Αλεξάνδρα Χασάνι: Πίσω από τους τοίχους ενός σπιτιού που πενθεί υπάρχει το φως του Ήλιου

Συνέντευξη στην Λεμονιά Βασβάνη

Σε ένα σπίτι, μια οικογένεια πενθεί βυθισμένη στη σιωπή, ώσπου μια σειρά από παράδοξα γεγονότα ανοίγει ένα παράθυρο σε έναν κόσμο όπου η ανάμνηση μπλέκεται με τη φαντασίωση και η πραγματικότητα με το όνειρο. Ο Μάριο Μπανούσι, στην βραβευμένη και πολυσυζητημένη παράστασή του «Goodbye Lindita» που έρχεται από σήμερα και για τρεις βραδιές στο Βασιλικό Θέατρο στη Θεσσαλονίκη, προτείνει ένα προσωπικό, χειροποίητο εικαστικό θεατρικό σύμπαν, εμπνέεται από δικά του βιώματα και από ταφικά έθιμα και παραδόσεις των Βαλκανίων για να φτιάξει, μαζί με μια ομάδα χαρισματικών καλλιτεχνών, ένα σκηνικό ποίημα για την απώλεια.

«Είναι μία παράσταση με αγάπη και ευαισθησία, αφιερωμένη στους ανθρώπους που αγαπάμε και έχουν φύγει από τη ζωή» ανέφερε στο TyposThes η ηθοποιός Αλεξάνδρα Χασάνι που υποδύεται την Lindita. Μίλησε για την περίοδο των προβών, για το πώς χτίστηκε το δέσιμο μεταξύ των ηθοποιών σε μια δουλειά όπου ο λόγος απουσιάζει, όμως αυτό δίνει, όπως εξήγησε, μεγαλύτερη βαρύτητα στις άλλες αισθήσεις.

«Ο τρόπος που θα πενθήσει ο κάθε άνθρωπος είναι άκρως προσωπικός και διαφορετικός, έτσι κι εδώ ο Μάριο δεν ήθελε να περιορίσει το πένθος μέσα σε λέξεις. Έτσι, η απουσία λόγου δίνει μία μεγαλύτερη ελευθερία ώστε οι θεατές να έχουν τη δυνατότητα να αφήσουν τον συνειρμό τους να τους οδηγήσει εκεί όπου έχουν οι ίδιοι ανάγκη», σχολίασε. Περισσότερα στην συνέντευξη που ακολουθεί.

-Το Goodbye, Lindita είναι μια παράσταση για την απώλεια. Πώς χειρίζεται αυτό το δύσκολο θέμα;

-To Goodbye, Lindita είναι μία παράσταση που έχει ως αφετηρία τον θάνατο δύο πολύ αγαπημένων ανθρώπων του Μάριο Μπανούσι, της μητριάς του που την έλεγαν Lindita και του πατέρα του. Είναι μία παράσταση με αγάπη και ευαισθησία, αφιερωμένη στους ανθρώπους που αγαπάμε και έχουν φύγει από τη ζωή. Τα λόγια απουσιάζουν ή δεν έχουν τόση σημασία, γιατί το πένθος στη δική μας ιστορία είναι κάτι βουβό, πνιχτό. Η παρηγοριά φωλιάζει μέσα σ’ ένα απαλό χάδι, μια αγκαλιά ή ένα βλέμμα. Μια οικογένεια, έχοντας βιώσει την απώλεια ενός πολύ αγαπημένου προσώπου, ζει το μετά και ίσως ξαναζεί στιγμές από το πριν. Υπάρχει μία σιωπή που ουρλιάζει, κλαίει, πενθεί και, μόνο όσοι σε ξέρουν καλά, μπορούν να ακούσουν αυτή την εκκωφαντική σιωπή.

-Μπορείτε να μας πείτε λίγα λόγια για την ηρωίδα που υποδύεστε;

-Υποδύομαι τη Lindita, τη νεκρή κόρη της οικογένειας που «έρχεται» να θυμίσει με την παρουσία της στα αγαπημένα της πρόσωπα την απώλειά της και πως πρέπει για άλλη μια φορά να την αποχαιρετήσουν. Δεν μπορεί να μιλήσει, να τους πει όσα δεν πρόλαβε, αλλά τους αισθάνεται, νιώθει τον πόνο τους και δέχεται τη φροντίδα τους ανενδοίαστα.

-Πώς προετοιμαστήκατε για τον ρόλο σας; Πώς ήταν η συνεργασία σας με τον σκηνοθέτη;

-Η προετοιμασία ήταν σαν κομμάτια από παζλ.

Επικεντρώθηκα αρχικά στο να βρω την τεχνική να αναπνέω χωρίς να φαίνεται (δεν το πετυχαίνω πάντα καθώς είμαι ζωντανή) και να βρω τρόπο να είμαι ήρεμη αλλά και ταυτόχρονα ενεργή μέσα από την ακινησία. Κι έπειτα έπρεπε όλοι οι ηθοποιοί να γεμίσουμε όλη αυτή τη σιωπή με λόγο ύπαρξης. Έφερε ο καθένας τον δικό του κόσμο και τα δικά του βιώματα. Μοιραστήκαμε ιστορίες από προσωπικές εμπειρίες απώλειας (αυτό που έκανε και αρχικά ο Μάριο) και ακολούθησε μια σειρά αυτοσχεδιασμών. Οι υπόλοιποι ηθοποιοί είχαν επίσης ένα δύσκολο έργο, την ευθύνη του σώματός μου – το σώμα της ηθοποιού που είναι ακίνητο. Είχαν συνέχεια τον νου τους σε μένα κι όσο η εμπιστοσύνη χτιζόταν μέρα με τη μέρα, εγώ ένιωθα περισσότερη ασφάλεια. Υπήρξε μεγάλη ψυχολογική υποστήριξη από τη Χρυσή που υποδύεται την μητέρα μου. Υπήρξε νοιάξιμο και φροντίδα από τον Μπάμπη - που είμαστε μαζί στη σκηνή. Ήταν πολύ συγκινητικό πώς είδαν οι συνάδελφοί μου στο πρόσωπό μου τα άτομα που αγαπούν, τα πλάσματα που τους λείπουν. Η διαδικασία της συνεργασίας μου με τον Μάριο αλλά και με όλη την ομάδα πέρασε από πάρα πολλά στάδια (όπως τα στάδια του πένθους). Εννοώ ότι μέσα από το μοίρασμα υπήρξαν στιγμές στις πρόβες που συγκινηθήκαμε, γελάσαμε, νιώσαμε έντονα συναισθήματα. Μπορούσαμε να συνεννοηθούμε περισσότερο με τα μάτια παρά με τα λόγια.

-Επί σκηνής δίνεται βάρος στην έκφραση των προσώπων, στην κίνηση, στην ατμόσφαιρα. Πώς επηρεάζει το τελικό αποτέλεσμα η απουσία λόγου;

-Η απουσία λόγου πιστεύω πως έπαιξε καταλυτικό ρόλο στο τελικό αποτέλεσμα. Όταν απουσιάζουν τα λόγια, δίνεται μεγαλύτερη βαρύτητα στις άλλες μας αισθήσεις. Ο τρόπος που θα πενθήσει ο κάθε άνθρωπος είναι άκρως προσωπικός και διαφορετικός, έτσι κι εδώ ο Μάριο δεν ήθελε να περιορίσει το πένθος μέσα σε λέξεις. Έτσι, η απουσία λόγου δίνει μία μεγαλύτερη ελευθερία ώστε οι θεατές να έχουν τη δυνατότητα να αφήσουν τον συνειρμό τους να τους οδηγήσει εκεί όπου έχουν οι ίδιοι ανάγκη. Και ποιος ξέρει, μπορεί να λάβει χώρο μία συνάντηση ζωντανών-νεκρών στις αναμνήσεις μας.

-Είναι μια παράσταση που γνώρισε μεγάλη απήχηση. Γιατί;

-Το πρώτο που μου έρχεται στον νου είναι ότι έχει την προσωπική ειλικρίνεια της καθεμιάς και του καθενός μας που συμμετέχουμε σε αυτό το έργο. Το πιο σημαντικό απ’ όλα είναι ότι είμαστε παρόντες στη στιγμή. Επίσης είναι ένα θέατρο συνόλου όπου όλα παίζουν πολύ σημαντικό ρόλο, τα φώτα, η μουσική, τα αντικείμενα, τα τεχνικά μέσα. Αυτή η δουλειά έχει μεγάλο κομμάτι από την ψυχή του Μάριο και κάτι από την ψυχή όλων όσων συμμετέχουμε.

Εύχομαι το κοινό να έρθει και να μη φοβηθεί το σκοτάδι, γιατί πιστεύω ότι πίσω από τους τοίχους ενός σπιτιού που πενθεί υπάρχει το φως του Ήλιου και τα αγαπημένα μας πρόσωπα που έχουν φύγει από τη ζωή πιστεύω ότι θα ήθελαν να είμαστε καλά και δυνατοί, να τους μνημονεύουμε και να συνεχίζουμε τις μέρες μας προς το φως.

ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ

Σύλληψη-Σκηνοθεσία: Μάριο Μπανούσι, Σύμβουλος δραματουργίας: Σοφία Ευτυχιάδου, Σκηνικά-Κοστούμια: Σωτήρης Μελανός, Μουσική: Εμμανουήλ Ροβίθης, Φωτισμοί: Τάσος Παλαιορούτας, Δραματολόγος παράστασης: Ασπασία-Μαρία Αλεξίου, Βοηθοί σκηνοθέτη: Αφροδίτη Καποκάκη, Θεοδώρα Πατητή.

Διανομή (με αλφαβητική σειρά):  Χρυσή Βιδαλάκη, Μπάμπης Γαλιατσάτος, Ελένη Άμπια Νζάνγκα, Εριφύλη Κιτζόγλου, Κατερίνα Κρίστο, Μάριο Μπανούσι, Ευτυχία Στεφάνου, Αλεξάνδρα Χασάνι.

Φωτογραφίες παράστασης:  Θεόφιλος Τσίμας, Βίντεο παράστασης: Νίκος Πάστρας, Υπεύθυνη προβολής: Λία Κεσοπούλου.

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ

Χώρος: Βασιλικό Θέατρο, 30ής Οκτωβρίου 2, 546 21, Θεσσαλονίκη

Παραστάσεις:

- Παρασκευή 9/2 στις 21:00

- Σάββατο 10/2 στις 18:30 και τις 21:00

- Κυριακή 11/2 στις 17:00 και τις 19:00

Διάρκεια παράστασης: 75 λεπτά

Τιμές εισιτηρίων: 20€ κανονικό | 13€ φοιτητικό | 15€ άνω των 65 | 5€ ανέργων, Αμεα, συνοδών ΑμεΑ | 16€ ομαδικό | Ισχύουν ατέλειες μόνο για την παράσταση της Παρασκευής 9/2

Προπώληση εισιτηρίων: ticketservices.gr

Μπορείτε να προμηθευτείτε τα εισιτήριά σας ηλεκτρονικά και τις ημερομηνίες των παραστάσεων (9, 10 και 11/2) και από τα ταμεία του Κ.Θ.Β.Ε.

ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΣΗΜΕΡΑ

• Θεσσαλονίκη: Τι λέει ο ΟΑΣΘ για «τρελή» πορεία λεωφορείου – Χτύπησε 5 αυτοκίνητα
• Θεσσαλονίκη: Επίθεση σε μαθητή σε σχολείο στο Λαγκαδά – Η ανακοίνωση της ΕΛ.ΑΣ.
• Θεσσαλονίκη: Αδέρφια σκότωσαν ηλικιωμένη για να τη ληστέψουν – Συνελήφθη ο ένας
• Θεσσαλονίκη: Σε δίκη αστυνομικός – Για διακίνηση μεταναστών από το «Μακεδονία»