βιβλίο. Με αληθινές μαρτυρίες ανθρώπων που ανήκουν σε ευάλωτες ομάδες ή συναναστρέφονται άτομα που ανήκουν σε ευάλωτες ομάδες...στην Ινδία. Γιατροί, ασθενείς, νταλικέρηδες, lady-boys, IDU χρήστες ουσιών, ιερόδουλες, Hijras, σύζυγοι συζύγων, παιδιά.
Κάποιοι ήταν οροθετικοί κάποιοι δεν γνώριζαν κάποιοι δεν ήταν, είχαν, όμως, το στίγμα και κάποιοι όχι. Πέρασε ο καιρός και κατάλαβα/έμαθα πως κάποια κοντινά μου πρόσωπα ζουν με τον HIV. Κατάλαβα πόσο λίγα γνωρίζω. Είχε προηγηθεί και το εγχώριο περιστατικό με τη δημοσίευση προσωπικών δεδομένων και στάτους υγείας δίχως τη συναίνεση των εμπλεκομένων προσώπων.
Έτσι άρχισα να συνδέω κομμάτια της κοινωνίας μεταξύ τους. Κα να αντιλαμβάνομαι τι είναι προς εκμετάλλευση και να ρωτάω αθώα «γιατί»; Τι θα πει «σώμα επικίνδυνο»; Προς τι ο διαχωρισμός και ορισμός μιας ζωής, ενός πλάσματος από ένα και μοναδικό «συστατικό της ζωής»; Οφελεί; Σε τι; Γιατί κρυβόμαστε; Και άρχισα να ψάχνω τη σύνδεση. Η σύνδεση με τον Covid ήρθε παντελώς τυχαία. Διότι ο Τόku ξεκίνησε πριν την πανδημία! Φοβερό; Μήπως να αλλάξουμε το όνομα της ομάδας Fly Theatre σε Νοστράδαμος Theatre;
-Πόσο σας επηρέασε όλο αυτό που ζήσαμε τους προηγούμενους μήνες;
-Θα ήταν αδύνατον να μην επηρεάσει τόσο τη συγγραφή του κειμένου όσο και το ύφος της παράστασης κάτι που ζήσαμε συλλογικά και έφερε φοβίες, ανησυχίες, άλλαξε νοοτροπίες, αλλά, επι του πρακτέου, έφερε έναν διαφορετικό τρόπο ύπαρξης και συνύπαρξης. Έχω την εντύπωση πως για πολύ κόσμο αυτή η περίοδος υπήρξε καταλυτική για την αναδιαμόρφωση αξιών.
Σε προσωπικό επίπεδο, παραδόξως σε πρώτη ματιά, επήλθε μια ηρεμία. Αρκετές μετενσαρκώσεις του κειμένου άλλες μελό, πολλές φιλοσοφημένες, άλλες ξεκαρδιστικές, άλλες ειρωνικές ή με θυμό...οι πιο πολλές γράφτηκαν σε έναν δωμάτιο νοσοκομείου. Είχαμε σοβαρά οικογενειακά προβλήματα. Αυτό, όμως, ήταν κάτι με κράτησε για καιρό γειωμένη και μακριά από το κάνειν. Δεν με ενδιέφερε καθόλου να φοβηθώ, να αγχωθώ για τα προς το ζειν, τη δοξα τη φημη τα λεφτα!..,the rat race που λεν κι Άγγλοι. Κατάλαβα νωρίς πως δεν μου κάνει καλό η «ενημέρωση» (ναι με εισαγωγικά). Τα πράγματα ήταν τόσο ρευστά άλλωστε. Κι έχω είχα μπροστά μου έναν ασθενή που η διάθεση του επηρέαζε την υγεία του δραστικά, Να μην το λάβω υπόψιν; Να μην μάθω από αυτό; Ζούσα την κάθε στιγμή με αποδοχή. Αποδέχθηκα και όλα μου τα συναισθήματα και την έκφραση αυτών. Σωτήριο. Συνάμα, σωτήριο ήταν το ότι δεν ζούσα μόνη αλλά με έναν σύντροφο. Η αγάπη, η επικοινωνία, η ευγνωμοσύνη. Μεγάλο πράγμα. Και η επαφή με τη φύση. Είμαι ευγνώμων που όλες αυτές οι μέρες έχουν επαφή με νερό και δέντρα και πουλιά και χώμα. Δεν είχα ιδέα πόσο τα χρειαζόμουν και πόσα μπορούν να προσφέρουν. Και έκτοτε οι επαφές με τους ανθρώπους γύρω μου είναι διαφορετικές. Πολύ πιο ουσιαστικές ή απλά όχι εκεί.
-Πώς γράφουν πάνω μας καταστάσεις δύσκολες όπως μια πανδημία;
-Σε δυο ταχύτητες ταυτόχρονα: Άμεσα και σταδιακά. Και με δυο τρόπους: ή βουτάμε ή πάμε σε φυγή. Για μένα θέλει ησυχία. Για να με «ακούω». Ωστόσο, δεν θα έβαζα το προσδιορισμό «δύσκολες» ώστε ο καθένας μας να κάνει τη δική του αξιολόγηση ανεπηρέαστα. Επίσης, πιστεύω πως είναι νωρίς ακόμα για αξιολόγηση. Εγώ ακόμα παρατηρώ της αλλαγές γύρω μου και μέσα μου.
-Πώς χρησιμοποιείτε εδώ τα πολυμέσα για το τελικό αποτέλεσμα;
-Ρόμπιν: Πολυμεσικό ε; Ή “multimedia”; Για εμάς είναι μάλλον και συνέχεια, μια προέκταση όσων ήδη έχουμε στην «εργαλειοθήκη» : ήχος, φωτισμός, φωνή, σκηνικό, κίνηση σώμα και...video. Το video για εμάς, είναι ένας τρόπος να δημιουργήσουμε έναν δυναμικό κόσμο δίχως να κατασκευάζουμε μεγάλα σκηνικά, που είναι και πιο δύσκολο να τα μεταφέρεις. Με την προβολή μπορούμε σε μια μόνο στιγμή να αλλάξουμε χώρο, να μπούμε στο μυαλό και την καρδία ενός ήρωα, να φέρουμε έναν an extra χαρακτήρα εν ζωή αν έχουμε ξεμείνει από ηθοποιούς επί σκηνής, μπορούμε να πλημμυρίσουμε το θέατρο ή να του βάλουμε φωτιά. Ως εργαλείο story-telling έχει τόσα να μας δώσει. Παίζουμε ακόμα μαζί του και ανακαλύπτουμε παίζοντας.
-Πώς θα περιγράφατε τον Τόκου;
-Ο Τόκου είναι ένας από εμάς. Ως προσωπικότητα, είναι πληγωμένος. Κάνει ό,τι μπορεί. Αρχικά είναι μόνος. Μαθαίνει να δέχεται βοήθεια και ύστερα να ζητάει βοήθεια. Θα τη βρει την άκρη. Πρώτα θα έρθει αντιμέτωπος με την αρρώστια, μετά με την κοινωνία, έπειτα με τον έρωτα, με το εαυτό του (κυρίως) και τέλος με το κοινό.
Δίνουμε μια πλήρη περιγραφή του αληθινού Τόκου στα πρώτα δέκα λεπτά της παράστασης.
Ειναι γιατρός. Γύρω στα 50 με καταγωγή από Βορειοανατολική Ινδία εξού και με ανοιχτόχρωμη επιδερμίδα και λίγο σχιστά μάτια. Το Τόκου, υποκοριστικό του Δρ. Τογκούχα, είναι σίγουρα ψευδώνυμο. Δεν γνωρίζουμε την πραγματική του ταυτότητα. Δικαίως! Τόσα πέρασε. Εικάζουμε πως είναι συνδυασμός δυο ανθρώπων. Ο δικηγόρος του και η Δρ Σουνίτι Σόλομον είναι, επίσης, υπαρκτά πρόσωπα, που έπαιξαν καταλυτικό ρόλο στη ζωή του Τόκου αλλά και στην έρευνα, την ενημέρωση πάνω στον HIV και στα δικαιώματα οροθετικών.
Πέραν αυτών, ο Τόκου, ξέχασα να σας πω, είναι μια κούκλα. Γύρω στα 65 εκατοστά. Με πλήρη σκελετό (εκτός από κάποια πλευρά) και καλύπτεται από καμβά. Λίγο υδροκέφαλους αλλά δεν του το λέμε, φοράει γυαλιά, δεν έχει μαλλιά (δεν ξέρουμε γιατί) και είναι μάλλον κυκλοθυμικός χαρακτήρας. Για να μιλάει και να κινείται, τον χειριζόμαστε τρεις άνθρωποι: ο Κωσταντής, ο Ρόμπιν, εγώ.
*Η παράσταση πραγματοποιείται υπό την αιγίδα του Υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού.
Μετά το τέλος της παράστασης (Πέμπτη 4 Νοεμβρίου 2021),θα ακολουθήσει συζήτηση με τους FlyTheatre
Ταυτότητα παράστασης
Toku, των FlyTheatre
Κειμενο: Κατερίνα Δαμβόγλου. Σκηνοθεσία: FlyTheatre, Ερμηνεία: Κατερίνα Δαμβόγλου, ΚωσταντήςΜιζάρας,RobinBeer, Video, sound & light design: Robin Beer, Σκηνογραφία - Ενδηματολογία: Νατάσα Σταματάρη, Μάσκες: Μάρθα Φωκά, Βοηθός Σκηνογράφου: Αγάπη Μιρσοδέλη.
Πληροφορίες
Παραστάσεις: 4-11 Νοεμβρίου 2021. Ημέρες & ώρες παραστάσεων: Πέμπτη 4 – Πέμπτη 11 Νοεμβρίου, στις 21.00
Διάρκεια: 75 λεπτά, Εισιτήρια: 15€ γενική είσοδος, 12€ φοιτητικό, ανέργων, 65+. Προπώληση: Ταμείο θεάτρου Αυλαία και Ticketservices.gr. Επικοινωνία: Γιάννης Δαλάκας.
