Συνέντευξη στην Λεμονιά Βασβάνη
Μετά τις παραστάσεις της στην «Ανοιχτή Θεατρική Σκηνή της Πόλης 2023» η Ομάδα Θέατρο Πρόταση επιστρέφει με τη «Μηχανή Κάφκα» σε σκηνοθεσία Στέλιου Βραχνή, αυτή τη φορά στον ιδιαίτερο χώρο του Ινστιτούτου Γκαίτε / Goethe-Institut Thessaloniki όπου θα παίζεται η συγκεκριμένη παραγωγή της από 21 Απριλίου. Πρόκειται για μια δουλειά βασισμένη «Στη Σωφρονιστική αποικία» του Franz Kafka. Το σπουδαίο έργο, που προκάλεσε λιποθυμικά επεισόδια κατά τη διάρκεια της πρώτης ανάγνωσης του το 1916 στο Μόναχο. «Ο Κάφκα είναι ένα ανεξάντλητο και αχανές δραματουργικό τοπίο. Η γραφή του διαρκώς με ωθεί όλο και πιο μακριά», σημείωσε ο κ. Βραχνής μιλώντας στο TyposThes για να συμπληρώσει ότι «η “Μηχανή Κάφκα” αποτελεί αναμφίβολα μια σοβαρή πρόταση, μια νέα δραματουργία, μια μετάπλαση του γνωστού διηγήματος». Ο ίδιος σχολίασε ότι δυστυχώς «έχουμε συνηθίσει στο φρικτό, στη βία» και συχνά «είμαστε τόσο βυθισμένοι στον εαυτό μας που διατηρούμε μια σχέση επίσκεψης με τα πράγματα έξω από εμάς». Μίλησε για τα όσα αναζητάει στην τέχνη, αλλά και για το τι προσμένει από τους καλλιτέχνες και τον χώρο του θεάτρου.
- Μετά το "γράμμα στον πατέρα" επιστρέφετε στον Κάφκα. Τι σας κεντρίζει το ενδιαφέρον στην γραφή του;
Ο Κάφκα είναι ένα ανεξάντλητο και αχανές δραματουργικό τοπίο. Η γραφή του διαρκώς με ωθεί όλο και πιο μακριά. Με καθιστά διαρκώς ευάλωτο. Αυτό ψάχνω πάντα από ένα υλικό… να με καθιστά ευάλωτο, να μου υπενθυμίζει το μηδέν. Ο Κάφκα λοιπόν, έχει έναν φοβερό τρόπο να σου ψιθυρίζει την βαθειά ανθρώπινη κατάσταση στον πυρήνα του. Το «Γράμμα στον πατέρα» ήταν βέβαια κάτι άλλο, κάτι άκρως προσωπικό του ίδιου του συγγραφέα. Εδώ το πράγμα είναι διαφορετικό. Η ίδια η «Σωφρονιστική αποικία» στάθηκε η αφορμή να βαθύνουμε με τον συνεργάτη μου και δραματουργό Κωνσταντίνο Αβράμη και να βρούμε αυτό που πιο βαθειά μας αφορά στο παρόν μας. Οπότε η «Μηχανή Κάφκα» αποτελεί αναμφίβολα μια σοβαρή πρόταση, μια νέα δραματουργία, μια μετάπλαση του γνωστού διηγήματος. Εδώ οι άξονες αφορούν την έμφυτη δίψα μας για θέαμα, βία και «αίμα». Την υποκριτικότατη ενίοτε στάση της Ευρώπης. Τον θεατή. Το θέατρο. Το θέαμα.
- Πρόκειται για ένα κείμενο που μπορεί να μιλήσει στο σήμερα. Πόσο οι πολίτες παραμένουν απαθείς σε αυτά που μπορεί να συμβαίνουν στον διπλανό τους;
-Δεν ξέρω για απάθεια. Πάντως αυτό που με πανικοβάλει είναι ότι έχουμε συνηθίσει στο φρικτό, στη βία. Το βλέμμα μας τα έχει δει σχεδόν όλα. Έχουμε συνηθίσει το φόβο. Δεν θεωρώ ότι μας ευαισθητοποιεί πια τόσο το έξω από εμάς, όσο κι αν προσπαθούμε. Αυτό το φαινόμενο είναι κάτι που με βάζει σε σκέψεις το τελευταίο διάστημα ακόμα για την ίδια την τέχνη του θεάτρου. Είμαστε τόσο βυθισμένοι στον εαυτό μας που διατηρούμε μια σχέση επίσκεψης με τα πράγματα έξω από εμάς. Προσπαθώ όταν δουλεύω μια παράσταση να έχω πάντα στο νου μου αυτό. Τι θα μπορούσε να βγάλει για μια στιγμή τον άλλον από τον εαυτό του, να τον μετακινήσει, έστω και ελάχιστα, να δει έξω από αυτόν καθαρά.
- Πού εστιάσατε την ματιά σας;
-Εστίασα σε αυτό που πάντα αναζητώ στην τέχνη: στην όσο το δυνατόν μεγαλύτερη απλότητα στο σύνθετο και ουσιαστικό. Στην πύκνωση. Στη γεωμέτρηση του πόνου. Όταν όλα φτάνουν στην απόλυτη ακινησία στο θέατρο κι έχουν αυτόν τον αδιανόητο ίλιγγο τότε νομίζω ότι κάπου καλά πηγαίνουμε.
- Πώς βλέπετε την κατάσταση στο χώρο των τεχνών στη Θεσσαλονίκη;
-Το θετικό είναι το βγαίνουν το τελευταίο ιδίως διάστημα με αφορμή την Ανοιχτή Θεατρική Σκηνή της Πόλης κυρίως, πολλές νεοσύστατες ομάδες στο προσκήνιο. Με όρεξη, πείσμα και ενέργεια. Ο χρόνος μόνο θα δείξει αν θα διατηρηθούν και θα συνεχίσουν στην δουλειά. Εμένα πάντα αυτή είναι η αγωνία μου: αν οι πίδακες θα γίνουνε ποτάμια ορμητικά που θα ρέουν ή θα αρκεστούν απλά στην πρώτη ορμή τους και μετά θα εξατμιστούν.
Εκείνο που με ανησυχεί στη Θεσσαλονίκη δεν είναι τόσο οι θεατές, (αυτό είναι ένα ζήτημα που αντικατοπτρίζει πάντα την κοινωνία των πραγμάτων που διαρκώς μεταβαίνει και αλλάζει), όσο οι ίδιοι οι καλλιτέχνες, εμείς! Αυτό με τρώει αυτό το διάστημα μετά την πανδημία. Πηγαίνουν οι καλλιτέχνες του θεάτρου στο θέατρο, και ιδιαίτερα οι φοιτητές και σπουδαστές σχολών θεάτρου, βλέπουν παραστάσεις, ενημερώνονται, έχουν την ανάγκη να δουν που βρίσκεται το θέατρο στην πόλη; Ή απλά πηγαίνουν στους δικούς τους, υποστηρίζουν τις ομάδες τους, τις συντεχνίες τους, τους συμφοιτητές τους; Προσωπικά πάντοτε, από μικρός που ήμουν στο Καλλιτεχνικό Σχολείο μέχρι και στη Δραματική Σχολή μας εκπαίδευαν να πηγαίνουμε θέατρο, να βλέπουμε διπλωματικές υποκριτικής, να πηγαίνουμε σε εκθέσεις… αλλιώς πώς; Πώς θα αλλάξει κάτι μέσα μας; Πώς θα παρακινηθεί κάτι εντός μας; Θα περιμένουμε τη μούσα να μας διεμβολίσει ή απλά θα διαβάζουμε;
Εγώ είμαι ένας σκηνοθέτης που δεν κάνει ακροάσεις, είναι κάτι που σιχαίνομαι. Ή θα κάνω ανοιχτά workshops για να δω τον καλλιτέχνη σε βάθος χρόνου ή θα πηγαίνω σε διπλωματικές σχολών θεάτρου και σε παραστάσεις για να δω ποιος καλλιτέχνης θα μου μιλήσει εκεί που θα με μετακινήσει σε τέτοιο βαθμό έτσι ώστε, να θέλω να συνεργαστώ μαζί του.
Καλλιτέχνης δεν είναι μόνο αυτός που παραγάγει τέχνη αλλά κυρίως αυτός που ξέρει καλά να την «καταναλώνει».
Συντελεστές:
Διασκευή - Δραματουργία: Κωνσταντίνος Αβράμης, Σκηνοθεσία - Σύλληψη: Στέλιος Βραχνής , Φωτισμοί: Σωτήρης Ρουμελιώτης, Τεχνικός: Κωνσταντίνος Ξανθόπουλος, Μουσική: Άρης Παραπούρας
Φωτογραφίες: Απόστολος Λινάρδος, Παραγωγή, Επικοινωνία & Δημόσιες Σχέσεις: ΘΕΑΤΡΟ ΠΡΟΤΑΣΗ.
Ερμηνεύουν οι: Πάνος Αναγνωστόπουλος , Στέφανος Ζγούρι, Απόστολος Λινάρδος, Χαρά Σβάνου Μαίρη Λιόλιου.
Πληροφορίες:
Χώρος: Goethe-Institut , Λεωφ. Βασιλίσσης Όλγας 66, Θεσσαλονίκη 546 42
Πρεμιέρα: Παρασκευή 21 Απριλίου, στις 21:00. Παραστάσεις: έως 22 Μαΐου (κάθε Παρασκευή, Σάββατο και Δευτέραστις 21:00) . Διάρκεια παράστασης: 70’.
Τιμές εισιτηρίων: 12€ γενική είσοδος | 10€ φοιτητών, ανέργων, ΑμεΑ. Προπώληση εισιτηρίων: Viva.gr .
Πληροφορίες / Κρατήσεις: 6970623600, 6949150750.
